Χρήστος Ζαβός
Αφού πλέον συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, συναινούν και οι δημοσιογράφοι, να μπει με το καλό στην κουβέντα, αφού τον επικαλούνται και ο κομαντάντε Νεοφυτίδης, να συνετίσει τους παραβάτες και να ποινικοποιήσουμε την όλη ιστορία περί πανηγυρισμών.
Παραθέτω κιόλας από ραδιοφωνική εκπομπή στον ΣΠΟΡ FM, διάφορες εισηγήσεις ακροατών για το πώς πρέπει να είναι ο πανηγυρισμός του γκολ στην Κύπρο.
Εάν φτάσουμε στο σημείο να καλουπώσουμε το υπέρτατο συναίσθημα του ποδοσφαίρου, που πηγάζει ακριβώς μέσα από την επίτευξη του γκολ, τότε χάνεται ένα μεγάλο μέρος της μαγείας.
«Να πηγαίνουν στα αποδυτήρια, να χαίρονται και να γυρίζουν στο γήπεδο», «Να κάνουν like στο Instagram της ομάδας, κάτω από την είδηση του γκολ», « Να υιοθετήσουμε το Var και για τους πανηγυρισμούς», « Να οριοθετήσουμε ένα χώρο με κώνους, όπου θα μπορούν να χαριεντίζονται αμέσως μετά το γκολ» ή για να τελειώνουμε μια και καλή, legalize it που λέει και ο ποιητής.
Κάπως στην τελική, να εφεύρουμε ένα τρόπο, ούτως ώστε να μην ενοχλείται το φιλήσυχο κοινό, από τις ακραίες συμπεριφορές των παικτών.
Και είναι ευρέως γνωστό, ότι ο φίλαθλος κόσμος στην Κύπρο απαιτεί να έχει τον ίδιο σεβασμό που ο ίδιος εκφράζει ως οπαδός. Να ναι όλα και όλοι, σε τάξη. Μην τα πολύ λέμε… ψόφο*
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι παίκτες το κάνουν επίτηδες, θέλουν δηλαδή να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Σ’ αυτό δεν έχω αντίλογο, πάω πάσο. Είναι το σύνδρομο του κυνηγημένου και του κατά βάθους βολεμένου.
Κάποιοι λεν ότι οι οπαδοί κινδυνεύουν να παν φυλακή άμα ρίξουν αντικείμενο, ενώ οι παίκτες προνομιακά «προστατεύονται» από κίτρινη κάρτα. Δηλαδή εξισώνουν την συμπεριφορά ενός παίκτη που πανηγυρίζει με τον Ά ή Β’ τρόπο, με την πράξη κάποιου να πετάξει επιθετικά αντικείμενο προς τον οποιοδήποτε. Άσε κιόλας που αγνοούν ότι η βασική αιτία που ρίχνουμε αντικείμενα στην Κύπρο, είναι ακριβώς η ατιμωρησία που υπάρχει λόγω της ανικανότητας των Αρχών.
Κάποιοι δικαιολογούν την αντίδραση των οπαδών επικαλούμενοι τα παιδιά τους και την προστασία που πρέπει να τους παρέχουν. Εκτιμούν δηλαδή ότι το να επιτεθείς δια της βίας, ρίχνοντας αντικείμενα, είναι ένα καλό μάθημα στα παιδιά για να μάθουν πώς να προστατεύονται. Διαπαιδαγώγηση στο γήπεδο με λίγα λόγια!!!
Γράφοντας επί των γεγονότων, το θέμα δεν είναι Λεμεσιανό, ούτε Αελίστικο, αλλά βαθιά κυπριακό.
Παρατηρείται σ’ όλα τα ματς των μεγάλων ομάδων, μα στο Κολόσσι, τον τελευταίο καιρό, το όλο θέμα έχει ξεφύγει, ακριβώς γιατί οι Λεμεσιανοί οπαδοί καλούνται να προσαρμοστούν στα δεδομένα του νέου γηπεδικού περιβάλλοντος.
Τόσες δεκαετίες εξορισμένοι από τον αγωνιστικό χώρο, είτε στην Ανατολική, είτε στην Δυτική, χρειάζεται ένα σημαντικό χρονικό διάστημα για να αφομοιώσουν νέες συμπεριφορές και προσεγγίσεις.
Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και σχετίζεται κυρίως με την αντίληψη του κύπριου οπαδού, ότι στο γήπεδο απολαμβάνει την ασυλία και είναι ο απόλυτος άρχοντας.
Μέσα απ’ αυτή την αντίληψη, θεωρεί ότι μπορεί να ρίξει κροτίδα, να πετάξει ότι έχει και δεν έχει μπροστά του στον αντίπαλο ή και στον δικό του, να φτύσει έναν προπονητή, να καταραστεί τον οποιοδήποτε με ότι πιο αρρωστημένο επινοεί το ανθρώπινο μυαλό, να κρίνει ή να προσβάλει τον συνάνθρωπο του και γενικώς να απολαμβάνει ένα καθεστώς απολυταρχικό, όπου ο απόλυτος άρχοντας είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Επί τούτου, μπορεί να κρίνει και να αποφασίσει, τι είναι ο ασεβής πανηγυρισμός, αν κρατάει ή όχι τα’ αρχίδια του ο παίκτης, πόσο είναι η γλώσσα του έξω ή μέσα και ότι τέλος πάντως συνηγορεί ότι του κάνει καζούρα ο αντίπαλος.
Εννοείται ότι υπάρχουν φορές που οι παίκτες λειτουργούν με λανθασμένο τρόπο, όπως κάνει δηλαδή ο Γκαρσία στο τρίτο γκολ της ομάδας, που είναι ερειστικός και θέλει να εκδικηθεί τους οπαδούς στην κερκίδα. Αρμόδιος για να τον τιμωρήσει είναι ο διαιτητής ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση τα έκανε μαντάρα!!!
Από την άλλη ο πανηγυρισμός αλά Μπέλινγκχαμ του Τόγκια ακόμη και η προτροπή του Λόπες να πανηγυρίσουν όπως θέλουν και όπου γουστάρουν, δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόποινη πράξη.
Εάν φτάσουμε στο σημείο να καλουπώσουμε το υπέρτατο συναίσθημα του ποδοσφαίρου, που πηγάζει ακριβώς μέσα από την επίτευξη του γκολ, τότε χάνεται ένα μεγάλο μέρος της μαγείας.
Επειδή όμως με την μαγεία και τη διαχείριση των συναισθημάτων, δεν τα πάμε και πολύ καλά ως λαός, ας το ποινικοποιήσουμε και αυτό.
*Ψόφο: ήπια προσέγγιση κύπριου οπαδού, που επιθυμεί να εκφράσει την συμπάθεια του
