Χρήστος Ζαβός
Το θέμα είναι αγωνιστικό; Ας θεωρήσουμε ότι είναι αποκλειστικά και μόνο. Και ξεκινάμε να λέμε και να γράφουμε.
Ποιος από τους παίκτες έχει θετικό πρόσημο φέτος; Τα γράψαμε εκατό φορές, να στο γράψω εκατό μια… εκτός από τους Σεχού, Παπουλή και Τζιωνή, ουδείς άλλος.
Ποιος παίκτης κεφαλαιώδους σημασίας για την ομάδα είναι στα καλά του; Ο Λέζιακς; Ο Χούμποτσαν; Ο Τζόρντι ή ο Φαμπιάνο;
Πόσο βοήθησε ο προγραμματισμός του καλοκαιριού; Και επειδή όντως δεν βοήθησε… τι γίνεται τον χειμώνα για να διορθωθούν τα λάθη;
Είναι δυνατόν να λείπει ο Παπουλής και να τρως τα νύχια σου από αγωνία για το πώς θα επιτεθεί η ομάδα; Από τα μέσα του Δεκέμβρη βγάζει μάτια ότι η ομάδα θέλει έναν ακόμη Παπουλή (δες εδώ) μην σου πω και από πέρσι και ακόμη η παρουσία του μοιάζει επιβεβλημένη.
Να μου πεις δεν έχει δεξιό μπακ τα τελευταία ματς, η ομάδα δείχνει να γέρνει προς μια μεριά και εσύ ψάχνεις φρέσκο επιθετικό χαφ;
Και καλά δεν γίνονται μεταγραφές γιατί ψάχνουν και ξανά ψάχνουν και ξανά ψάχνουν. Και αφού δεν βρίσκουν, δεν μπορεί ο Μπεργκ να βρει τις λύσεις από το ρόστερ του; Να παίξει δηλαδή ο Χούμποτσαν δεξιά, να πάει ο Παναγιώτου στα στόπερ μαζί με τον Λάγκ μήπως και ορθοποδήσει η ομάδα.
Ή ως προς τον επιθετικό χαφ θα σου έλεγα ας πάει ο Τζιωνής ή ο Μποτεάγκ πίσω από τον επιθετικό, να παίξει ο Κίκο μπροστά από τον Λέζιακς, μήπως και μειωθούν οι πιθανότητες αμυντικού λάθους εκ μέρους του ευάλωτου για φέτος Τσέχου. Και να είναι δύο αριστεροπόδαροι αριστερά και ένας επιθετικογενής στον επιτελικό χώρο. Άκουσε κει, αριστερός για δεξιά;
Θα μπορούσα να γράψω εκατό σενάρια και να σου παραθέσω ένα σωρό εξυπνάδες για το τι θεωρώ σωστό και τι λάθος. Πραγματικά όμως πιστεύω στον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία της Ομόνοιας και εν μέρει του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Εξυπνάδες πληκτρολογώντας μπορώ να γράψω χιλιάδες. Όπως και ο καθένας, πολύ περισσότερο εμείς ως επαγγελματίες έχουμε την άποψη μας για όλα τα θέματα, παντός επί στητού. Μόνο που οι απόψεις, το γράφω χιλιοστή φορά είναι όπως η κωλοτρυπίδα. Ο καθένας έχει από μια. Αυτή που μετράει είναι η άποψη του Μπεργκ και των ανθρώπων που τον πλαισιώνουν. Και επί τούτου απέδειξαν την ικανότητα τους, συνεπώς αξίζουν σεβασμού.
Αυτό που μπορώ μετά σιγουριάς να μεταφέρω ως προς το τι εισπράττουμε ως άτομα και επαγγελματίες από τη φετινή Ομόνοια είναι η μίζερη- παθητική προσέγγιση επί των θεμάτων. Από τις μεταγραφές, έως την διαιτησία, μέχρι την επικοινωνία… ότι γενικώς αφορά την ομάδα. Θέλω να σου πω εν ολίγοις ότι το πρόβλημα δεν είναι μονάχα αγωνιστικό.
