Ομόνοια: Τρεις μόνο λέξεις

Μην με βγάλεις τρελό, όσο έχανε όμως ευκαιρίες ο Στεπίνσκι, άλλο τόσο γούσταρα. Όχι γιατί, γιατί την είδα Ούγγρος, αλλά γιατί οι ευκαιρίες ήταν αποτέλεσμα συγκροτημένης δουλειάς.

Γράφαμε σε τούτο το κείμενο (δες εδώ) στο πρώτο ματς της χρονιάς, πόσο «χρειάζεται να αξιοποιηθεί περαιτέρω ο Στεπίνσκι» και χθες τον φόρτωσαν από παντού.

Επισημάναμε πόσο σημαντικό είναι «να βελτιωθούν οι συνεργασίες από τη μέσα και μπροστά» και η ομάδα, πρόσθεσε στην γκάμα της ένα σωρό κινήσεις.

Τονίζαμε  την ανώτερη ποιότητα των «αριστερών» στην Ομόνοια έναντι των «δεξιών», μα η συγκρότηση της δεξιάς μεριάς, ήταν χθες σούπερ ικανοποιητική και ας μην έχουν βάλει ακόμη για τα καλά στην εξίσωση τον Ισραηλινό.

Στην τελική, να σου πω, πιο σημαντικό στο δικό μου το μυαλό είναι το τι έβγαλε η ομάδα στο γήπεδο και πόσο σκαλωτά βελτιώνεται, παρά αν το έχασε ο Στεπίνσκι στο 7’ μετά από σέντρα πάρε βάλε του Σεμέδο ή αν δεν έπιασε το κεφάλι μετά από σέντρα του Χαμάς στο 33’ ή που βρήκε το δοκάρι στο 39’ μετά από πλαγιοκόπηση του Ντιουγκού ή που στο 43’ πάλι με τον Σενεγαλέζο από δεξιά το έχασε μόνος.

Θα μου πεις… άμα τα έβαζε, τόσα που έχασε, θα είμασταν ήδη στα πλέι οφ, περιμένοντας είτε τους Κροάτες, είτε τους Αζέρους.

Είναι όντως μια προσέγγιση, καμιά φορά όμως τ’ αποτελέσματα προκύπτουν μέσα από συγκυρίες.

Η δουλειά όμως δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριών. Δεν προκύπτει τυχαία, αντιθέτως βασίζεται πάνω σε συγκεκριμένη φιλοσοφία.

Και η φιλοσοφία του Νταμπράουσκας φαίνεται ξεκάθαρα μες στο γήπεδο, παιγνίδι με παιγνίδι.

Ποδόσφαιρο κατοχής, με την μπάλα χάμω να κυκλοφορεί και την ομάδα να πιέζει ψηλά, προσπαθώντας να βάλει πράγματα στο δημιουργικό της κομμάτι... ο Λιθουανός παρουσίασε ένα πολύ πιο καλό σύνολο σε σχέση με τα πρώτα δύο ματς

Όσον αφορά το κομμάτι της προσαρμογής των νέων έχουν ενσωματωθεί πλήρως, όσοι έχουν δουλέψει με την ομάδα.

Ο Εβάντρο που ξεκίνησε πίσω από τον επιθετικό, είναι πιο στατικός απ’ ότι ο Χάμπος, με λιγότερα τρεξίματα ψάχνει όμως την κάθετη πολύ περισσότερο απ ότι ο Κύπριος. Είναι κλασσικός Βραζιλιάνος που καμία φορά προσπαθεί για το κάτι παραπάνω, δίνει δύο επιλογές στο τεχνικό τιμ, είτε ως εσωτερικός χαφ, είτε μπροστά των δύο.

Ο Εράκοβιτς ήταν σούπερ θετικός και μάλιστα βελτιωμένος, δημιουργώντας προσδοκίες ότι μπορεί να γίνει ο ηγέτης της μεσαίας γραμμής, ενώ ο Μάριτς μοιάζει με  κουβαλητής πολυτελείας, που συμμετέχει όσο και οι άλλοι στο επιθετικό κομμάτι  ψάχνωντας μεταξύ άλλων το σουτ έξω από την περιοχή.

Ως προς το Ντιουγκού, απέδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό γρανάζι στην προσπάθεια που γίνεται για να συγκροτηθεί η δεξιά μεριά. Ο Σενεγαλέζος μη έχοντας ιδιαίτερες δυσκολίες αμυντικά, επιθετικά συνεργάστηκε με τον Σίμιτς ενώ τροφοδότησε τον στράικερ πολλάκις, καταγράφοντας και μια ασσίστ.

Όσον αφορά το αμυντικό κομμάτι γενικότερα, όπως και με τους Γεωργιανούς, δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά πράγματα.

Η πρόθεση πάντως του Νταμπράουσκας να ανεβαίνουν οι γραμμές έχει και τα ανάλογα ρίσκα αφού η άμυνα δημιουργεί βάθος και απέναντι σε μια ποιοτική ομάδα μετά ευκολίας μπορεί να πάθει ζημιά

Δες τις έπαθε σε μια φάση στο 16ο λεπτό όπου οι Ούγγροι χωρίς να καταβάλουν ιδιαίτερα προσπάθεια βρέθηκαν φάτσα με τον Φαμπιάνο, μα ευτυχώς έστειλαν την μπάλα στο πουθενά.

Πάντως, κακά τα ψέματα, μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις χθες, δεν ήταν μήτε η απόδοση, ούτε το γκολ του Στεπίνσκι, μήτε ότι η ομάδα καλό-κουρδίζεται υπό τον Λιθουανό.

Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι η ασφάλεια που σου δημιουργείται βλέποντας τον Κούσουλο να μπαίνει αντί του Εράκοβιτς, τον Χάμπο αντί του Εβάντρο, τον Ατζίλι αντί του Σίμιτς ή του Κακουλλή αντί του Στεπίνσκι.

Τούτο το συναίσθημα, πηγάζει μέσα από τρεις μόνο λέξεις, το νόημα των οποίων εφαρμόζουν όσες ομάδες κυνηγούν τίτλους, κάτι που η Ομόνοια δεν έκανε πέρσι, έχοντας τον Γιάνσον στο πηδάλιο της, μ’ αποτέλεσμα να μείνει άτιτλη.

«Βάθος στο ρόστερ». Και αυτό δημιουργείται μέσα από τον προγραμματισμό και την δουλειά του προπονητή.

Είναι αλληλένδετα και φέτος η Ομόνοια δείχνει να τα συνδέει.