Χρήστος Ζαβός
Δεν είναι ότι έχει παίκτες top κλάσης (Ουαγκέ, Τσίκο, Τεχέρα, Καστέλ, Γκερέρο).
Δεν είναι ότι παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο.
Τούτη η φώτο είναι η φετινή Ανόρθωση, έτσι όπως πηγάζει μέσα την ίδια την ζωή. Και όπως ξέρουμε πια οι μεγαλύτεροι, η ζωή τα έχει όλα, έχει και τις εκπλήξεις της. Επί τούτου περιμένουμε
Δεν είναι ότι έχει μια πλήρη αρμονία σ’ όλες τις γραμμές και θέσεις.
Δεν είναι δηλαδή ότι παίζει από δεξιά, αριστερά ή τον άξονα και ας απουσιάζει ο Γκερέρο.
Δεν είναι ότι και οι στόπερ της συμμετέχουν στο δημιουργικό κομμάτι, ούτε και ότι ο Αρμπολέδα αν είναι να το σώσει, θα κόψει την λεκάνη του για να μην μπει η μπάλα μέσα (δες το σουτ του Αμπτουραχίμι) .
Στην τελική δεν είναι καν ότι βρίσκεται δύο βαθμούς πίσω από την κορυφή.
Αυτό που σε ελκύει, το στοιχείο που σε κάνει να λατρέψεις την ομάδα του Γκαγιέχο είναι ακριβώς τούτη η ερωτεύσιμη μαχητικότητα που καταθέτουν μες στο γήπεδο.
Τούτη η αίσθηση της συντροφικότητας που βγάζουν οι παίκτες και που τόσο αριστοτεχνικά απεικονίζεται στην φωτογραφία του κειμένου.
Σε τούτη τη φώτο υπάρχουν αισθήματα.
Και τα αισθήματα που πηγάζουν μέσα από την Ανόρθωση του Γκαγιέχο είναι ο σεβασμός, η αφοσίωση, η μαχητικότητα, η αλληλεγγύη.
Στο φόντο της φωτογραφίας απεικονίζεται ο έρωτας που νιώθει ο Ανορθωσιάτης.
Κρατώντας ένα κασκόλ, εκφράζει την υπερηφάνεια για τούτο το γκρουπ ανθρώπων που του προστατεύουν την υπερηφάνεια του.
Το βιώνει ο Ανορθωσιάτης και νιώθει ευγνώμων για τις κατεβασιές του Ουαγκέ- που δεν ήταν πολύ καλός χθες μα οι του Απόλλωνα τον είχαν συνεχώς στο μυαλό τους- την ηγετικότητα του Τεχέρα, την σεντεφορίσια φύση του Καστέλ, τα μπουκαρίσματα του Ουαρίς, τις σφήνες από τα πλάγια του Φερέιρα, τις δολιοφθορές που προκαλεί ο Τιουνέ, την προσπάθεια των Μαρμούκ και Κάργας να δέσουν μεταξύ τους, το πάθος του Κορέια ή την σούπερ ποιότητα του Τσίκο.
Ποιος αλήθεια ακόμη και αν δεν είχε σκοράρει ο Γκασάμα, δεν θα χειροκροτούσε τούτη την ομάδα γιατί δεν κέρδισε;
Το στόρι της φετινής Ανόρθωσης είναι γεμάτο από συναισθήματα.
Και επειδή δεν είναι βγαλμένη από αμερικάνικη ταινία, αλλά από την ίδια την ζωή, τα συναισθήματα δεν επιλέγονται.
Δίπλα από τη χαρά είναι λύπη. Μαζί με την περηφάνια είναι και η θλίψη. Απέναντι από την ευτυχία είναι ο καημός.
Και σε τούτη τη φώτο συνυπάρχουν όλα μαζί. Μαζί με την χαρά, η λύπη που ένιωσε ο καθένας βλέποντας τον Γκερέρο να σφαδάζει από τον πόνο.
Μαζί με την υπερηφάνεια, η θλίψη που ένιωσε κανείς στο άκουσμα της είδησης για την υγεία του Φερέρ.
Στη φωτογραφία προκύπτει και η λύπη για την εξέλιξη με τον Γκαρσία, μα και ο καημός, πως θα ήταν τούτη η ομάδα άμα δεν είχε ν ’αντιμετωπίσει τούτη την κακοτυχία που της έλαχε.
Τούτη η φώτο είναι η φετινή Ανόρθωση, έτσι όπως πηγάζει μέσα από την πραγματικότητα, την ίδια την ζωή.
Και όπως ξέρουμε πια οι μεγαλύτεροι, η ζωή τα έχει όλα… έχει και τις εκπλήξεις της.
Επί τούτου περιμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενα επεισόδια και ας μην είναι αμερικάνικη ταινία.
