Σήμερα έχουμε Δευτέρα 9 Οκτωβρίου. Ο Σέρχιο Πέρεζ χαίρει της εμπιστοσύνης της Red Bull Racing. Μαζί θα προσπαθήσουν να βρουν τις λύσεις στα αγωνιστικά προβλήματά του. Έχει συμβόλαιο και για το 2024 με τους παγκόσμιους πρωταθλητές.
Θα ταξιδέψω λίγο πιο μπροστά στο χρόνο. Θα πάω στη Δευτέρα 30 Οκτωβρίου. Μία ημέρα μετά το Grand Prix του Μεξικού. Τότε, όλα όσα ξέρουμε σχετικά με τη θέση του οδηγού από τη Γουαδαλαχάρα στους ταύρους, μπορεί να αλλάξουν άρδην. Τώρα, με τον αγώνα στην πατρίδα του 33χρονου μόλις ημέρες μπροστά, με την αγορά της συγκεκριμένης χώρας να είναι πολύ σημαντική και τις κερκίδες στο Autodromo Hermanos Rodriguez να είναι sold out, καμία επίσημη δήλωση δεν πρόκειται να “αγγίξει” τον “Τσέκο”.
Ούτε καν ο αδίστακτος Χέλμουτ Μάρκο, που παίρνω όρκο πως σφίγγει τα δόντια του κάθε φορά, κάνει ασκήσεις ηρεμίας, κρατά εαυτόν μακριά από κάμερες και μικρόφωνα για να μη πει όσα έχει στο μυαλό του.
Έχει υπάρξει υπερβολικός στο παρελθόν, ενίοτε άδικος. Θυμάστε για πότε “καθάρισαν” τον Πιερ Γκασλί επειδή δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Μαξ Φερστάπεν; Του έδωσαν μόλις 12 αγώνες. Βαθμολογήθηκε στους 9. Στο ίδιο διάστημα ο Ολλανδός είχε δύο νίκες κι άλλα τρία βάθρα – η Red Bull Racing δεν μπορούσε να τα βάλει με τη Mercedes, αντίπαλός της ήταν η Ferrari.
Να δούμε τι έχει κάνει στους τελευταίους 12 αγώνες ο Πέρεζ; Από το Μονακό και μετά; Βαθμολογήθηκε 10 φορές, τις τέσσερις από αυτές ήταν στο βάθρο. Όμως, υπάρχουν και κάποια όμως. Ο Γκασλί δεν είχε διαστημόπλοιο ανάλογο της RB19, ο Γκασλί δεν ήταν σταθερά στο πουθενά στις κατατακτήριες.
Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν να κάνεις πρωταθλητισμό και με αυτό το μονοθέσιο, να αποτυγχάνεις τις μισές φορές να βρεθείς στο Q3. Και μπορούμε πλέον να πούμε με σιγουριά, πως δεν είναι μία προσωρινή πτώση σε απόδοση, δεν είναι ένα αποτέλεσμα που επηρεάστηκε από τον καιρό, την ατυχία, τα χαρακτηριστικά της πίστας, τον ανάδρομο Ερμή. Έχουμε πλέον αρκετά μεγάλο δείγμα για να βγουν συμπεράσματα.
Ξέχασε λοιπόν να οδηγεί ο Πέρεζ; Όχι, δεν λέω αυτό. Ας εστιάσουμε όμως στο γιατί έγινε ο πρώτος οδηγός μετά από 15 χρόνια που μπήκε σε αυτό τον οργανισμό χωρίς να είναι μέλος της Ακαδημίας και τι προσέφερε έκτοτε.
Ο Γκασλί λοιπόν είχε καρατομηθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Άλεξ Άλμπον είχε απολαύσει μιάμιση σεζόν στην πρώτη ομάδα. Στο δεύτερο ημίχρονο του 2019 είχε 7 τερματισμούς εντός εξάδας, σε 8 αγώνες. Το 2020 είχε 12 βαθμολογήσεις σε 17 Grand Prix, μαζί και δύο βάθρα. Ήταν σταθερός, ήταν αξιόπιστος, δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή η RBR.
Ήρθε λοιπόν ο Πέρεζ και η πρώτη του σεζόν στην ομάδα ήταν εξαιρετική. Χαριτολογώντας πάντα τον έλεγα “κλεφτοκοτά”, επειδή είχε μία μοναδική ικανότητα να “κλέβει” αποτελέσματα με εναλλακτικές στρατηγικές, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Το 2021 λοιπόν, όπου Red Bull Racing και Mercedes-AMG μάχονταν στα ίσια, ήταν ιδανικός για το ρόλο που του ζήτησαν να έχει.
Ήταν σταθερός, μοίραζαν τις στρατηγικές, έπαιζε τον υποστηρικτικό ρόλο που συμπεριλαμβανόταν στο job description που του παρουσιάστηκε όταν υπέγραφε το συμβόλαιό του. Μέχρι και “Υπουργό Άμυνας” τον βάφτισαν για την προσπάθειά του να καθυστερήσει τον Λιούς Χάμιλτον σε… εκείνο το Άμπου Ντάμπι.
