Ο Σπιλέφσκι δεν αφορά μόνο τον Σπιλέφσκι

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Σπιλέφσκι, δυστυχώς πια, δεν είναι ένα θέμα που αφορά τον ίδιο, τους παίκτες ή τους συνεργάτες του, την ομάδα που εργάζεται και τους εργοδότες του.

Αφορά γενικότερα το κυπριακό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα και την προστασία της όποιας αισθητικής, πρέπει να κυριαρχεί.

Εάν φτάσαμε πλέον ο προπονητής της πρωταθλήτριας ομάδας, να «εισβάλλει» σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, τότε ο φανατικός και απολίτιστος, «δικαιωματικά» μπορεί να φτύνει τον προπονητή , να εύχεται στον αντίπαλο να πεθάνει και να γράφει στα σόσιαλ μίντια ότι πιο ελεεινό και αχρείο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους.

Άμα μπορεί κάποιος προβεβλημένος να κάνει τέτοιες χοντράδες δημόσια και μπροστά στην κάμερα, τότε ισχυροποιείται όποιος είναι κρυμμένος στη μάζα ή στην ανωνυμία του διαδιχτύου.

Όταν ο προπονητής των πρωταθλητών ενώ παρουσιάζεται ως πολέμιος των απολίτιστων και φανατικών, έχει αποβληθεί δύο φορές, έχει δεχθεί άπειρες κίτρινες κάρτες, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι απολογείται για την συμπεριφορά του, τότε έχουμε θέμα και δεν αφορά τον ίδιο ή την ομάδα του.

Άμα δηλαδή ο προπονητής, μπορεί να βρίζει δημοσιογράφους εν ώρα εργασίας τους ή να τσακώνεται με οπαδούς και διαιτητές, ποστάροντας αναρτήσεις συνωμοσιολογικού περιεχομένου που σχετίζονται με την πρόθεση κάποιων να δολοφονήσουν δια δηλητηριάσεως την ομάδα του, τότε προκαλείται ένα μπέρδεμα για το τι εστί πολιτισμός.

Ακριβώς αυτό το μπέρδεμα εκμεταλλεύεται και δρα μεγάλη μερίδα παραγόντων και οπαδών που επενδύεί στην τοξικότητα και τη μισαλλοδοξία.

Η  συνολική στάση του Σπιλέφσκι, πέραν του ότι ζημιώνει τον ίδιο αφού εξισώνει τον εαυτό με όσους καταγγέλει και αντιτίθεται, περνάει από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, τον κάθε «αρρωστημένο», φανατισμένο και απολίτιστο.

Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο στην περίπτωση του.

Κρίμα γιατί αδικεί τον εαυτό του, την ομάδα που εργάζεται, τον εργοδότη που διατηρεί μια αξιοπρεπή στάση στα δρώμενα και τους λίγους, σε τούτο το νησί, που προσπαθούν να διαφυλάξουν το άθλημα που υπηρετεί.