Κωνσταντίνος Νικολάου
Πολλοί εδώ στην Κύπρο το ξεχνάνε, ωστόσο ο αθλητισμός δεν είναι μόνο οι τίτλοι και οι επιτυχίες. Αυτά αποτελούν υπό κανονικές συνθήκες το επιστέγασμα μιας εξαιρετικής προσπάθειας, ωστόσο είναι πολύ περισσότερα εκείνα που μπορεί να διδαχθεί κανείς.
Τα αθλητικά της ιδεώδη μια ομάδα δεν είναι απαραίτητο να τα τονίσει μόνο με το να κερδίσει κάποιον αντίπαλο εντός αγωνιστικού χώρου. Στο κάτω κάτω με τα ποσά που ξοδεύουν συγκεκριμένοι σύλλογοι φαντάζει απίθανό να… ξεμυτίσουν κάποιοι άλλοι που διαχρονικά έχουν λιγότερους οικονομικούς πόρους.
Συνεπώς, το να είσαι υποστηρικτής μιας ομάδας η οποία μπορεί να μην σου χαρίσει ποτέ κάποιο τρόπαιο δεν είναι εύκολο πράγμα, καθότι απαιτείται μεταξύ άλλων μεγάλη υπομονή. Ο κάθε φίλαθλος ωστόσο πάντα ελπίζει σε μια διάκριση, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή, και όταν αυτή πλησιάζει ή ακόμη καλύτερα έρχεται… τότε το συναίσθημα της χαράς παίρνει άλλες διαστάσεις!
Αυτό ακριβώς συνέβη χθες (02/04) στο «Γεντί Κουλέ» μόλις ο ΟΦΗ εξασφάλισε την πρόκριση του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας μετά από 35 ολόκληρα χρόνια, κόντρα στον Αστέρα.
Η αλήθεια είναι πως η κλήρωση, που έγινε μήνες πριν, μας είχε προϊδεάσει για πρόκριση ομάδας που δεν πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα στον τελικό και με πολύ χαμηλότερο μπάτζετ απ' αυτές. Οι σκηνές όμως στα πρόσωπα των Κρητικών με το τέλος ενός αγώνα που είχε δραματικό φινάλε είναι τέτοιες που δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστες.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας να κλαίνε και να γελάνε ταυτόχρονα, να γιορτάζουν λες και δεν υπάρχει αύριο… όχι γιατί κατέκτησαν κάτι, αλλά γιατί θα έχουν την ευκαιρία να το κάνουν. Μια ευκαιρία που γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα για τη δική τους ομάδα.
Ξέρουν πολύ καλά πως ο ΟΦΗ έγραψε ιστορία και πως τη συγκεκριμένη επιτυχία θα έχουν να τη διηγούνται στα παιδιά τους, παρόμοιες με εκείνες δηλαδή που τους έλεγαν οι γονείς τους για το συγκρότημα… του Ευγένιου Γκέραρντ.
Επίσης είμαστε βέβαιοι ότι παρόμοιο θα ήταν το σκηνικό και στην αντίπερα όχθη, αν την πρόκριση έπαιρνε η ομάδα της Τρίπολης, η οποία επίσης στον τελικό θα είχε τον τίτλο του αουτσάιντερ.
Εν ολίγοις, δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ομάδα του Ηρακλείου. Έχει να κάνει με τη χαρά του... underdog. Γιατί τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο δεν το αποτελούν μόνο εκείνοι που πρωταγωνιστούν διαχρονικά σε έναν τόπο. Είναι και οι υπόλοιποι που ζουν και αναπνέουν για στιγμές αντίστοιχες με εκείνες στην Κρήτη.
Αν το φέρουμε τώρα στα δικά μας δεδομένα, η αλήθεια είναι πως δεν πάει αρκετός καιρός από τότε που είχαμε τελικούς κυπέλλου όπου υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί, έστω αν η επικράτηση του ήρθε δύσκολα... Υπενθυμίζουμε λοιπόν πως το 2022 η Ομόνοια κέρδισε στα πέναλτι τον Εθνικό (ο οποίος την ίδια χρόνια έπεσε κατηγορία) και ότι ένα χρόνο πριν η Ανόρθωση επικράτησε του Ολυμπιακού στην παράταση.
Η αμέσως προηγούμενη φορά ήταν το 2014 όταν ο Ερμής έχασε από το ΑΠΟΕΛ στον τελικό, ωστόσο όπως αντιλαμβάνεστε διαχρονικά στην Κύπρο έχουν γίνει κάποιες πορείες ανάλογες με αυτή του ΟΦΗ φέτος. Πλέον, προκύπτει το ερώτημα για το πότε θα έχουμε ξανά κάτι τέτοιο, αλλά και κατά πόσο το αουτσάιντερ κατακτήσει το τρόπαιο.
