Χρήστος Ζαβός
Για την Ανόρθωση τα γράψαμε σε προηγούμενα De Ζαβού. Μέχρι στιγμής επιβεβαιωνόμαστε και δεν είναι εύκολο πράγμα. Ιδιαίτερα δε, όταν εκτίθεσαι δημόσια ακόμη και μετά από μια ισοπαλία με τη Σαλαμίνα που κάποιοι έλεγαν τα δικά τους.
Πέραν της προσπάθειας για βελτίωση που αποδείχθηκε και χθες αναγκαία, είχαμε αναφέρει επίσης ότι η ομάδα δεν έχει το βάθος. Στοιχείο επίσης που βγάζει μάτια. Χθες και πάλι ο Σιβού ως δεξί μπακ, τραυματίστηκε ο παικταράς Πράνιτς και τον κάλυψε ο Μπανταλόφσκι… γενικώς ο Λέβι φαίνεται ότι θα τη βγάλει με 13-14 παίκτες μάλλον μέχρι τον Ιανουάριο.
Επειδή ακριβώς η ομάδα είναι ακόμη ανέτοιμη είχαμε επίσης επισημάνει την ανάγκη να «αλιεύσει» βαθμούς για να μπορέσει έτσι να οχυρωθεί ενόψει της τελικής προσπάθειας που θα κάνει για την υλοποίηση των στόχων. Επί τούτου, ήρθε κιόλας το διπλό μες το ΓΣΠ… ούτε και ο πιο αισιόδοξος δεν θα οραματιζόταν τέτοια συγκομιδή βαθμών. Περίφημα…
Τούτη ακριβώς η συγκομιδή δεν είναι τυχαία. Δεν την έφερε ο Άγιος Βασίλης, ούτε την κέρδισαν στη λοταρία. Για να έρθει μέχρι εδώ η Ανόρθωση, μίλησε η ποιότητα και κυρίως η προσωπικότητα κάποιων παικτών.
Και η Ανόρθωση έχει τέτοιους ευτυχώς. Και πίστεψε με δεν τους έχουν και πολλές ομάδες. Τον Ράγιος τον απολαμβάνει ολόκληρη η ποδοσφαιρική Κύπρος. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περαιτέρω. Τον Πράνιτς με τον που τον είδαμε με τη Νέα Σαλαμίνα απλά υποκλιθήκαμε. Τον «αλήτη» όμως αρχηγό δεν τον αγάπησαν πολλοί. Ούτε και δημοσιογράφοι, ίσως ούτε και κάποιοι οπαδοί.
Λίγο η θέση που αγωνίζεται, λίγο η αντί-εμπορική του φάτσα, το παλιομοδίτικο παίξιμο του, οι καυγάδες του με αντιπάλους και διαιτητές, δεν τον καθιστούν αρεστό σε μεγάλη μερίδα του κόσμου που προσεγγίζει το ποδόσφαιρο ως θέαμα.
Σε κάποιους από μας που το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από παιγνίδι, ο Ζοάο Βίκτορ είναι το άθλημα που αγαπήσαμε πριν από δύο και τρεις δεκαετίες.
Τότε που δεν υπήρχαν πριμαντόνες τύπου Ρονάλντο, αλλά «αλήτες» τύπου Στόιτσκοφ. Τότε που οι αμυντικοί έκοβαν πόδια και δεν είχαν μαλλί φρεσκολουσμένο με μπουκλίτσες ν’ ανεμίζουν. Τότε που τα χαφ, κυνήγαγαν το κουντεπιέ και όχι τα σύγχρονα χαφ που έχουν 100% επιτυχία στις πάσες τους.
Συγχωρείστε με για το προσωπικό, αλλά ο Ζοάο Βίκτορ είναι εκ των αγαπημένων μου παικτών εδώ και δύο χρόνια. Για τους πιο πάνω λόγους και γι’ άλλους τόσους. Κυρίως γιατί ως ποδοσφαιρική οντότητα δεν μπορεί να τη στεγανοποιήσεις.
Αν και Βραζιλιάνος παικτικά μοιάζει Ουρουγουανός. Αν και Λατίνος είναι «Βαρωσιοτόφατσα». Αν και ο Ράγιος είναι η βιτρίνα, αυτός είναι ο χαμάλης. Αν και σημαντικός για την ομάδα, μοιάζει με ασήμαντος. Αν και το πάει σιγά, σιγά ο αντίπαλος φοβάται. Αν και αρχηγός, είναι «αλήτης».
Μπορεί να τράβηξε τη δημοσιότητα τώρα λόγω των γκολ που έχει πετύχει, αλλά τον αδικούν. Η παρουσία του αρχηγού στη φετινή Ανόρθωση είναι θεμελιώδης σημασίας. Μετά το ματς με τη Νέα Σαλαμίνα, είχαμε επισημάνει ξεκάθαρα ότι μέχρι να προσαρμοστούν οι νέοι, πρέπει να βγάλουν την ψυχή τους στο γήπεδο, Βίκτορ και Σεβού.
Μια εβδομάδα αργότερα στο DeΖαβού μετά το ματς με τη Αλκή, γράφαμε το εξής:
«Με την «αθάνατη» ήταν ο κορυφαίος ( για τον Πράνιτς) μαζί με τον Ζοάο Βίκτορ. Ο «αλήτης» αρχηγός, βλέποντας κιόλας τον Ράγιος κάπως μπλοκαρισμένο, έκανε πολλά τρεξίματα, σε επίθεση και άμυνα. Κάλυψε τη «μετακόμιση» του Σιβού, την ανετοιμότητα του Γκάντσιεφ ενώ βοήθησε και το δίδυμο των στόπερ».
Αυτό έκανε και χθες με τη Δόξα. Δεν ήταν απλά πίσω από τον Ράγιος ήταν και μπροστά και δεξιά και αριστερά του. Ήταν ο παίκτης που κέρδισε μέτρα, συμπαρασύροντας όλη την ομάδα. Ξέρεις ακόμη και στους καυγάδες υπάρχει ο τύπος που πουλάει μούρη, είναι όμως και ο τύπος που αναλαμβάνει τη «δουλειά».
Αυτός είναι ο Ζοάο Βίκτορ. Μπορεί να μην είναι η εκλεπτυσμένη φιγούρα του Ράγιος είναι όμως εξίσου σημαντικός. Γιατί ο Ράγιος ναι μεν αναλαμβάνει τη δημιουργία ο Βίκτορ όμως είναι αυτός που συνδέει το Ντουγκλάο με τον Καμαρά και τον Σισέ με τον Παλάνκα.
Για να τελειώνουμε άμα ήμουν πελάτης στην μπουτίκ της Ανόρθωσης, θ’ αγόραζα τη φανέλα του και όχι αυτήν του Ράγιος. Και ας με συγχωρέσει ο Αργεντινός παικταράς.
Και στην τελική να το πούμε αλλιώς. Μία όμορφη Κυρία δεν θα την προστατεύσει ο κάθε λογής φλώρος. Ο «αλήτης» θα την προστατεύσει που το λέει η καρδιά του. Και η «Κυρία» με τέτοιο «αλήτη» αρχηγό, μόνο ασφαλής μπορεί να νιώθει.