Ειναι μια νοοτροπία που από το καλοκαίρι ξεπρόβαλε ως καταχνιά, την καταγράψαμε ωσάν και κρατούν κερί (δες εδώ) και εξελίχθηκε σε αυτό που ζούμε τώρα. Μια οντότητα άνευρη, χωρίς συναίσθημα, ούτε και ζωντάνια.
Η Ομόνοια γενικώς ως οικοδόμημα ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε ως πρωταθλήτρια, ποτέ δεν έκανε κουμάντο στο παζάρι ακόμη για παίκτες που διεκδίκησε, ποτέ δεν δημιούργησε τουπέ, ποτέ δεν κτύπησε το χέρι της στο τραπέζι διεκδικώντας τα δίκαια της, ποτέ δεν επιχείρησε να ζεστάνει ακόμη περισσότερο τους οπαδούς της ή να τρομάξει τους αντιπάλους, επιβάλλοντας την κυριαρχία της. Ποτέ!!! Και άμα συμπεριφέρεσαι με μιζέρια, η ζωή σε πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Με μιζέρια.
Συνοδευόμενη πια από την αμφισβήτηση και την εσωστρέφεια. Που παίρνει παραμάζωμα όλους όσους συμμετείχαν στο ν’ αλλάξει το ρου της ιστορίας. Από τους παίκτες, μέχρι τον Μπεργκ και τον Παπασταύρου.
Τα πάντα έχουν διαφοροποιηθεί. Η εσωστρέφεια μεταμόρφωσε τους παικταράδες σε καμένους (Λέζιακς, Χούμποτσαν, Τζόρντι ) τα διαμάντια σε συνήθη πετρώματα, (Λοίζου, Κακουλλής), τους αποτελεσματικούς σε φαντάσματα (Τσέποβιτς, Φαμπιάνο, Λάγκ) τους παίκτες που δεν αξιοποιήθηκαν ως τους πιο πολύτιμους (Μποτεάγκ και Ψάλτης) πρόσθεσε και τους παίκτες τραυματίες (Γιούστε, Σεχού, Ασάντε και Ζαχαρίου )… είναι όλοι πλέον υπό αμφισβήτηση.
Εννοείται και ο προφέσορας Μπεργκ που ξανά γινε εμμονικός και άσχετος, αλλά και ο ισχυρός, "θεόσταλτος" Παπασταύρου που πλέον μεταμορφώθηκε σε τσιγγούνης και αποστασιοποιημένος.
Το κερί φαίνεται να έχει κάψει, ότι δημιουργήθηκε με κόπο, ικανότητα, μέθοδο και εργασία. Το κακό είναι ότι για όλα αυτά ευθύνονται οι ίδιοι και κανείς εχθρός ή εξωγενής παράγοντας. Το καλό είναι ότι οι ίδιοι καλούνται το ανατρέψουν έστω και την υστάτη έστω και με τα δεδομένα εναντίον τους.
Στο δικό μου το μυαλό, υπάρχει ακόμη μια σπίθα. Η σπίθα του πρωταθλητή, της μεγάλης ομάδας και των σπουδαίων προσωπικοτήτων που την απαρτίζουν. Από τον Μπεργκ έως τον Τζόρντι και από τον Φαμπιάνο μέχρι τον Λέζιακς και τον Χούμποτσαν. Και φυσικά την διοίκηση που υπό τον Παπασταύρου που καλείται να πάρει αποφάσεις, ν’ αλλάξει την στάση της, δείχνοντας με πράξεις ότι είναι διατεθειμένη να διαφυλάξει ότι με κόπο δημιούργησε.
Δεν γνωρίζω αν η ομάδα μπει εξάδα, ούτε και αν θα πάρει το κύπελλο, πολύ περισσότερο το πρωτάθλημα. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι όλοι αυτοί που άλλαξαν την ιστορία, καλούνται πια να την διαφυλάξουν!! Με ποιο τρόπο; Σίγουρα όχι με αυτόν που υιοθέτησαν από το περασμένο καλοκαίρι…
