Χρήστος Ζαβός
Ας μπούμε κατ’ ευθείαν στο ζουμί. Σήμερα είδαμε έναν παράγοντα ο οποίος και ο ίδιος το παραδέχεται, κατά κάποιο τρόπο ότι είναι ξένος… ως προς το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι του τόπου.
Και φυσικά ένα τέτοιο συμπέρασμα αντανακλάται και στη συμπεριφορά του. Έτσι όπως τον είδαμε δεν προέκυψε η συνήθης στάση που διατηρούν οι παράγοντες μας, όταν είναι αποφασισμένοι να καταγγείλουν.
Το ύφος το μάγκικο τα κυπριακό, που κτυπά το χέρι του στο τραπέζι, που σέρνει τη φωνή του ωσάν και είναι ο ιδρυτής της Κόζα Νόστα που γαμάει και δέρνει.
Αντιθέτως. Παρουσιάστηκε ήπιος, ψύχραιμος, όσο γίνεται με τόσα φώτα επάνω του και κυρίως πολιτισμένος. Πέρασε αυτά που ήθελε να περάσει με ένα στυλ αλλιώτικο σε σχέση με αυτά μας έχουν συνηθίσει οι περισσότεροι των παραγόντων.
Αφού τόνωσε το Ομονοιάτικο συναίσθημα και αφού πρόβαλε την πλήρη συνειδητοποίηση του, ότι ο κόσμος του κυπριακού ποδοσφαίρου δεν είναι όπως αυτόν του NBA (δες εδώ) μπήκε κατ’ ευθείαν in to point που λέμε και στα κυπριακά, διαβάζοντας το κείμενο που είχε ενώπιον του και το οποίο μεταξύ άλλων περιλάμβανε και «βόμβες»
Δεν είναι και λίγο ο ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής Ομόνοιας να αποκαλύπτει ότι για να πάρει κανείς πρωτάθλημα ή κύπελλο πρέπει πρώτα να διαβάσει τον τιμοκατάλογο. Menu...σε wine bar είμαστε, θα τρελαθώ!! Ή ότι του ζητήθηκε να αναμειχθεί σε στήσιμο αγώνα και εξαγορά διαιτητών ή αντίπαλων παικτών!!
Επί τούτου δεν γνωρίζω αν δέχθηκε συμβουλές από τους νομικούς του συμβούλους, αλλά μια τέτοια δημόσια τοποθέτηση χρίζει άμεσης εισαγγελικής παρέμβασης… μη σου πω κιόλας ότι έπρεπε ήδη να τον είχαν στο τμήμα με το πέρας της συνέντευξης για να δίνει κατάθεση. Ο πρόεδρος της Ομόνοιας αποκαλύπτει τέτοια γεγονότα και ακόμη εξετάζουν αν θα κληθεί ή όχι… μόνο στη βραχονησίδα συμβαίνουν αυτά.
Ακολούθως και αφού είπε πολλά, ανέδειξε και την αμερικανική κουλτούρα που τον διακατέχει, θυμίζοντας μας τακτικές σερίφη στην Άγρια Δύση. Η εξαγγελία του να πληρώσει από πέντε έως και εικοσιπέντε χιλιάδες σε όποιον παράσχει πληροφορίες για οτιδήποτε εγκληματικό στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι αν μη τι άλλο πρωτόγνωρη για τα κυπριακά δεδομένα και παραπέμπει σε αμερικανικές κυρίως τακτικές.
Άσε κιόλας που έσβησε μονοκονδυλιά το περιβόητο 1460 που ανακοίνωσε ο Υπουργός λίγες μέρες νωρίτερα. Ποιος μαλάκας πληροφοριοδότης δεν θα επιλέξει να τα τσεπώσει από την Ομόνοια παρά να καλέσει στην γραμμή της αστυνομίας που είναι όλα τζάμπα και χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.
Από κει και πέρα, εξέθεσε ότι έχει να κάνει με την ΚΟΠ και τη γενική της Συνέλευση αφού λίγο, πολύ είπε ότι όσοι πάνε εκεί μοιάζουν με διακοσμητικές γλάστρες αφού οι αποφάσεις λίγο έως πολύ είναι προαποφασισμένες.
