Κκιλιντζιρκόν…

«Κκιλιντζιρκόν» από το τουρκικό «cilingir» που σημαίνει κατά την ερμηνεία που δίνεται στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Γιαγκουλλή « Μικρός ερμηνευτικός και ετυμολογικός θησαυρός της Κυπριακής διαλέκτου», «ακάθαρτο νοικοκυριό».

Παρόμοια ερμηνεία δίνεται και στο λεξικό του Ρόη Παπαγγέλου « Το κυπριακό ιδίωμα» που εξηγεί ότι η λέξη «κκιλιντζιρκόν» όντως προέρχεται από το τουρκικό «cilingir» και σημαίνει μεταξύ άλλων «ακαταστασία».

«Ακαταστασία» ή «ακάθαρτο νοικοκυριό» λοιπόν, είναι οι δύο ερμηνείες που μας δίνουν μελετητές της κυπριακής ντοπιολαλιάς.

Ο Κετσπάγια δια των δηλώσεων του και το λάθος που κάνει να χρησιμοποιήσει δημόσια άκομψους χαρακτηρισμούς, χρεώνοντας μάλιστα την χυδαιότητα αποκλειστικά στο ΓΣΠ και τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, καταφέρνει εύστοχα να περιγράψει την ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Γιατί άμα αυτό που λέμε κυπριακό ποδόσφαιρο δεν περιγράφεται εύστοχα από τη λέξη «κκιλιντζιρκόν» το οποίο δημιουργούν «κκιλίντζιροι», τότε να με συγχωρέσετε πιο εύστοχη λέξη δεν μπορεί να σκεφτεί το φτωχό λεξιλόγιο μου.

Η «ακαταστασία» που προκαλείται κυρίως μέσα από τους χειρισμούς των ιθυνόντων που χρόνια τώρα δεν λεν να εξελίξουν τον χώρο, επιτρέποντας στον καθένα, από τους προέδρους μέχρι και τον τελευταίο οπαδό, να λειτουργούν χωρίς κανόνες συμπεριφερόμενοι σαν «κκιλίντζιροι», δεν μας δίνει άλλη επιλογή από το να συμφωνήσουμε με τον Τιμούρ Κετσπάγια, τουλάχιστον κατά το ήμισυ.

Γιατί όντως τέτοιοι υπάρχουν στο Αντώνης Παπαδόπουλος, άλλοι τόσοι στο Τσίρειο και το ίδιο ισχύει για το Αρένα, το Αμμόχωστος, το Δασάκι ή το Στέλιος Κυριακίδης. Δεν υπάρχουν μόνο στο ΓΣΠ και δυστυχώς δεν είναι μόνο οπαδοί. Είναι παράγοντες, είναι δημοσιογράφοι και διαφόρων ειδών αξιωματούχοι.

Οι οποίοι ως «κκιλίντζιροι» δρουν στο «κκιλιντζιρκόν» που εδώ και χρόνια δημιουργείται από τις αποφάσεις και τα μέτρα που λαμβάνουν οι πραγματικοί δημιουργοί της ακαταστασίας.

Σε μια κανονική χώρα, οι αρμόδιοι αντί να παρακολουθούν τον φανατισμό να γιγαντώνεται από το πρώτο κιόλας ματς μεταξύ της Ανόρθωσης και του ΑΠΟΕΛ, θα είχαν εξ’ αναγκάσει τους δύο προέδρους να παρακαθίσουν από κοινού και μαζί με την αστυνομία να συλλάβουν τους δράστες της δολοφονικής ενέδρας κατά του λεωφορείου της Ανόρθωσης, ακολούθως θα προχωρούσαν σε αυστηρές συστάσεις για τις επικίνδυνες, ανακοινώσεις τους και στη συνέχεια για παραδειγματισμό και μόνο θα τιμωρούσαν τον Ουάρντα.

Αντί αυτού, μαζί τους και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης αλλά και των ΜΜΕ κρύφτηκαν πίσω από τον Ουάρντα και την πιθανή τιμωρία του, αφήνοντας για μια ακόμη φορά τα πραγματικά προβλήματα κάτω από το χαλί. Τα οποία φυσικά εμφανίστηκαν με την πρώτη ευκαιρία. 

Παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια τους ως αρμόδιοι, αντί να κρύβονται και να αποστασιοποιούνται διατηρώντας την βολική στρατηγική των ίσων αποστάσεων, ας έθεταν προ των ευθυνών τους και τους προέδρους, και τους εκπροσώπους τύπου, που αποδεδειγμένα πλέον μοιάζουν με ανεξάντλητη πηγή φανατισμού αλλά και τις ομάδες γενικότερα, θέτοντας κανόνες.

Με τις διοικήσεις των ομάδων να λειτουργούν ωσάν και είναι οργανωμένοι οπαδοί, διαχέοντας επανειλημμένα φανατισμό στην δημόσια σφαίρα και με την λογική πια να έχει χαθεί παντελώς, με τον καθένα να λέει το μακρύ και το κοντό του, η ακαταστασία ή πολύ πιο εύστοχα το «κκιλιντζιρκόν» είναι πλέον το βασικό στοιχείο σ’ αυτό που λέμε κυπριακό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς για όλους μας!!!