Χρήστος Ζαβός
Ήταν πέναλτι του Σατσιά; Ήταν. Δεν έπρεπε να δώσει κόκκινη στον Ουζόχο; Εκατό τοις εκατό. Δεν ήταν κόκκινη του Σαμπάλα; Ήταν. Γιατί δεν έδωσε κίτρινη στον Κβιλιτάια που πανηγύρισε μπροστά στην κερκίδα των αντιπάλων; Γιατί δεν κιτρίνισε ξανά μανά τον Ουζόχο που έτρεχε από τη μια άκρη στην άλλη για να εμπλακεί σε φασαρίες; Γιατί η Χ φάση γιατί η Ψ … χίλιες δύο ερωτήσεις μπορεί να κάνουμε και άλλες τόσες απαντήσεις, χωρίς όμως ποτέ να βγάλουμε άκρη. Διαχρονική κουβέντα που κάνουμε από μικρά παιδιά και την τελειώνουμε… μέχρι εκεί που δεν μπορούμε.
Η ερώτηση όμως που πρέπει επιτέλους να τεθεί σε όλους μας, μα κυρίως σ’ αυτούς που διοικούν το άθλημα είναι κατά πόσο ο Βασίλης Δημητρίου είναι διαιτητής που μπορεί εν έτει 2022 να διευθύνει ντέρμπι του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Θες να μου πεις ότι ζώ και αναπνέω για να χάνει ο ΑΠΟΕΛ. Θες να μου πεις ότι ο Παπασταύρου μου τα σκάει χοντρά σε λογαριασμούς που διατηρώ σε τράπεζα της Μοντάνα και της Βόρειας Καρολίνας; Ότι θες καταλόγισε μου, δαιμονοποιήσε με μήπως και νιώσεις καλύτερος ως άνθρωπος, η ερώτηση που θέτω είναι η εξής και σε παρακαλώ απάντησε την από μέσα σου, με συγγενείς ή με τους φίλους σου στην παρέα;
Με διαιτησίες αλά Βασίλη Δημητρίου μπορεί να ισχυριστούμε ότι πάει το ποδόσφαιρο μπροστά;
Ότι και να ισχυριστείς, όπως και να το δει κανείς, η διαιτησία του «ψηλού» σ’ ένα ακόμη ματς που κλήθηκε να τα βγάλει πέρα προκάλεσε και πάλι μπάχαλο. Εντός και δυστυχώς εκτός αγώνα. Και δεν είναι η πρώτη φορά... πολύ φοβάμαι ούτε και η τελευταία.
Η αντίληψη του ματς, η διαχείριση της ψυχολογίας, η κρίση του σε κάποιες φάσεις και οι αποφάσεις, η συνεργασία του με το var, γενικώς όλη του η στάση σκότωσε μια ματσάρα που μπορούσε να μας δώσει πολύ περισσότερα απ’ ότι το ρόντεο που δημιούργησε η σφυρίχτρα του Βασίλη Δημητρίου.
Το «αιώνιο» της Boxing Day είχε χίλιες δύο χαρές και άλλες τόσες λύπες, μα στην τελική αυτός που μένει είναι ο Βασίλης. Γιατί ενδεχομένως να το επιδιώκει. Γιατί το έχει ξανά κάνει άλλες χίλιες φορές. Από το μακρινό παρελθόν μέχρι το πρόσφατο. Θέλοντας και μη, παραμερίζεις τη δράση, την τακτική τις φάσεις, τα λάθη, τις δηλώσεις, την ουσία και μένει εκεί στο επίκεντρο. Παραμένει στον πυρήνα της σκέψης μας και όλοι συζητάμε γι' αυτόν, βάζοντας στην άκρη τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.
Μπορεί κανείς άνετα να μιλήσει για τον διασκελισμό του Θεοδώρου και πως ανοίγει την μπάλα στο χώρο, αναγκάζοντας το Λάνγκ να τη στείλει στα δίχτυα του Ουζόχο. Για την απόδοση του Εντογκαλά που έμοιαζε σε κάποιες φάσεις ένα επίπεδο πιο πάνω από τους υπόλοιπους. Για το πόσο κομβικό- καθοριστικό είναι το σημείο όπου ο φετινός mvp της Ομόνοιας, Σεχού, πέφτει στο έδαφος και αποχωρεί μ’ αποτέλεσμα οι πράσινοι να δεχθούν μεγάλο πλήγμα στη συνοχή τους. Για το ότι ο Μπεργκ δίνει εντολές στους παίκτες του να φορτσάρουν από αριστερά και στο τέλος δικαιώνεται αφού η συνεργασία τους μας προσφέρει ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς. Για το ότι οι παίκτες του για μια ακόμη φορά υπέπεσαν σε σοβαρά ατομικά λάθη, δίνοντας την ευκαιρία στον αντίπαλο να τα εκμεταλλευτεί.
Θα μπορούσε κανείς ν’ αναφερθεί για την απαράδεχτη συμπεριφορά του Ουζόχο, για το εγκληματικό κτύπημα του Σαμπάλα, για το πως ο ΑΠΟΕΛ τα φέρνει όλα τούμπα με τον μικρό Σατσιά που μοιάζει να είναι η απάντηση των γαλαζοκιτρίνων στην «κυπριοποίηση» της Ομόνοιας, για το πάθος των παικτών του Σοφρώνη, για την τεσσάρα, για μια ακόμη ήττα του τριφυλλιού από μια ομάδα που δεν δείχνει καλύτερη της.
Ενδεχομένως το μεγαλειώδες του ντέρμπι να προκύπτει κιόλας μέσα από την αυθόρμητη δήλωση του Σοφρώνη όταν σε ερώτηση για την απόδοση του μικρού Σατσιά, ο Λεμεσιανός κόουτς του καταλογίζει παιδεία που πηγάζει από το σπίτι και τον ίδιο τον πατέρα του. Ανεξαρτήτως ομάδας, όποια συμπάθεια και να έχεις, δεν υπάρχει πατέρας που ακούγοντας τον δεν ταρακουνήθηκε μέσα του. Ποιος πατέρας αλήθεια δεν επιθυμεί να δει το παιδί του να προκόβει; Ποιος δεν αγάπησε λίγο περισσότερο τον γιό του και ας μην παίζει στον ΑΠΟΕΛ ή στην Ομόνοια; Ποιος δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του πατέρα Σατσιά;
Και όμως. Αυτό που μένει είναι ο Βασίλης και όλα αυτά που αφήνει πίσω του. Την τοξικότητα, την ειρωνεία, τον φανατισμό, τις αλληλοκατηγορίες, την κινητοποίηση των προπαγανδιστικών μηχανισμών που διαθέτουν οι ομάδες, τις υποδείξεις, τις ύβρεις, τις προσβολές, τα μίση και τα πάθη που μας συνοδεύουν… κάθε φορά που κάποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.
Η ερώτηση τελικώς δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της διαιτησίας του Βασίλη, την οποία έτσι και αλλιώς βιώνουμε χρόνια όσοι παρακολουθούμε το ρημάδι κυπριακό ποδόσφαιρο.
Η ερώτηση είναι έως πότε θ’ αντέχουμε τις διαιτησίες αλά Βασίλη Δημητρίου; Η απάντηση ενδεχομένως να είναι απλή... και σχετίζεται με την ευλογημένη ώρα που θα ξαναδούμε ξένους διαιτητές στα ντέρμπι μας. Διαφορετικά δεν γλυτώνουμε...
