Χρήστος Ζαβός
Μυθολογικά μιλώντας, έχουν να λεν ότι το 4ο, όπως και τα προηγούμενα τρία, θα το φέρει στην πόλη, άτομο γεννημένο στην δυτική Ευρώπη με γερμανικό αίμα να ρέει στις φλέβες του. Προφανώς στις «γραφές» ανέτρεξαν Κίρζης- Κονναφής και μήπως ξορκίσουν την κατάρα έσπευσαν να φέρουν τον «εκλεκτό».
Μόνο που οι αρχαίοι σοφοί της Γλάδστωνος ισχυριζόντουσαν ότι ένας Γερμανός από μόνος του δεν αρκεί για να τοποθετηθεί το πολυπόθητο «τέταρτο» στο θησαυροφυλάκιο της Αγίου Ανδρέου.
Οι «γέροντες του «θεού» πίστευαν ότι για να πραγματοποιηθούν οι γραφές και να πάρει ο Απόλλωνας πρωτάθλημα με τον υιό Κίρζη, θα πρέπει να το πάρει «κλεφτά» και χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι. Η εν λόγω προφητεία, ολοένα και επιβεβαιώνεται από τους ιστορικούς της φυλής, καθότι όσες προσπάθειες έγιναν, ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία.
«Πάμε για πρωτάθλημα», «θα το πάρουμε», «είμαστε το φαβορί», «είμαστε η καλύτερη ομάδα και το αξίζουμε» «αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε»… και κάτι παρόμοια μότο περιέγραφαν τις προσπάθειες για να έρθει το τέταρτο και ποτέ δεν ήρθε. Είτε από ατυχία, είτε από μαλακία, είτε από αδικία ότι και να επιχειρούσε τούτη η ομάδα κτύπαγε τελικώς το κεφάλι της στον τοίχο.
Μόνο που τούτη τη χρονιά, οι «σοφοί- γέροντες» διαισθάνονται ότι κάποια σημάδια του «θεού ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα κάνοντας τους να πιστέψουν ότι «ήγγικεν η ώρα». Γερμανός όντως βρίσκεται στον πάγκο… απομένει να δούμε αν θα το πάει «κλεφτά» χωρίς δηλαδή τυμπανοκρουσίες, αλαζονεία, και αππόμματα κατά την κυπριακή
Να μου πεις και δικαίως, χέσε μας με τους μύθους και τους χρησμούς και ενδεχομένως να έχεις και τα δίκαια σου. Ας τελειώσουμε λοιπόν με τα παραμύθια και ας προσγειωθούμε κατ’ ευθείαν στην πραγματικότητα, ξεκινώντας από το καλοκαίρι του 2021.
Ήταν κανείς που θεώρησε ότι ο Απόλλωνας φέτος θα προκόψει, βλέποντας ένα Γερμανό να λέει κάτι ακαταλαβίστικα και λίγο πιο μετά η ομάδα να αποκλείεται από πανεπιστημιακή ομάδα της Σλοβακίας, λανσάροντας το σύστημα αλαλούμ, αλαλούμ, τουρλού, τουρλού; Πολύ λίγοι. Μόνο οι βαθιά πιστοί, που προσδοκούν στις «γραφές».
Οι περισσότεροι έτρωγαν τα νύχια τους απ’ το άγχος για το μέλλον της ομάδας, άλλοι τσιμπιόντουσαν να καταλάβουν την ανώμαλη μετάβαση από τον καλοκάγαθο Πετράκη στον εγωκεντρικό Γερμανό, κάποιοι περίμεναν να γελάσουν με τα τραγελαφικά που θα έβγαιναν στην επιφάνεια τύπου «Κονναφής-666» και κάποιοι πολύ λίγοι αποφάσισαν να καρτερούν το «πείραμα» που είχε ως κύριο θέμα ένα παντελώς ξένο στην κουλτούρα όνομα που ηχεί τόσο γερμανικό… όσο μυρίζουν τα λουκάνικα της Φρανκφούρτης.
Προσωπικά διχάστηκα σε δύο κατηγορίες. Ραδιοφωνικά, σ’ αυτούς που θα «γέλαγαν» και γραπτώς στην κατηγορία των «περιμένουμε το πείραμα» (δες εδώ).
Όλα τούτα καλοκαιριάτικα. Γιατί με το πέρας των εξελίξεων, όλοι μας, εκτός από λίγους μετακινούμαστε από την αντίληψη μας επί των γεγονότων. Όσο περνάνε οι αγώνες και όσο η ομάδα αποδίδει παίρνοντας τ’ αποτελέσματα, ο καθένας επανατοποθετεί τον εαυτό του σε σχέση με τον Απόλλωνα του Τσόρνιγκερ.
Κάποιων κέρδισε το σεβασμό μας εδώ και καιρό (δες εδώ) και αναμένουμε... κάποιοι, περισσότεροι έχουν υπερ-ενθουσιαστεί με κίνδυνο να επαναλαμβάνουν συμπεριφορές του παρελθόντος. Λάβε υπόψη ότι η εν λόγω πάθηση του «υπερ-ενθουσιασμού» είναι ευρέως διαδεδομένη στην «φυλή» των Απολλωνιστών και πολλάκις ταλαιπώρησε και την διοίκηση τα τελευταία χρόνια.
