Χρήστος Ζαβός
Δε χρειάζεται και παπά να σου πει, ότι ένας παίκτης που έπαιξε για οκτώ χρόνια στο Βελγικό πρωτάθλημα, πρωταγωνιστώντας σε μια μόλις ομάδα, ταιριάζει και παρά ταιριάζει για το επίπεδο του κυπριακού πρωταθλήματος.
Το πιο κάτω κείμενο, δεν έχει να κάνει με την περαιτέρω αγωνιστική ανάλυση ενός παίκτη, καθότι το εκτόπισμα του κρίνεται μεγαλύτερο από τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που διαθέτει.
Από τον καιρό του Οκκά και του Κωνσταντίνου, πάει να δούμε παίκτη Κύπριο, που να γνωρίζει το άθλημα, όσο ο Κωνσταντίνος Λαίφης. Να κατανοεί δηλαδή τα τρεξίματα που χρειάζονται, τον κίνδυνο από τον αντίπαλο, τις ανάγκες των συμπαικτών του και γενικώς τα πρέπει κατά την διάρκεια ενός αγώνα.
Επί τούτου δεν είναι τυχαίο, ότι με το που μπήκε στην ενδεκάδα του ΑΠΟΕΛ, εκτόπισε όποιον υπήρχε γύρω του, για το ποιος είναι ο ηγέτης της άμυνας ή και του συνόλου γενικότερα. Και μιλάμε για τον ΑΠΟΕΛ… την ομάδα ίσως με την μεγαλύτερη πίεση, με παίκτες τύπου Πέτροβιτς, Κονσταντίνοφ ή και Μπέλετς.
Βέβαια, δεν είναι όλα αυτά ουρανοκατέβατα, ούτε και περιορίζονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Πέραν της ποδοσφαιρικής τεχνογνωσίας που απέκτησε σε πρωτάθλημα όπως το Βελγικό, τα βιώματα του σε μια ξένη χώρα, μακριά από την ασφάλεια των γονιών, μακριά από το βόλεμα, το γλείψιμο, τις δημόσιες σχέσεις, και να δρα κανείς εκ του ασφαλούς, τον βοήθησαν να δομήσει μια προσωπικότητα αυτάρκη.
Μια προσωπικότητα που διαπραγματεύεται την μετριότητα, αναζητεί την βελτίωση, καταγγέλει τα κακώς έχοντα και βγαίνει μπροστά αναλαμβάνοντας την ευθύνη .
Αρχικά ψιλό ξάφνιασε, όταν στη Ιρλανδία, μολονότι σκόρερ και καλύτερος παίκτης σε απόδοση, ενώπιον του μικροφώνου, υπέδειξε ως υπεύθυνους για την ισοπαλία, την ομάδα και τον τρόπο που αγωνίστηκαν.
Στο καπάκι, σε συνέντευξη τύπου πριν από ματς της Εθνικής και ενώ οι διεθνείς αντιμετωπίζουν γενικώς την απαξίωση από κάθε σχετικό και άσχετο, σήκωσε το κεφάλι, περιγράφοντας την σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο κύπριος ποδοσφαιριστής.
Επέλεξε να καταγγείλει τα κακώς έχοντα, που έφεραν τον κύπριο παίκτη στα σκουπίδια, μα συνάμα υπόδειξε ως μοναδικούς υπεύθυνους για ν’ ανατρέψουν την κατάσταση, τους ίδιους τους παίκτες.
Ο Κωνσταντίνος Λαίφης, θύμισε κατ’ αρχήν σε όλους μας, ότι οι παίκτες έχουν προσωπικότητα και μπορούν να μιλήσουν για την τύχη τους.
Καλό, μαχητικό και σούπερ διεκδικητικό το συνδικαλιστικό όργανο τους, μα όσοι εν ενεργεία φοράνε το εθνόσημο, εκπροσωπώντας τον γηγενή ποδοσφαιριστή, έχουν την υποχρέωση να μιλήσουν και ν’ αγωνιστούν για ν’ ανατραπούν τα δεδομένα, μήπως βγει ο κύπριος παίκτης από τα σκουπίδια.
Η προσπάθεια πρέπει να είναι συλλογική. Μα οι παίκτες που αγωνίζονται έχουν τον πρώτο λόγο για να παρασύρουν όλους τους υπόλοιπους που τους έριξαν στα σκουπίδια. Παράγοντες ομάδες, μάνατζερ, προπονητές, στελέχη της Ομοσπονδίας και δημοσιογράφοι.
Χρειάζεται κάποιοι να βγουν μπροστά. Και αν στην Κύπρο, θεωρήσαμε ότι ο κύπριος εν ενεργεία παίκτης απλά παραδόθηκε στην δυσοσμία του αθλήματος, ο Λαίφης ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι δεν ισχύει.
Το κυπριακό ποδόσφαιρο χρειάζεται τους Λαίφηδες. Τους Πιέρους, τους Πίττες, τους Χάμπους και τους Κούσουλους ή τους Αρτυματάδες.
Αυτοί καλούνται να σώσουν το τομάρι τους και την αξιοπρέπεια τους, αυτοί θα σώσουν τα παιδιά, που ξημεροβραδιάζονται στα γήπεδα, μη ξέροντας ότι τα έχουν στα σκουπίδια…
