Χρήστος Ζαβός
Θυμάσαι που γράφαμε λίγο πριν το ματς με τον ΑΠΟΕΛ (δες εδώ) για τον 53χρονο που κόντρα στους μουρμούρηδες και τους πεσιμιστές αποφάσισε να πάει εκτός έδρας μετά από δέκα χρόνια, νιώθοντας χρέος του να βοηθήσει την ομάδα;
Όχι μόνο πήγε, το καταχάρηκε. Σε μια εποχή που η ζωή μας έγινε ανυπόφορη (ακρίβεια, πόλεμος, πανδημία… φτου και βγαίνω), χοροπηδούσε στο πέταλο του γηπέδου της Λευκωσίας ωσάν και ήταν κανά δεκαπεντάχρονο που δεν κουράζεται και το αίμα του καίει.
Και όχι αδικαιολόγητα. Εκεί που οι περισσότεροι έλεγαν ότι θα φάει τα μούτρα της και ότι στην έδρα του αντιπάλου θα βάλει την ουρά στα σκέλια, είδε μια ομάδα που επέβαλε το παιγνίδι της, νιώθοντας συνάμα τους κραδασμούς του πετάλου που δεν σώπασε τουλάχιστον τα τελευταία 20 λεπτά. Πήγε λοιπόν, αξιοπρεπής όπως γράψαμε μια εβδομάδα και έφυγε ακόμη πιο περήφανος.
Και γιατί όχι δηλαδή; Ήταν ανέλπιστα όλα καλά. Και το αποτέλεσμα και ο κόσμος στις κερκίδες και η εμφάνιση. Από τα τρία όποιο και να ζυγίσεις την ίδια χαρά θα σου δώσουν.
Το αποτέλεσμα είναι σούπερ σημαντικό νοουμένου ότι διατήρησες την διαφορά από τον δεύτερο στους πέντε βαθμούς και συνάμα διέγραψες από την ατζέντα ένα από τα πιο δύσκολα εκτός έδρας παιγνίδια που έχεις να δώσεις. Συν του ότι αφαιρέθηκε ένα ακόμη και μείναν άλλα εφτά.
Για την κερκίδα, πάει χρόνια να ζήσεις τέτοια μεγαλεία. Ο κόσμος στάθηκε κοντά, υπερασπίστηκε και στήριξε την ομάδα, χόρεψε, τραγούδησε μες στη Λευκωσία και άφησε πίσω εκείνη τη γαμημένη εσωστρέφεια που τρώει το σαράκι της.
Και από εμφάνιση… κανείς δεν το περίμενε. Έχω την εντύπωση, ούτε και ο ίδιος ο Τσόρνιγκερ, του οποίου το χαμόγελο στη συνέντευξη τύπου πρόδιδε ακριβώς αυτό. Ότι η εμφάνιση ήταν αναπάντεχα καλή. Όπως και η απόδοση παικτών τύπου Μαυρία ή ακόμη και Χαμάς που τελευταίως έμοιαζε αντί 23 ετών, 43.
Μα εκείνος ο Ρομπέρζ; Πως το λεν...«Μια πόλη, μια ομάδα» ή «μια πόλη, μια ομάδα, μια τζατζίκι, μια πατάτες» ανάλογα διαλέγεις και παραγγέλνεις, η δικιά μου πάντως παραγγελία είναι «ένας παίκτης, μια ομάδα».Πως τα καταφέρνει και την ίδια στιγμή, είναι στόπερ ηγέτης που καθοδηγεί την άμυνα του, αριστερό μπακ, ανασταλτικός χαφ, γυροφέρνει στην επίθεση είναι καθησυχαστικός για τους συμπαίκτες του, πρώτος στις διαμαρτυρίες με τους διαιτητές και καυγαδίζει με τους αντιπάλους ανταλλάζοντας μάλλον «γαλλικά»… κανείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.
Και βγαίνει και από το πουθενά ο Ντανίλο. Αυτουνού δεν εξηγείται διαφορετικά στο ΓΣΠ έπαιξε το επίθετο του. Μήτε η φανέλα που λεν, μήτε το πνεύμα, μήτε το ταλέντο του. Και μόνο που κουβαλά το «Σπόλιαριτς» μοιάζει αρκετό να υπερασπιστεί την ομάδα μέχρι τέλους. Άλλωστε στην μυθολογία του Απόλλωνα (δες εδώ), το «Σπόλιαριτς» είναι από μόνο του ικανό να δώσει τίτλο. Το ίδιο και για τον Πίττα που έφαγε το γήπεδο με το κουτάλι, βάζοντας δύναμη και ενέργεια μες στην ομάδα.
