Χρήστος Ζαβός
Να ναι καλά ο Μάκης μου βρήκε το κείμενο που έγραψα πέρσι τέτοιο καιρό σ’ ένα ματς Απόλλωνας- Ομόνοια και πάλι με Ιταλό (δες εδώ). Ήταν η πρώτη φορά που είδα ματς με ξένο διαιτητή και Var, αφού ευρωπαϊκά ματς σταμάτησα να παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι διαιτητικά στην Κύπρο είμαστε σε σπηλιές και ακονίζουμε πέτρες μήπως και ανάψει φωτιά.
Το γράφαμε και παλαιότερα, δύο χρόνια πριν όταν είδαμε ένα ΑΠΟΕΛ- Ομόνοια και δεν βρέθηκε ένα πλάσμα να μιλήσει για διαιτησία (δες εδώ). ΑΠΟΕΛ- Ομόνοια και να μην ακούσεις κιχ για διαιτησία μοιάζει να πας στον μπαρμπέρη και να ζητήσεις χάμπουργκερ με πατάτες. Από τότε μου καρφώθηκε η ιδέα ότι με τους δικούς μας δεν θα δούμε ποτέ προκοπή και γι’ αυτό δύο μήνες τώρα τους γράφουμε να φέρουν ξένους (δες εδώ).
Δεν θα σου πω πολλά για χθες. Σκέψου ένα συνηθισμένο κυπριακό ματς 0-0. και να σου αρέσει. Λίγο να ξύσεις το μυαλό σου κάτι θα θυμηθείς. Τα κλασσικά όμως 0-0, τι περιλαμβάνουν συνήθως; Ή που νυστάζεις ή που θα σου ανέβει η πίεση. Από ποδόσφαιρο γιοκ.
Τσακωμοί, θεατρινισμοί, καθυστερήσεις, εξυπνάδες, κουτοπονηριές, var και πάλι ξανά δες το var, ενδοεπικοινωνία που κρατάει μέχρι και δέκα λεπτά και πάει λέγοντας. Άντε να κλωτσήσουν την μπάλα 45 με 55 λεπτά και πας σπίτι σου, παίρνεις το κοντρόλ για να βάλεις να δεις κανένα ποδοσφαιρικό ματς μήπως και χορτάσεις από μπάλα.
Για δες το 0-0 της Ομόνοιας με την ΑΕΛ. Ποιος είδε το ματς και δεν το χάρηκε; Μήπως γιατί η Ομόνοια του Λένον είναι πιο εντυπωσιακή από την Ομόνοια του Άρσοφ ή γιατί η ΑΕΛ του Παντελίδη είναι πιο αθλητική από την ΑΕΛ του 12’;
Πούτσες μπλε και να με συγχωρέσεις. Ο λόγος ήταν αποκλειστικά και μόνο ο διαιτητής. Πιο γυμνασμένος απ’ ότι κάποιοι παίκτες, πειθαρχημένος, επιβλητικός, χωρίς να ευνοεί τις διακοπές και κυρίως να μην επαναπαύεται στην παρουσία του Var. Όπως δηλαδή κάνουν οι δικοί μας, με τον Βασίλη Δημητρίου και κάποιους συνάδελφους του να μοιάζουν καμιά φορά διεκπεραιωτές παρά διαιτητές. Ο Ιταλός δεν ξέρω κιόλας αν μίλησε με το Var. Εφάρμοσε δηλαδή την θεμελιώδη αρχή του εγχειρίδιου των διαιτητών που λέει ότι:
«Ο στόχος ΔΕΝ είναι να επιτευχθεί 100% ακρίβεια για όλες τις αποφάσεις, καθώς δεν υπάρχει καμία επιθυμία να καταστραφεί η βασική ροή και τα συναισθήματα του ποδοσφαίρου που προκύπτουν από την σχεδόν ασταμάτητη δράση του παιχνιδιού και γενικά την απουσία μακρών διακοπών. Η φιλοσοφία είναι: ‘‘ελάχιστη παρέμβαση, μέγιστο όφελος’’.
«Ελάχιστη παρέμβαση, μέγιστο όφελος»!! Φτου γαμώ το μου θα τρελαθώ. Δεν το λέω εγώ. Είναι απόσπασμα από εγχειρίδιο διαιτησίας. Ξανά διάβασε και μετά σκέψου πόσο εφαρμόζεται όταν διαιτητεύουν οι δικοί μας.
Χθες ο σενιόρ Μαρινέλλι έκανε show. Show. Το ματς ήρθε 0-0 και άμα μου πεις να το ξαναδώ, το ξανά βλέπω. Θυμηθήκαμε τι είναι το ποδόσφαιρο, πως διαιτητεύονται τα ματς και πως χρησιμοποιείται το Var. Να ναι καλά ο άνθρωπος να έχει την υγειά του και καλή επιστροφή στην πατρίδα. Είκοσι φάουλ έδωσε όλα και όλα. Είκοσι δίνει ο Βασίλης πριν βγει η μπάλα πρώτη φορά κόρνερ!!!
Πετάγεται ο άλλος που είτε γιατί το πιστεύει, είτε έχει άλλους λόγους και λέει «μα δεν έδωσε το φάουλ στο Λοίζου» μα δεν έκανε αυτό και δεν έκανε το άλλο.
Δεν ξέρω γιατί η φίλια μεριά των κύπριων διαιτητών εξακολουθεί να προσάπτει ως επιχείρημα, ότι και οι «ξένοι διαιτητές κάνουν λάθη». Αναρωτιέμαι είναι κανείς που επιχειρηματολόγησε για το αντίθετο; Είναι κανείς που πιστεύει ότι οι διαιτητές είναι υπολογιστές της IBM και έχουν πιθανότητα λάθους 0,000001%;
Μην σου ξανά γράψω τι είναι μπλε. Έχουν άλλη νοοτροπία και κυρίως άλλη προσέγγιση στο παιγνίδι. Με τα λάθη τους ή χωρίς, εκ μέρους τους υπάρχει ΣΕΒΑΣΜΟΣ στο παιγνίδι!!! Τέλος.
Τώρα να μου πεις, το σέβονται στην Κύπρο όλοι οι υπόλοιποι και δεν το σέβονται οι δικοί μας διαιτητές; Όχι. Λίγοι είναι αυτοί που το σέβονται είναι αλήθεια. Έχουν όμως μεγάλη ευθύνη και για την προκατάληψη και για τι ότι κάποιοι συνάδελφοι αλλά και προϊστάμενοι τους αμαυρώσαν επανειλημμένα την ιδιότητα του διαιτητή. Άμα έχουν τα κότσια, η νέα γενιά ας το αλλάξει.