Εύλογα πήρε συμβόλαιο για το 2022 και μάλιστα το τίμησε, κάνοντας δυναμικό ξεκίνημα, με μία RB18 που στην αρχή δεν είχε την απόλυτη ταχύτητα της Ferrari αλλά συνολικά, επικρατούσε των κόκκινων. Μέχρι την τεχνική οδηγία στο Σπα, που της επέτρεψε να κινείται πλέον με ταχύτητα δίνης. Όχι όμως στα χέρια του Πέρεζ. Πήρε δύο σιρκουί πόλης, Μονακό και Σιγκαπούρη κι ως εκεί.Ανέφερα το Πριγκιπάτο. Εκεί πρέπει να σταθούμε. Εκείνη η νίκη του εξασφάλισε όχι απλά νέα συμφωνία με την ομάδα του Μίλτον Κινς αλλά διετές (!) συμβόλαιο. Έμοιαζε πολύ καλό για να είναι αληθινό και σε βάθος χρόνου, φαίνεται πως δεν ήταν. Το σημάδι του στις μπαριέρες της εισόδου του τούνελ στις κατατακτήριες δοκιμές του Πριγκιπάτου, ήταν αυτό που ουσιαστικά έφερε το τέλος της αρμονικής σχέσης του με τον Φερστάπεν. Ο Ολλανδός το ήξερε από τότε, εμείς το μάθαμε μήνες μετά, στο Grand Prix του Σάο Πάολο, όταν αρνήθηκε να του παραχωρήσει την έκτη και άνευ σημασίας για εκείνον θέση.
Φέτος ο Μεξικανός ξεκίνησε δυνατά, πανηγύρισε σε Σαουδική Αραβία και Αζερμπαϊτζάν, πήρε την pole στο Μαϊάμι κι άρχισε να μιλάει για όνειρα τίτλου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, από εκείνες τις δηλώσεις κι έπειτα, η πορεία είναι πτωτική. Και το φρένο που ανά διαστήματα πατά σε αυτή την επίπονη κατηφόρα, δεν δείχνει ικανό να αλλάξει τα πράγματα.
Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο Πέρεζ είναι ξανά και ξανά, κατώτερος των περιστάσεων. Αργός στον ένα γύρο, επιπόλαιος στις κινήσεις του, εκβιάζει προσπεράσματα, πιέζει εαυτόν υπεράνω των ορίων και ενδεχομένως των ικανοτήτων του. Με αυτή τη χιονοστιβάδα αρνητισμού που ετοιμάζεται να καταπλακώσει κάθε όνειρό του για επιτυχία με την παρούσα ομάδα του, έχει αρχίσει να μου θυμίζει πολύ την αρχή του τέλους του Σεμπάστιαν Φέτελ στη Ferrari.
Τα αποτελέσματα δεν έρχονται, το χρονόμετρο τον ξεγυμνώνει, προχωράει σε υπερβολές κι αυτές τον οδηγούν σε αγωνιστικά αδιέξοδα. Σε συνεχή λάθη, σε επαναλαμβανόμενες ποινές. Στη Σιγκαπούρη έπαιζε συγκρουόμενα, στην Ιαπωνία το ίδιο, στο Κατάρ δεν έπεφτε πάνω σε άλλους αλλά δεν έλεγε να μείνει εντός πίστας – εξ ου και οι τρεις ποινές. Κι αν αυτά φέτος που η αυστριακή ομάδα τρέχει... μόνη της, δεν κοστίζουν, το 2024 μπορεί να κοστίζουν ακριβά!
Δεν είναι εύκολο να είσαι teammate του Μαξ Φερστάπεν. Ελάχιστοι μπορούν να κινηθούν το ίδιο γρήγορα στον ένα, απόλυτο γύρο (είναι 15-2 το σκορ στις κατατακτήριες φέτος). Ακόμα λιγότεροι μπορούν να επιδείξουν την απαράμιλλη σταθερότητα του, δεν ξέρω καν αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να επιβιώσει εντός ενός γκαράζ στο οποίο κάθε βίδα που στρίβει, στρίβει με γνώμονα την επιτυχία του Ολλανδού πρωταθλητή.
Όμως ο Πέρεζ δεν φλερτάρει με καμία από αυτές τις κατηγορίες. Το «πρέπει να ανεβάσει άμεσα ρυθμό και να βελτιώσει τα αποτελέσματά του» που ξεστόμισε ο Κρίστιαν Χόρνερ μετά το Κατάρ, δεν χρειάζεται “μετάφραση”. Η ταινία του Πέρεζ στη Red Bull Racing ολοκληρώνεται, ξεκίνησαν ήδη να παίζουν οι τίτλοι τέλους.
gazzetta.gr
