Κωνσταντίνος Νικολάου
Aγαπητές αλάνες,
Τι κι αν έβρεχε και το «γήπεδο» ήταν όλο λάσπες; Τι κι αν είχε πάει αργά και η μητέρα φώναζε για να γίνουν τα μαθήματα της επομένης; Τι κι αν κάποιες φορές έπρεπε να γεμίσει ένα μπουκάλι με χώμα για να συνεχιστεί το «ματς»; Αυτό συνεχιζόταν κανονικά χωρίς διακοπή.
Σκηνικό που σίγουρα ξυπνά μνήμες και θύμησες από τα παιδικά χρόνια αρκετών οι οποίοι, μεταξύ άλλων, σήμερα παρακολουθούν με απογοήτευση το επαγγελματικό ποδόσφαιρο να ξεφεύγει όλο και περισσότερο.
Σαφώς και δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε στο ότι από το λαοφιλέστερο άθλημα ζουν σήμερα δεκάδες χιλιάδες οικογένειες ανά το παγκόσμιο. Ποδοσφαιριστές, προπονητές, γυμναστές, διαιτητές, αθλητικογράφοι και δεν συμμαζεύεται.
Παράβλεψη θα ήταν ακόμη να μην πούμε πως οι πρώτες μεταγραφές παικτών έγιναν πολύ πριν οι Άγγλοι φέρουν το ποδόσφαιρο στη χώρα μας για πρώτη φορά. Συνεπώς, η μετακίνηση ενός ποδοσφαιριστή από μια ομάδα σε άλλη με την καταβολή χρημάτων, από μόνο του, δεν ήταν ποτέ κάτι συνταρακτικό.
Ακόμη και τη λεγόμενη εποχή της «φανέλας» υπάρχουν παραδείγματα ποδοσφαιριστών οι οποίοι άφηναν την αγαπημένη τους ομάδα για μια άλλη με κοινούς στόχους.
Εστιάζοντας στο κέντρου του κόσμου (τι όχι;) το πράγμα όλο και «χοντραίνει». Στην προσπάθεια τους οι κυπριακές ομάδες να ακολουθήσουν την ευρωπαϊκή πραγματικότητά και κατ’ επέκταση η μια την άλλη… δαπανούν κάθε χρόνο όλο και περισσότερα χρήματα.
Ανεξαρτήτως στόχων οι συλλόγοι μας προσπαθούν να ανεβάζουν συνεχώς τα μπάτζετ τους με αποτέλεσμα οι πλείστες εξ αυτών να αυξάνουν τα χρέη τους. Βέβαια οι οφειλές δεν είναι το θέμα μας στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο αποτελούν προφανώς απότοκο της «προσπάθειας» που αναλύσαμε πιο πάνω…
Το ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε έναν τεράστιο επιχειρησιακό χώρο και σήμερα όσοι πρώην «αστέρες» σου (σ.σ. ποδοσφαιριστές της αλάνας) δεν κατάφεραν να γίνουν επαγγελματίες κι η φλόγα για την παιδική αγάπη τους συνεχίζει να σιγοκαίει... τότε πιθανότατα θα αποτελούν «καταναλωτές» αυτού του προϊόντος. Είτε με το να πηγαίνουν γήπεδο, είτε με το να παρακολουθούν απ' το σπίτι.
Αγαπητές αλάνες, το γράμμα αυτό ήρθε για να μεταφέρουμε πως το ποδόσφαιρο που ξέρατε τέλειωσε, έσβησε, άλλαξε, αφού κυριαρχεί πλέον η επιχείρηση και το χρήμα. Φυσιολογικά όταν τα διαβάσετε όλα αυτά θα στεναχωρηθείτε, ωστόσο να γνωρίζετε επίσης πως ο ρομαντισμός δεν έχει χαθεί εντελώς. Βλέπετε υπάρχει ακόμη, σε κάποιους που ζουν με μια ελπίδα... στις παιδικές αναμνήσεις... σε εκείνες τις αλάνες.
Με εκτίμηση ένας πρώην.