Επί τούτου, εκλαμβάνεται ως «αμαρτία» καθότι πάει κόντρα στις «αγίες γραφές». Άσε κιόλας που η επανάληψη των λαθών… λέγεται μαλακία που σε δέρνει και δεν λέει να σ’ αφήσει ήσυχο.
Ευχή και επιθυμία των «γερόντων» είναι η αντάρτικη τακτική... «κλεφτά» και «ταπεινά» και χωρίς να το καταλάβει κανείς. Η οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, είναι πολλάκις δοκιμασμένη και στοίχισε στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Με το καλό να έρθει το 4ο και ας ακούμε ολημερίς σε cd, τα best of του Φανούρη όλο το καλοκαίρι. Χαλάλι.
Όπως και να έχει, μιλώντας για την μετατόπιση των πάντων, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και ο Τσόρνιγκερ. Ο οποίος ναι μεν παρουσιάστηκε ως αδιαπραγμάτευτος για το πως θα παίζει η ομάδα στη συνέχεια όμως το άλλαξε επιδεικνύοντας την προσαρμοστικότητα του άρα και την ευφυΐα του.
Η ομολογούμενη και από τον ίδιο, άγνοια του για τα κυπριακά «θέλω» ήταν τέτοια που δεν δίστασε να εμπιστευτεί παίκτες που έμοιαζαν αμαρτωλοί στα μάτια των πιστών.
Ποιος να το έλεγε ότι ο Φιλιώτης θα πάλευε με τον Μαυρία για τη θέση του βασικού δεξιού μπακ και θα έπαιρνε το χειροκρότημα της Δυτικής, στην πρώτη μετά- Πέδρο χρονιά και ποιος θα πίστευε ότι ο Απολλωνίστας σκέφτεται τον Κατελάρη και κάνει συνειρμούς του τύπου Αντράντε και Καρυπίδης.
Πέραν αυτού, ο «εκλεκτός» τόνωσε την αυτοπεποίθηση των Χάμπο και Πίττα, δημιουργώντας ταυτόχρονα πλεόνασμα κυπρίων με Μαλεκκίδη, Ψύχα, Ντανίλο και Δημητρίου.
Το αξιοθαύμαστο με τον χειρισμό του ρόστερ είναι ότι ο Απόλλωνας βρίσκεται στη δεύτερη θέση, κάνοντας το καλύτερο του ματς στο τελευταίο του παιγνίδι, χωρίς να βοηθήσουν παρακαλώ έξι (!!!) παίκτες από τον Κατάλογο Α’.
Τέσσερις (Μάρκοβιτς, Στορ, Ουέλλιγκτον, Παπουνασβίλι) που μοιάζουν όχι και τόσο χρήσιμοι δημιουργώντας έτσι πολυτέλειες ενόψει Ιανουαρίου, και άλλοι δύο που μας λεν ότι είναι οι «παίκτες των παικτών» (Τζουμ και Γιοβάνοβιτς).
Από κει και πέρα, ασφάλισε ο άσσος με τον Γιοβάνοβιτς, ξεπρόβαλαν παικταράδες αλά Ζράντι, Αλμπάνη, εργαλεία πολυτέλειας τύπου Κολ και Ίλιεφ που απορροφούν το πλάνο του Γερμανού και για τ’ άκρα της άμυνας να υπάρχει το μάξιμουμ των επιλογών. Δύο αριστερά (Χαμάς, Αλεσάμι) και δύο δεξιά (Μαυρίας, Φιλιώτης).
Ο Γερμανός με λίγα λόγια έχει φτιάξει αποθεματικό σε έμψυχο υλικό όπως ο Σόιμπλε για το θησαυροφυλάκιο της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας. Το έχει φαίνεται η φάρα τους δεν εξηγείται αλλιώς. Απ' αυτό και μόνο, ο Τσόρνιγκερ αξίζει σεβασμού.
Απ’ αυτά που δεν μου αρέσουν και νομίζω κανενός, είναι στα φορ που και εκεί καραδοκεί μια φιγούρα που πολύ πεθύμησα να βλέπω στα μίζερα γήπεδα μας και λέγεται Νικολά Ντιγκινί. Καλά να είναι ο Γάλλος elegant και ας μείνει στον πάγκο ο οποιοσδήποτε απ’ τους υπόλοιπους που τείνουν να καταστρέψουν ένα ακόμη μύθο που λέει ότι «Απόλλωνας και κλάσης φορ» παν μαζί. Και ας είναι ο Νταμπό βοηθητικός… που όντως είναι.
Για τον Ρομπέρζ επίτηδες δεν γίνεται αναφορά, αφού χωρίς αυτόν, ενδεχομένως τίποτα απ’ όλα τα πιο πάνω να μην ισχύουν. Άλλο κείμενο με τον Γάλλο και άλλο χωρίς τον Γάλλο.
Οι γραφές όμως είναι γραφές. Είναι κει και παραμένουν…και οι πιστοί προσδοκούν στην πραγματοποίηση τους.
