Χρήστος Ζαβός
Να το πεις ντοκιμαντέρ βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, ταινία για τους σινεφίλ με κινηματογραφική κουλτούρα, χολιγουντιανό blockbuster ιδανικό για οικογένειες, παιδιά και ενήλικες… απ’ όπου και να το δεις, τούτη η ομάδα του Γκαγιέχο κουβαλά όλα εκείνα τα συστατικά που καθιστούν ένα σενάριο πετυχημένο.
Μην τους ψυλλιαστεί καμία συνδρομητική πλατφόρμα τύπου Netflix και θα βγάλει λεφτά ο Σάντης πουλώντας τα δικαιώματα.
Το φετινό στόρι των μπλε έχει απ' όλα. Άλλοι προσευχόμενοι, άλλοι τρώγοντας τα νύχια τους, κάποιοι καταπίνοντας ηρεμιστικά ή μεζούρες αλκοόλ και άλλοι καπνίζοντας μανιωδώς, αδημονούν για το τέλος.
Έχει απ’ όλα.
Αγωνία (σκέψου τι τράβαγες το καλοκαίρι), πόνο (θυμήσου τη φάση τραυματισμού του Γκερέρο), θλίψη (δες την περίπτωση του Φερέρ), δράμα ( η απώλεια με τον Γκαρσία), θυμό (η μαλακία του Τσίκο με την ΑΕΚ), θέαμα (ο Τσίκο από μόνος του), αμφισβήτηση ( οι γκρινιάρηδες για την ποιότητα του Κάργας), αβεβαιότητα (το ελλαττωματικό πέλμα του Καστέλ), πόλεμο (δες το μαχαίρι στο στόμα του Τεχέρα), παιδικότητα (πως χορεύει από δεξιά ο Ουαγκέ) χαρά ( η ανατροπή με την Ομόνοια), αγωνιστικότητα ( το εκτός με την Πάφο) προφέσορες (Γκαγιέχο), διευθυντές (Πριέτο) ίντριγκες (Πουλλαίδης, Σάντης), ανασφάλεια ( συγγνώμη που σου υπενθυμίζω το οικονομικό)… στην τελική όπως έλεγε και ένας σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης, «το καλύτερο υλικό για ένα σενάριο είναι ο κόσμος γύρω σου».
Ότι περιβάλλει τη φετινή Ανόρθωση, καθιστά το έργο σούπερ ενδιαφέρον. Με κυριότερο εφέ την παρουσία του κόσμου εντός και εκτός, η αγωνία ολοένα και κορυφώνεται για την κατάληξη του έργου.
Άλλοι προσευχόμενοι, άλλοι τρώγοντας τα νύχια τους, κάποιοι καταπίνοντας ηρεμιστικά ή μεζούρες αλκοόλ και άλλοι καπνίζοντας νόμιμα ή και παράνομα καπνά, αδημονούν για το τέλος.
Βέβαια έτσι όπως εκτυλίσσεται το έργο, ανά εβδομάδα να πέφτει ο ένας πίσω από τον άλλο, πότε με σοβαρούς τραυματισμούς, πότε με ελαφρά τραύματα και πότε με κόκκινες … στο τέλος σκέφτομαι θα μείνει μόνος ο Κασαμά κρατώντας σπαθί και στο άλλο χέρι ασπίδα, να τα βάζει με Λευκωσιάτες, Λεμεσιανούς, Παφίτες ή και Σκαλιώτες.
Παλεύοντας απέναντι σε δαίμονες και τέρατα ο Σενεγαλέζος, εκεί που περιμένει την βοήθεια του Αρμπολέδα, μπαίνει μέσα ο Κολομβιανός κρατώντας κοντάρι των ιθαγενών και γλιστράει.
Μη έχοντας άλλη επιλογή τρέχει ο Κασαμά στα τέσσερα αλά πάνθηρας, φορτώνεται στους ώμους τον επιρρεπή στο γλίστρημα Κολομβιανό και τρέχει κατευθείαν να επιβιβαστεί στο ελικόπτερο που έστειλε ο Πουλλαίδης από το Μπαχρέιν.
Από ψηλά πια ο τραυματίας Αρμπολέδα και ο πληγωμένος Κασαμά κοιτάν τους αντιπάλους που λυσσασμένοι ζητούν πίσω την χρυσή κούπα του Κούμα που έκλεψαν οι κομάντος με τα μπλε.
Και μετά τελειώνει το στόρι. Αϊσιχτίρ, αυτή δεν είναι ομάδα. Κάθεσαι να δεις μπάλα και σου βγαίνει η ψυχή.
4-4-2 με τον Εθνικό μες στο χωράφι του Κίκη. Χάλια στο Α’ ημίχρονο, να ναι καλά ο Κασαμά πετάγεται στον ουρανό το καρφώνει και επανατοποθέτησε τις καρδίες του κόσμου στη θέση τους.
Πας με τον Οθέλλο, γιορτή, σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί άνετα και καλά θα περάσουμε τούτο το Σαββατοκύριακο, κάνει τη μαλακία ο Αρμπολέδα, θες πιεσόμετρα, μυοχαλαρωτικά και ξανά προσευχές μήπως το φέρει τούμπα η ομάδα.
Είπα τούμπα, ποιος είναι ο καλύτερος ακροβάτης στην ομάδα; Ο Τσίκο. Αυτός δεν είναι παίκτης, σχοινοβάτης είναι, αφού νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσει και θα πάρει μαζί του, τους πάντες και εσένα μαζί. Από το χειρότερο, στο καλύτερο και από κει στο φανταστικό, ο Αγκολέζος είναι από μόνος του θέαμα.
Επί της ουσίας, μιλώντας ξανά, μανά για την πραγματικότητα. Δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις περαιτέρω, σε σχέση με τα λεγόμενα του Γκαγιέχο. Παιγνίδι με παιγνίδι και όποιος αντέξει.
Ακόμη όμως και να μην αντέξουν… μιλάμε για ταινιάρα με τα όλα της!!!
