Αππωμάρα

Το έχουμε μάλλον σαν λαός δεν εξηγείται αλλιώς. Κλαψιάρηδες, γκρινιάρηδες, ανικανοποιήτοι, κακομαθημένοι… καλύτερη λέξη που να περιγράφει τον ψυχισμό μας, δεν υπάρχει άλλη πέραν της αμιγώς κυπριακής, «αππωμένοι».

Η συμπεριφορά έτσι ΄όπως ορίζεται από την «αππωμάρα», κυριαρχεί σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Από την τηλεόραση έως τα σπίτια και τις οικογένειες μας και από τα σόσιαλ μίντια ως τις παρέες, την κοινωνική ζωή, τον πολιτικό κόσμο, τα σχολεία και την ζωή μας γενικότερα, τούτου του είδους η συμπεριφορά καθορίζει τον τρόπο λειτουργείας στο νησί.

Κατά την άποψη μου, ο ακαδημαϊκός κόσμος του τόπου, αν υπάρχει, θα πρέπει να σκύψει με ευλάβεια, σοβαρότητα, προσοχή και επιστημονική αρτιότητα έως ότου αναλύσει τα αίτια που η «αππωμάρα» ρέει στις φλέβες τούτου του λαού, επηρεάζοντας σε τέτοιο βαθμό την λειτουργικότητα του.

Αφήνοντας όμως τις γενικότητες και την κοινωνιολογική προσέγγιση του θέματος και εστιάζοντας στην ποδοσφαιρική ζωή του νησιού, έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από τις ενέργειες των οπαδών, διαπιστώνει κανείς μετά βεβαιότητάς ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση.

Δεν μπορεί μια κοινωνία «αππωμένη», να διαθέτει έναν ποδοσφαιρικό κόσμο σοβαρό, αξιόπιστο, υπεύθυνο, συνεπή με αυτό- αντίληψη και αυτό- εκτίμηση.

Όπως και στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, έτσι και στο ποδοσφαιρικό χώρο, οι πάντες δρουν ανάλογα με το τι τους βολεύει και ποιο είναι το συμφέρον τους.

Φωνάζουν και οδύρονται θέλοντας ξένους διαιτητές, μόλις όμως εκτιμήσουν ότι γίνονται λάθη κατά της ομάδας τους από τους ξένους, ξανά φωνάζουν χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς επιθυμούν.

Συμμετέχουν και ηθικολογούν τάχατες κατά της βίας και της ανάγκης να εμπεδωθεί το αίσθημα της ασφάλειας στα γήπεδα, μόλις όμως τιμωρηθεί η ομάδα τους, ξεσπαθώνουν κατά της απόφασης.

Υμνούν και θριαμβολογούν για τον μάγκα παίκτης της ομάδας τους, που πανηγύρισε αλανιάρικα μπροστά στον αντίπαλο, μόλις όμως αντικρύσουν παίκτη άλλης ομάδας να πανηγυρίζει έξαλλα ή και μη, θέλουν να τον λιθοβολήσουν.

Αναθεματίζουν και μηδενίζουν κάθε προσπάθεια παράγοντα, προσβάλλοντας ότι έχει και δεν έχει, όταν όμως κάνει μεταγραφή, δαπανήσει λεφτά και κερδίσει η ομάδα, τότε είναι ο ηγέτης που θα τους οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας.

Αποθεώνουν και ενθουσιάζονται για το Χ προπονητή ή παίκτη, μόλις όμως αντιληφθούν ότι περνάει δύσκολες στιγμές, δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να τον αποκαθηλώσουν παρουσιάζοντας τον ως το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας.

 Ας το πάμε και πιο συγκεκριμένα στα γεγονότα των ημερών, έτσι όπως διαμορφώνονται μέσα από τις αντιδράσεις των οπαδών. 

Στον Απόλλωνα φωνάζουν για τον Φελλά που δίνει το πέναλτι στον αγώνα με την ΑΕΚ και όχι για τον ξένο βαρίστα που το υπέδειξε. Δηλαδή θέλουν ένας Κύπριος διαιτητής, ν’ ανατρέψει την απόφαση, που του υποδεικνύει ο ξένος, μέσα στην έδρα μιας ομάδας που πάει για πρωτάθλημα απέναντι σε μια που είναι με το ενάμιση πόδι εκτός εξάδας. Για σκέψου να συνέβαινε το αντίθετο μέσα στο Κολόσσι; 

Στην ΑΕΛ προκειμένου να δικαιολογήσουν την παράνομη και απαράδεχτη συμπεριφορά των οπαδών που έριχναν αντικείμενα, χρέωσαν και τι δεν χρέωσαν στους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, παρουσιάζοντας βίντεο που στην τελική δεν δικαιοδοτούν κανένα να επιτίθεται σε αθλητές. Μάλλον κατά βάθος επιθυμούν να βάζει γκολ ο αντίπαλος και να τρέχει κατευθείαν στο κέντρο ή να οριοθετήσουμε χώρο για να κάνουν τα κέφια τους οι παίκτες.

Στον ΑΠΟΕΛ κήρυξαν πόλεμο στον Κούμα με αφορμή την απόφαση ενός ξένου βαρίστα, αγνοώντας ότι ήταν οι πρώτοι που τον στήριξαν δημόσια. Αναφέρονται στα κακώς έχοντας της προεδρίας του, δεν αναφέρονται όμως στην ανοχή του, απέναντι σε ομάδες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Στην Ομόνοια, αναθεμάτισαν, προσβάλαν, μηδένισαν κάθε προσφορά του επενδυτή της ομάδας που υπό την θητεία του η ομάδα κέρδισε ένα σωρό διακρίσεις, μόλις όμως έκανε μεταγραφές και έκανε κανά δύο νίκες η ομάδα, έθαψαν τα τσεκούρια του αναθεματισμού έως την επόμενη φορά που η ομάδα θα ξαναπεράσει κρίση.

Στην Ανόρθωση μέχρι και το Casa de Papel, επικαλέστηκαν για να θριαμβολογήσουν υπέρ του προπονητή που ξανά έφερε το ποδόσφαιρο στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Τώρα όμως που περνάει κρίση, ελάχιστοι είναι αυτοί που δείχνουν διατεθειμένοι να τον στηρίξουν. Από προφεσόρ εμμονικός και άσχετος... μη λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά προβλήματα που έχει η Ανόρθωση και που πηγάζουν μέσα από το διοικητικό-οικονομικό κομμάτι.

Ανάμεσα στα πολλά κιόλας, είναι και εκείνη η ψευδαίσθηση της διαφορετικότητας.

Ότι οι οπαδοί της ομάδας τους είναι  πιο δίκαιοι, πιο ηθικοί, πιο εκδηλωτικοί και κατατρεγμένοι από το καθεστώς!!!

Η ιδέα ότι είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί. Ανεξαρτήτως αν στην τελική, όλοι βρισκόμαστε υπό την αππωμάρα που μας ταλαιπωρεί, δεκαετίες. Δεν ξέρω, ίσως και αιώνες! Περιμένουμε τους επιστήμονες!!!