Πόσες και πόσες φορές το είχαμε καταγράψει, ότι πάνε εκεί, μιλά ο Κούμας, πετάει και κανένας καμία μαλακία και τελειώνει το πανήγυρι. Τα ίδια είπε και ο Παπασταύρου που εξέφρασε την απόφαση του να μην παρευρεθεί ξανά στο πανήγυρι που λέγεται Γενική Συνέλευση και μην τον αδικήσεις γι’ αυτό.
Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο που βγαίνει μέσα από τις τοποθετήσεις του είναι ακριβώς η ανασφάλεια που νιώθει ως πολίτης, τόσο προς την Πολιτεία όσο κυρίως και για την ηγεσία της ΚΟΠ.
Επέτρεψε μου να σου πω ότι η πλειοψηφία πια των πολιτών συμμερίζεται τούτου του είδους την ανασφάλεια, αφού οι Αρχές πολύ περισσότερο η ηγεσία της Ομοσπονδίας, πολλάκις έχουν αποδείξει ότι, είτε δεν θέλουν, είτε είναι ανίκανοι να επιβάλουν την τάξη και τη νομιμότητα.
Γενικώς και με μια πιο ψύχραιμη ματιά, μπορεί κανείς να πει ότι όντως η σημερινή μέρα είναι εν μέρει ιστορική καθότι μετά από καιρό, ίσως χρόνια, πρόεδρος μεγάλης ομάδας, καταφέρεται ξεκάθαρα ενάντια του σάπιου συστήματος το οποίο οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει.
Ακόμη όμως και έτσι, ο καθένας από το μετερίζι του όσοι για χρόνια επισημάνουμε την αναγκαιότητα αλλαγής του «καθεστώτος» δεν νιώσαμε και ιδιαίτερα σίγουροι ότι ο Παπασταύρου μπορεί ν’ αλλάξει πράγματα και καταστάσεις.
Η πείρα αλλά και η λογική, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι άμα δεν υπάρχει συλλογική δράση από την πλειοψηφία των σωματείων ή και άλλως προέδρων- παραγόντων τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και ούτε καμιά μύτη πρόκειται να σπάσει.
Προσωπικά θεωρώ ότι ο Παπασταύρου με το πέρασμα του χρόνου, θα τεθεί ενώπιον ενός διλήμματος. Είτε θα χρειαστεί να μετατοπιστεί από τις αρχικές του θέσεις, κάτι που ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να κάνει, αφού όπως χαρακτηριστικά ανέφερε « η Ομόνοια δεν μπει πότε στη παράγκα», είτε που μπουχτισμένος θα αποχωρήσει, παίρνοντας μαζί του άσχημες αναμνήσεις από το νησί που γεννήθηκε.
Εάν τίποτα από τα δύο πιο πάνω δεν συμβεί και ο Παπασταύρου καταφέρει ν’ ανατρέψει όλο αυτό καλά ριζωμένο σάπιο σύστημα, τότε όχι μόνο οι Ομονοιάτες και όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα έχουμε χρέος να διατηρήσουμε για πάντοτε στη μνήμη μας τον Παπασταύρου ως λυτρωτή του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Με ψυχραιμία… να στο κάνω λιανά. Ή που θα φάει τα μούτρα του και θα μπουχτίσει φεύγοντας, ή που θα αναμειχθεί με το καθεστώς λερώνοντας και αυτός την μέχρι τώρα καθαρή φωλιά του ή που θα είναι ο άνθρωπος που επέφερε την κάθαρση στο ποδόσφαιρο.
Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Η ιστορία άμα τη μελετήσεις, σε παραπέμπει στο δεύτερο σενάριο που είναι το πιο επικρατέστερο. Αμέσως ακολουθεί το πρώτο, αφού πολλοί αποχώρησαν αϊσιχτιρίζοντας την στιγμή και την ώρα που ασχολήθηκαν με αυτό που λέμε κυπριακό ποδόσφαιρο συνειδητοποιώντας ότι πέταξε τα λεφτά του στο λάκκο.
Το τρίτο σενάριο είναι και το πιο απομακρυσμένο. Σχεδόν δεν έχει επιτευχθεί ποτέ στο ταλαιπωρημένο ποδόσφαιρο.
Αν όμως τούτη τη φορά, εφαρμοστεί επιτέλους στην πράξη τότε η 27η Ιανουαρίου του 2020 δεν θα είναι μια απλή μέρα… αλλά η πιο ιστορική.
