Χρήστος Ζαβός
Ο Γάλλος εκφωνητής, ενθουσιωδώς μετά το όγδοο γκολ της εθνικής ομάδας, αναφωνεί « que festival», θέλοντας έτσι να προσδώσει ένα πανηγυρικό τόνο, στο σόου που ομολογουμένως προσέφεραν οι νεαροί Γάλλοι έναντι των δικών μας παιδιών που κακοποιήθηκαν ποδοσφαιρικά μέσα στην έδρα των αντιπάλων.
Ακριβώς τούτη η ποδοσφαιρική κακοποίηση είναι αποτέλεσμα της θυρματοποίησης που υπόκειται ο κύπριος ποδοσφαιριστής στην ίδια του την χώρα, καθότι η τύχη του και η επαγγελματική του καριέρα εξαρτάται από τον κάθε τυχάρπαστο, οπορτουνιστή, τυχοδιώκτη που ασχολείται με το άθλημα, αποκλειστικά και μόνο για το προσωπικό του συμφέρον.
Από τη μια οι Γάλλοι που χαίρονται με το μέλλον που προδιαγράφουν οι μικροί τους παίκτες και από την άλλη η δική μας μίζερη, ακατέργαστη σχεδόν πρωτόγονη πραγματικότητα.
Από τη μια πλευρά, μια χώρα που δουλεύει με τεχνογνωσία και από την άλλη εμείς μόνιμα στο κουτουρού.
Από τη μια το ταλέντο που αξιοποιείται από την άλλη το ταλέντο που καταστρέφεται.
Από τη μια ένδεκα παίκτες που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο ως υπολογίσιμες μονάδες σε Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία και από την άλλη παίκτες που απλά γεμίζουν τις καταχρεωμένες υπερ-ομάδες μας για να κάνουν προπόνηση με τους υπέρ παίκτες που φέρνουν οι μάνατζερ και οι τεχνικοί διευθυντάδες.
Από τη μια ο Ανρί που εργάστηκε σε σωρεία ομάδων ως βοηθός έως ότου κερδίσει την εμπειρία για ν’ αναλάβει την εθνική ελπίδων και από την άλλη ο Μακρίδης που προσελήφθη χωρίς κανείς να ξέρει το γιατί.
Από τη μια οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στα γραφεία τους και από την άλλη οι δημοσιογράφοι που τρων σε ταβέρνες χαριεντιζόμενοι.
Από τη μια οπαδοί που χαίρονται και αποθεώνουν την δουλειά των ειδικών που εργάζονται στο χώρο και από την άλλη οι οπαδοί που φέρονται ως ειδικοί.
Από τη μια «que festival» τι γιορτή και από την άλλη ένα πανήγυρι χωρίς τέλος, που λειτουργεί εις βάρος εκατοντάδων παιδιών που ξημεροβραδιάζονται στα γήπεδα, ονειρευόμενα την καταξίωση.
Δεν εννοώ, ούτε και υπάρχει καμία προσδοκία να συγκριθούμε με την Γαλλία. Η διαφορά είναι χαώδης.
Το θέμα είναι να χάνουμε 9-0 μα να κερδίζουμε εμπειρίες, γνώση, συναισθήματα ούτως ώστε την επόμενη φορά να κάνουμε, δειλά, δειλά ένα βηματάκι. Ποιος από σας πιστεύει ότι κερδίσαμε έστω και κάτι χάνοντας 9-0;
