Χρήστος Ζαβός
Ακόμη και το μεγαλείο του αθλητισμού, μοιάζει μικρό μέγεθος έναντι των δύο βασικών μυστηρίων του ανθρώπου.
Είτε πρόκειται για την γέννηση, είτε για τον θάνατο, οτιδήποτε άλλο στέκεται απέναντι τους, μοιάζει απειροελάχιστη οντότητα.
Γι' αυτό και το ματς στην αγγλική πρωτεύουσα δεν ήταν όπως τ΄ άλλα. Η ουσία δεν είχε να κάνει με το αποτέλεσμα, μήτε με τα υψηλά στάνταρ απόδοσης, ούτε φυσικά και με τη νίκη.
Η προσοχή, η περιέργεια εστιάστηκαν στο πως θα διαχειριστούν οι παίκτες, όλο τούτο τον φόρτο συναισθημάτων.
Όχι τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα από τη δράση και το ενδιαφέρον ενός αγώνα, αλλά τα πολύ πιο πηγαία. Αυτά που σχετίζονται με την απώλεια. Αυτά που ακολουθούν του ερωτήματος που ποτέ των ποτών, δεν απαντήθηκε.
Το ματς στο Λονδίνο συνοδευόταν από μια σπάνια σημασία. Ακριβώς γιατί σπανίως μπορεί κανείς να παρατηρήσει εντός ενός γηπέδου το αντάμωμα του φωτός με το σκοτάδι.
Πόση ακτινοβολία μπορεί να προσδώσει ένα γκολ ακόμη και στο πιο λαμπερό γήπεδο του πλανήτη; Πόσο μπορεί να αλλοιώσει, το μαύρο που προκαλεί ο άδικος θάνατος ενός νέου ανθρώπου;
«Ήταν μια δύσκολη και μαύρη μέρα, με λίγο φως» δήλωσε ο Ιβάν, με την απλότητα που τον χαρακτηρίζει στην ολότητα του.
Όπως απλή είναι η ζωή, η γέννηση και η κατάληξη της.
Ότι και αν έχει ο άνθρωπος, όσα επιτεύγματα και αν έχει καταγράψει, δεν κατάφερε να ποτέ να δώσει απάντηση, στα δύο ερωτήματα που ορίζουν την ζωή του.
Την γέννηση και το θάνατο… έναντι των οποίων, τα πάντα λαμβάνουν άλλη διάσταση. Μικραίνουν, ελαχιστοποιούνται.
Έτσι και χθες. Το Γουέμπλει έμοιαζε μικρό, οι προβολείς ξεθωριασμένοι, οι κραυγές, βουβές και το αποτέλεσμα, κενό.
Πίσω απ’ όλα, υπήρχε ένα «γιατί;». Το οποίο «γιατί» ακολουθεί πάντοτε μια σιωπή...
