Χρήστος Ζαβός
Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κανείς ή όχι για το ορθό της απόφασης, πόσο μάλλον δεν αν έχει και άποψη επί των γεγονότων, όλοι μα όλοι πρέπει να παραδεχθούμε ότι η απόφαση της Ομόνοιας ν’ αφήσει εκτός γηπέδου δύο οπαδούς της, είναι εκτός από πρωτοφανή, παντελώς ξένη για την κουλτούρα μας.
Αν είναι πάντως να θυμηθούμε ανάλογο περιστατικό, να απαγορεύσει δηλαδή μια ομάδα την είσοδο σε φιλάθλους της για παραβατική συμπεριφορά, μάλλον στην ΑΕΚ του Καραπατάκη θα πρέπει ν’ ανατρέξουμε. Εκεί ενδεχομένως να συνέβηκε κάτι τέτοιο, μα στη Λάρνακα έχουν χρόνια τώρα υιοθετήσει μια διαφορετική κουλτούρα, κωδικοποιημένη που δεν πολύ γνωρίζουμε όσοι είμαστε εκτός.
Η εν λόγω τακτική χαράσσει ένα εντελώς καινούργιο δρόμο, καθιστώντας ακόμη πιο στερεή τη θεωρία περί «modern football», θέτοντας σε νέο επίπεδο τη σχέση οπαδού- ομάδας ή καλύτερα πελάτη- εταιρείας.
Από τις άλλες όμως μεγάλες ομάδες που κουβαλούν κόσμο, μοιάζει απίθανο να συνέβηκε κάτι ανάλογο, καθώς λογίζεται εντελώς εκτός της κοσμοθεωρίας τους.
Για σκεφτείτε η διοίκηση του Grande Μάκη, ν’ άφηνε δύο «πορτοκαλί» εκτός της «νότιας», ο Κίρζης να έκοβε το γήπεδο σε δύο συνδεσμίτες, παλαιότερα ο Σόφο να έστελνε ειδοποίηση στον ΣΥΦΑΕΛ για δύο μέλη του ή ο Σάντης και πιο παλιά ο Πουλλαίδης, να φακέλωνε δύο «μαχητές». Και μόνο που το γράφω γελάω.
Ταυτοχρόνως και αναπόφευκτα, δημιουργούνται συνειρμοί σχετικά με το κατά πόσο θα ήταν παρόμοιος ο τρόπος αντίδρασης της διοίκησης Παπασταύρου, αν στη «βόρεια» κάθονταν οι της «Θύρα 9». Δεν έχει όμως καμία ουσία να εκτιμήσει κανείς υποθετικά σενάρια συνεπώς δεν ξέρω πόσο θα πρέπει ν' ασχοληθούμε.
Ας μην εστιάσουμε κιόλας στους οργανωμένους που έτσι και αλλιώς η ισχύ τους μέσα στις ομάδες είναι πια ευρέως γνωστή και καλά εδραιωμένη.
Ακόμη και για μεμονωμένες περιπτώσεις φιλάθλων, καμία εκ των διοικήσεων θα λάμβανε μια τέτοια απόφαση για έναν οπαδό που επανειλημμένα παρουσίαζε συμπεριφορές κατά των συμφερόντων της.
Πες το ατολμία, πες το κιόλας άγνοια, ή ανικανότητα, τέτοιες τακτικές μοιάζουν για τον κύπριο διοικούντα ή και φίλαθλο τόσο ξένες όσο η μέρα των Ευχαριστιών που γιορτάζουν εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην Ομόνοια όμως του Παπασταύρου, πλέον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Και αν η προηγούμενη απόφαση που σχετιζόταν με τους «7» έμοιαζε πειραματική, η σημερινή ανακοίνωση, αποδεικνύει ότι η εν λόγω τακτική εδραιώνεται και αποτελεί μέρος της στρατηγικής για την προστασία των συμφερόντων της εταιρείας.
Νομικά δεν υπάρχει προηγούμενο στα κυπριακά δεδομένα συνεπώς δύσκολα κανείς μπορεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ ή κατά της νομιμότητας που διέπει την εν λόγω απόφαση. Νοουμένου ότι τα γήπεδα είναι δημόσιος χώρος, «πίνει νερό» η υπόθεση, μα ποιος αλήθεια καταγγελλόμενος θα κατέφευγε στα δικαστήρια για ν’ ανατρέψει την απόφαση της εταιρείας, από την στιγμή που η εταιρεία δεν απευθύνεται στην αστυνομία, ούτε και στρέφεται νομικά εναντίον;
Ποιος αλήθεια θα πάει ν’ ανοίξει από μόνος του μια υπόθεση νομικά, από την στιγμή που ενδέχεται να αποδειχθεί ένοχος ρισκάροντας ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειες του «περί της πρόληψης και καταστολή της βίας στους αθλητικούς χώρους»; Με λίγα λόγια, η εν λόγω τακτική της Ομόνοιας, τον δένει χειροπόδαρα.
Εν κατακλείδι, η απόφαση της διοίκησης Παπασταύρου είναι εκτός από πρωτοφανή και πρωτόγνωρη, ιδιαιτέρως σημαντική αφού παρέχει στις ποδοσφαιρικές εταιρείες, μια εναλλακτική οδό για να προστατεύσουν τα συμφέροντα τους, παρακάμπτοντας εμμέσως και την ανικανότητα του Κράτους, να εφαρμόσει κανονισμούς.
Καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, η εν λόγω τακτική χαράσσει ένα εντελώς καινούργιο δρόμο στα κυπριακά δρώμενα, καθιστώντας ακόμη πιο στερεή τη θεωρία περί «modern football»… θέτοντας ταυτόχρονα σε νέο επίπεδο τη σχέση οπαδού- ομάδας ή καλύτερα του πελάτη και της εταιρείας. Απομένει να δούμε αν και πότε θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.
