Υπόκλιση

Χωρίς τη μισή ομάδα, χωρίς τους πρωτοκλασάτους, χωρίς βασικό σέντερ φορ, χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, χωρίς τον κόσμο της, χωρίς οικονομική υγεία, χωρίς διοικητική σταθερότητα, χωρίς να έχει το παραμικρό κίνητρο, πέραν από το να διαφυλάξει τον αυτοσεβασμό και τη βαριά φανέλα της, η Ανόρθωση μέσα στο κάστρο του αντιπάλου της, γεμάτο κιόλας από τον ενθουσιώδη κόσμο του, απέδειξε ότι δεν είναι απλά μια ομάδα, αλλά η «Μεγάλη Κυρία».

Παρατάσσοντας μια ομάδα που μοσχομύριζε Ανόρθωση, καθοδηγούμενη προπονητικά από ένα δικό της παιδί και έχοντας ως αρχηγό έναν κάργα οπαδό της, υπέταξε τον πρωτοπόρο, ορθώνοντας το τεράστιο μέγεθος της ενώπιον του κυπριακού ποδοσφαιρικού κοινού.

Για ακόμη μια φορά στην ιστορία της επιβεβαίωσε, αυτό που γνωρίζει ο καθένας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο στην Κύπρο.

Ότι δηλαδή είναι μια τεράστια ομάδα, με βαριά φανέλα, τόση που ακόμη και τα πελώρια προβλήματα που αντιμετωπίζει, μοιάζουν μικρά έναντι του μεγέθους της.

Πάνω σ’ αυτό πόνταρε και ο Γιάννης Οκκάς, ο οποίος έχοντας την μαγιά του πρωτογενούς υλικού της, κατέβασε μια ομάδα χωρίς ίχνος κόμπλεξ κατωτερότητας, κομμένη και ραμμένη να κάνει το διπλό μες στη Λευκωσία.

Ακριβώς το επίτευγμα του παίρνει μια άλλη διάσταση πολύ πιο μεγάλη, καθότι ο Οκκάς επικρατεί του Σα Πίντο, με δικές του εμπνεύσεις, προσωπική διαχείριση και χωρίς να δίνει συνέχεια σε σχέση με την εποχή του Γκαγιέχο.

Στην εποχή του Οκκά, κουμάντο κάνουν ο Μηνάς, ο Χρυσοστόμου, ο Παρούτης και φυσικά δεσπόζει η αρχηγική φιγούρα του Αρτυματά.

Ο αρχηγός, η περίπτωση του οποίου δεν υπάρχει αντίστοιχη στο κυπριακό ποδόσφαιρο, ήταν συγκλονιστικός.

Μπορεί ο Μηνά να ήταν ο Ουακέ και καλύτερος στα δεξιά, μπορεί το θράσος του Παρούτη ενώπιον της άμυνας του ΑΠΟΕΛ, να ήταν αξιοθαύμαστο, μπορεί η ψυχραιμία του Χρυσοστόμου να εντυπωσίασε, μπορεί ακόμη και το αψεγάδιαστο παιγνίδι του Κορέια να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο ματς, μα η ποδοσφαιρική οντότητα του Αρτυματά κουβάλαγε τη μεγαλειότητα της Ανόρθωσης.

Αυτός τέθηκε επικεφαλής της ομάδας, αυτός είδε κατάμουτρα τους χιλιάδες αντιπάλους, αυτός κάρφωσε το λάβαρο της Ανόρθωσης μες στο ΓΣΠ, σφραγίζοντας τη νίκη της ομάδας του.

Αν η Ανόρθωση είχε στην παρούσα φάση ανθρώπινο πρόσωπο θα ήταν του Κωστάκη Αρτυματά.

Τούτη η περηφάνια που έβγαλε ο αρχηγός, τούτος ο τσαμπουκάς, τούτη η αυτοθυσία, τούτος ο θυμός και τούτη η χαρά, τούτο το εκτόπισμα,  σε αναγκάζει να υποκλιθείς.

Αυτό άλλωστε είναι το μήνυμα της σημερινής νίκης. Η υπόκλιση στην «Μεγάλη Κυρία».

Μήνυμα το οποίο καλούνται να λάβουν όχι απαραίτητα οι εχθροί και οι αντίπαλοι, αλλά αυτοί που έλαβαν ή θα λάβουν αποφάσεις για το   για το μέλλον της Ανόρθωσης. 

Υποκλινόμενοι, ταπεινά, ενώπιον του μεγαλείου της!!!