Από εκείνο τον Απόλλωνα που βαριόσουνα να βλέπεις, χωρίς ενέργεια, με ανύπαρκτο πρεσσινγκ , που έκανε μια δύο τελικές και αυτές με τον στανιό του… ωσάν και κάποιος μάγος τον άγγιξε με το ραβδί του επανάφερέ τα στοιχεία που τον καθιστούν πρώτη μούρη στο καβούρι- βαθμολογία.
Και ενέργεια, και τρεξίματα και καταστροφή στο παιγνίδι του αντιπάλου και κοντά οι γραμμές και να βγουν στην επίθεση. Άμα το έβαζε κιόλας ο Αλμπάνης να με συγχωρέσεις για το απρεπές… θα ήταν σκέτη κάβλα.
Και όμως δεν ήταν. Αντιθέτως παράτεινε το βασανιστήριο. Γιατί στο δικό μου το μυαλό το σουτ του Αλμπάνη μοιάζει να είναι μέρος ενός βασανιστηρίου που κρατά χρόνια, 16 στον αριθμό. Πίσω εκεί στα άδεια δίχτυα του ΑΠΟΕΛ, κρύβεται μια ιστορία ολόκληρη.
Απώλειες τίτλων, αδικίες, αυτοκαταστροφικές πράξεις, αυτοκτονικές διαθέσεις, διαιτητές καμικάζι, μεγάλοι παίκτες που δεν το σήκωσαν ποτέ, βάσανα και καημοί… και τσουπ η μπάλα πάει πάνω από τα δοκάρια, αρνούμενη να μπει στα δίχτυα σταματώντας συνάμα τον πόνο που χρόνια τώρα ρίζωσε στα σπλάχνα των οπαδών και της ομάδας γενικότερα.
Το γράφω χρόνια, να το επισημάνω μια ακόμη φορά, αν η ομάδα το πάρει, θα πρέπει μαζί να δώσει και την ψυχή της. Από τον Ρομπέρζ μέχρι τον Χάμπο και τον Τσόρνιγκερ μέχρι τη διοίκηση και τον τελευταίο Απολλωνίστα φοιτητή που είναι στην Αυστραλία και σπουδάζει ζωολογία.
Το κάθε παιγνίδι που έρχεται, η κάθε φάση που προηγήθηκε, μοιάζει με σταγόνα στο Κινέζικο βασανιστήριο. Λεν ότι η απάνθρωπη αυτή μέθοδος είναι ικανή να επιφέρει τρέλα στον βασανιζόμενο που δεν μπορεί να την αντέξει περισσότερο από δύο εβδομάδες.
Στον Απόλλωνα κρατά χρόνια και κάποιος πρέπει να επιφέρει την λύτρωση γιατί θα μουρλαθούν οι πάντες… και εμείς μαζί που δεν ανήκουμε στο είδος.
Σίγουρα δεν ήταν ο Αλμπάνης στο ΓΣΠ, ούτε και με την Ανόρθωση που χάνει το άχαστο στο 2-0 και άμα δεν ήταν ο Γιοβάνοβιτς να σε λυτρώσει με τον Ουάρντα θα είχες υποκύψει στο μαρτύριο.
Όπως σε λύτρωσε ο Πίττας στο 87’ στο εκτός με την Πάφο, στο 88΄ο Ντιγκινί με τον Ολυμπιακό, ο Ίντζα στο 95΄ με την ΑΕΛ, στο 2-2 με την ΠΑΕΕΚ πάλι ο Ντιγκινί στο 92΄ η ακόμη και ο Ντέλετιτς που χωρίς πορτιέρο την στέλνει στο πουθενά και την καρδιά σου στον τόπο της.
Τώρα που λες ο 53χρονος φίλος μου, ξανά μανά, τρώει τα νύχια του μέχρι να έρθει η Κυριακή. Σταυροκοπιέται, αναστενάζει, προσεύχεται, αγωνιά, καρτερά και περιμένει μια ακόμη σταγόνα να σκάσει στο κούτελο του. Θα το υπομένει. Έτσι και αλλιώς υπέμενε χρόνια και χρόνια κουβάδες από νερό να πέφτουν στο κεφάλι του … στα 630 λεπτά θα κολλήσει;
