Χρήστος Ζαβός
Άρχισα να τους καταλαβαίνω μες στην πόλη. Περνάνε άλλωστε το κινέζικο βασανιστήριο (δες εδώ) και τα συμπτώματα είναι πλέον εμφανή. Άμα το ένα χέρι κρατάει τσιγάρο και και το άλλο ακουμπάει το γόνατο που κουνιέται πάνω- κάτω είναι Απολλωνίστας. Άμα τον βλέπεις να τρώει τα νύχια του και το βλέμμα του να είναι στραμμένο στο πουθενά είναι Απολλωνίστας. Άμα του πεις καλημέρα και αυτός σου απαντήσει αϊσιχτίρ είναι Απολλωνίστας.
Άμα δε, τον καλείς από το Σάββατο και δεν απαντά, μην ανησυχείς, προσπαθεί να συνέλθει μήπως και συνειδητοποιήσει τι έγινε. Υπάρχει και ένας φίλος που ακόμη δεν μιλά.
Καθόταν ακριβώς πίσω από την μπάρα του Γιοβάνοβιτς και είδε βασανιστικά τον Αυλωνίτη να διώχνει λανθασμένα, στέλνοντας άθελα του την μπάλα στο αριστερό του Λέντες και αυτός με τη σειρά του, στο «γάμμα», αφού πρώτα γλύφει το οριζόντιο δοκάρι.
«Ρε είσαι καλά;». Τίποτα αυτός. «Ρε να έρθω να πάμε καμιά βόλτα;». Μήτε φωνή, μήτε ακρόαση.
Υποθέτω θα ξαναμιλήσει το ερχόμενο Σάββατο. Μαζί μ’ αυτόν και ότι εννοεί ή περιλαμβάνει αυτό που λέμε Απόλλωνας Λεμεσού. Δεν πα να έχεις πίεση, αρρυθμίες, ζάχαρο, κεφαλόπονο, αυπνίες και κάθε λογής δυσλειτουργία, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Είναι τέτοιο το ματς, που δεν σηκώνει καμία κουβέντα.
Είναι το πέμπτο πριν από το τέλος. Επιπλέον αγωνίζεσαι μες στη Λεμεσό με την ομάδα που θεωρητικά και βαθμολογικά είναι η πιο αδύναμη. Που ενδεχομένως να μην είναι η αλήθεια γιατί η Πάφος αδίκησε τον εαυτό της και είναι σ’ αυτή τη θέση.
Τι σε νοιάζει όμως εσένα; Δεν πα να είναι η Πάφος, η Φιορεντίνα ή οι Λος Άνζελες Γκάλαξι το συγκεκριμένο ματς είναι κατά την άποψη μου το πιο σημαντικό απ’ όλα.
'Εχασες; Δεν θέλω να το σκεφτώ. Κέρδισες όμως; Η πίεση πάει πάνω τους, κάθεσαι ψιλό αναπαυτικά και βλέπεις όλους τους υπόλοιπους Κυριακή- Δευτέρα να σφάζονται μεταξύ τους. Είναι νίκη στο πιο κατάλληλο χρονικό σημείο και μετά από εφτά ισοπαλίες (!!).
Είναι ωσάν και είσαι άφραγκος και περνά ο θείος και σου αφήνει κάτι λεφτά που άφησε η γιαγιά πριν πεθάνει. Είναι ωσάν και είσαι κρεατοφάγος και μετά από ενάμιση μήνα, χορταρικών σου σερβίρει ο άλλος μοσχαρίσια μπριζόλα γάλακτος με κομμένες στο χέρι τηγανιτές πατάτες. Να μην στα πολύ λέω, είναι ωσάν και απέχεις από το σεξ από τις 10 Φεβρουαρίου και επιτέλους… έκατσε. Από τότε έχεις να κερδίσεις και από τότε δεν κατάφερε κανείς να σε ρίξει από την πρώτη θέση. Σε νοιάζει; Καθόλου.
Με τα χάλια σου όπως με την Πάφο, με τα κακά σου όπως με την Ανόρθωση με τα καλά σου όπως με τον ΑΠΟΕΛ, με τα μέτρια σου όπως με τον Άρη και με τα πολύ καλύτερα σου όπως στο Αρένα, δεν κατάφερε κανείς σε ρίξει από εκεί.
Και γιατί να σε ρίξει τώρα; Άμα γεμίσεις την Δυτική και είσαι προσηλωμένος στη νίκη, άμα η άμυνα (όπου άμυνα εννοούμε Ρομπέρζ) δεν επαναλάβει την εμφάνιση του Αρένα και άμα η επίθεση επαναλάβει την απόδοση στη Λάρνακα δεν χάνεις.
Είναι αλήθεια ότι ο «ένας παίκτης- μια ομάδα μόνος του» Ρομπέρζ έδειξε κάποια σημάδια κόπωσης, ο Χαμάς πολύ περισσότερο χάνοντας τους αντιπάλους του, ενώ ο Αυλωνίτης προσωπικά δεν με πείθει. Λίγο ταλαιπωρήθηκε και ο Μαυρίας από τους Γκρούτσκο και Γκαρσία στο Α’ ημίχρονο, αλλά το αμυντικό κομμάτι φτιάχνεται. Φτιάχνεται κυρίως μέσα από τη ψυχολογική προετοιμασία και τη διατήρηση συγκέντρωσης νοουμένου ότι όλοι είναι υγιείς. Και αμυντικά η ομάδα ενισχύεται με το Ντανίλο παρά με τον όποιο άλλο χαφ της ομάδας. Μαζί και του και ο Κολ που παίρνει ανάσες.
Το θέμα είναι η επίθεση. Και στη Λάρνακα προστέθηκαν επιτέλους οι στημένες φάσεις και ο Μαυρίας. Ο Ελλαδίτης επιθετικογενής είναι και ας έχει καθιερωθεί ως αμυντικό μπακ. Σέντρα ξυράφι στον Πίττα από τη μια, σέντρα καμπυλωτή στο κεφάλι του Νταμπό… δύο ασσίστ δεξιό μπακ, δεν μπορεί κάτι σου θυμίζει. Μην το πολύ ξύσεις το μυαλό, γιατί στον ΑΠΟΕΛ θα καταλήξεις και σ’ έναν τύπο που κάποτε λάτρευες.Μαζί με τον Μαυρία και ο Πίττας που έδειξε τον οίστρο του όχι στο γκολ που σκοράρει αλλά σ’ αυτό που του ακύρωσαν, άμα βάλεις και το Νταμπό που φέτος είναι μακράν ο πιο «τίμιος» επιθετικός, κάπως θα μπει η μπάλα.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, Δεν παν να είναι ο Γιάγκα, ο Ίντζα ή ο νίντζα βάλε κιόλας τον σταυρό σου, στο χρωστάν οι θεοί της ομάδας, ας μπει όπως είναι και με όποιον να είναι. Εξήντα πέντε μέρες μετά να κερδίσεις, πεντακόσια σαράντα λεπτά και κάτι πριν από το τέλος, σε νοιάζει αλήθεια, πως, ποιος και τι; Καθόλου!!!
