Με συγχωρείτε, αλλά άμα είναι να βλέπω τον Πράνιτς κάθε Σαββατοκύριακο ή άλλους τέτοιους παίκτες, δέχομαι. Να κάνουμε δηλαδή το πρωτάθλημά μας, λίγκα για τους παικταράδες που αποφασίζουν να κρεμάσουν τα παπούτσια.
Να θυμηθούμε και εμείς πώς είναι το άθλημα από το γήπεδο και όχι από τον καναπέ. Που να πάρει η ευχή, διαβάζεις ότι ο Κροάτης της Ανόρθωσης είναι 36 ετών και λες να παν στην ευχή του Θεού και οι ταλαντούχοι και οι δεκάδες των ξένων που έρχονται από τα χωράφια της Ευρώπης.
Και δεν είναι μόνο ο Κροάτης. Μη σου θυμίσω τον Ασίς, τον Σάβιο, τον Μπαρτόν, τον Σίλας, τον Μεριέμ και όλους αυτούς τους μεγάλους ηλικιακά παίκτες που ομόρφαιναν τα Σαββατοκύριακα όσων αγαπούν το άθλημα.
Και να ήταν μόνο αυτό; Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους που εργάζονται μαζί τους καθημερινά έχουν να σου πουν για το πόσο επαγγελματίες είναι. Για το πώς διαμορφώνουν την προσωπική τους ζωή για να μπορούν να αγωνίζονται σε 90 λεπτά παιχνιδιού.
Άσε κιόλας που όλοι οι υπόλοιποι μαθαίνουν. Είναι διαφορετικό για τον νεαρό να εργάζεται μ’ έναν ξένο από το πουθενά και άλλο να εργάζεσαι με παίκτη που το βιογραφικό του φτάνει μέχρι την Μπάγερν του Μονάχου.
Γενικώς, δηλαδή, είναι που δεν είναι υψηλού επιπέδου το πρωτάθλημα άμα καταφέρουμε να γίνουμε δελεαστικός προορισμός για τέτοιους παίκτες, μόνο θετικά θα έχουμε.
Αφού το βλέπεις το ρημάδι το πρωτάθλημά μας. Βλέπεις έναν αγώνα και πας στον καθρέφτη μήπως και έχεις βγάλεις ρυτίδες γήρανσης. Ατελείωτος χρόνος, φοβερά αργό. Κατάλληλο δηλαδή για έναν 36άρη.
Ενώ βλέπεις τον Πράνιτς και θυμάσαι γιατί το αγάπησες το άθλημα. Αεράτος, έμπειρος, με σωστές κινήσεις, με την μπάλα κολλημένη στο πόδι… τι να πεις; Βλέπεις του άλλους και μέχρι να κάνουν κοντρόλ την μπάλα φοβάσαι μήπως και πάθουν κανένα καρδιακό.
Είναι μια προοπτική αυτό το μοντέλο. Να φέρουμε και άλλους Πράνιτς. Λεφτά έχουμε, θάλασσα επίσης, ήρεμη οικογενειακή ζωή προσφέρουμε, καλοκαιρία… τι άλλο να θέλουν οι μελλοντικοί Πράνιτς;
