Χρήστος Ζαβός
Κατ’ αρχήν αν κανείς θεωρώ ότι γράφουμε για να αβαντάρουμε ή να μειώσουμε μια ομάδα ας αφήσει το κείμενο και ας διαβάσει κάτι άλλο.
Ξέρεις στον αγώνα με την ΑΕΛ έγινε πολλής λόγος για τη διαιτησία του Νικολαΐδη. Όντως με τον αθεόφοβο, όπως λέει και ένα στατιστικό, βλέπεις τη νίκη σε ντέρμπι όσο ο βεδουίνος τη βροχή. Αυτό είναι ένα θέμα, το οποίο μόνο η διοίκηση μπορεί να χειριστεί.
Επί τούτου όντως τα πήγε καλά αφού επιδόθηκε σ’ έναν επικοινωνιακό πόλεμο δείχνοντας ότι δεν έχει καμία διάθεση να ρίξει άσπρη πετσέτα. Και οι φωνές και οι διαμαρτυρίες είναι ένας τρόπος στον τόπο τούτο για να περάσεις αυτό που θέλεις.
Για τη διαιτησία δεν μπορεί να προστεθεί οτιδήποτε. Έτσι και αλλιώς δεν βγαίνεις από μέσα άμα μιλάς για τα κοράκια. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι χάθηκε η νίκη για τη διαιτησία. Είναι δικαίωμα μου και ελπίζω να γίνει σεβαστό.
Ξανά γράφω άμα κανείς θεωρεί ότι γράφουμε για να προστατέψουμε την ΑΕΛ, τον Πάπα, τον Αρχιεπίσκοπο, τη σάρα και τη μάρα ας κάνει κλίκ για να ταξιδέψει αλλού μες στο διαδίχτυο.
Την Ανόρθωση την παρακολουθούμε στενά, από το πρώτο ματς με τη Σαλαμίνα μέχρι και αυτό στο Παπαδόπουλος με τους Λεμεσιανούς. Αρθρογραφία για την ομάδα του Λέβι, υπάρχει πολλή στο αρχείο.
Επί της ουσίας, παραμένοντας στο αγωνιστικό κομμάτι που είναι και το πιο ενδιαφέρον, θεωρώ ότι η ομάδα δεν έβγαλε αυτό που βγάζει στα περισσότερα φετινά παιγνίδια.
Έβγαλε σίγουρα το χαρακτήρα του νικητή. Το γεγονός ότι έτρεχαν σαν μανιασμένοι μήπως και καταφέρουν για το δεύτερο γκολ, δείχνουν ότι έχουν κοχόνες. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που μας τα έδειξαν οι παίκτες του Λέβι.
Η Ανόρθωση είχε να αντιμετωπίσει μια ομάδα με πολλά κοινά. Ομάδα προπονητή, προσηλωμένη στην τακτική, σκληρή άμυνα. Δεν ήταν εύκολος αντίπαλος η ΑΕΛ σε καμία περίπτωση.
Και δεν μπήκε και καλά στο γήπεδο. Ακόμη και η άμυνα δεν πατούσε γερά. Δύο στημένα η ΑΕΛ , μόνος του εντελώς ο Λαφράνς αστόχησε, την άλλη πάλι μόνος, το κάρφωσε. Έχεις δει πολλούς φέτος να απειλούν από τα στημένα με τέτοια ευκολία. Να σου πω κιόλας ότι ο συγκεκριμένος παίκτης είναι μακράν ο πιο επικίνδυνος στα στημένα. Και όμως παρέμεινε αφύλακτος και στις δύο φάσεις. Κάτι λέει αυτό…
Δεν έφτανε αυτό, φάνηκε μέσα από το παιγνίδι ότι όλα τα’ αστέρια της ομάδας δεν βρέθηκαν σε καλή μέρα. Ο Ντουγκλάο ποτέ δεν ανέβασε την ομάδα ψηλά, ο Σίλντεφελντ επίσης, ο Πράνιτς είχε πολλή δουλειά στην άμυνα, ο Ζοάο Βίκτορ δέχθηκε πίεση από τους εξτρέμ και τον βασικό τους φορ, ενώ στον Ράγιος έπεφταν δύο παίκτες πάνω του όσες φορές άγγιζε τη μπάλα.
Μακράν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας ήταν ο Σιβού. Όχι μόνο εξουδετέρωσε, το Μπενίτεζ, τον πιο ποιοτικό παίκτη της ΑΕΛ, κάνει και το κόψιμο του αγώνα όταν σταματά τον Γουίλερ που είναι μόνος του απέναντι στον Αρούζ προς τα τέλη του αγώνα. Επιπλέον προσπάθησε να κατεβάσει την ομάδα από δεξιά χωρίς όμως βοήθειες από τον εξτρέμ.
Και κάπου σ’ αυτό το σημείο φτάνουμε στο ζουμί του κειμένου. Οκ, πέτυχε το πρώτο του γκολ ο Αράζ και εκεί λες επιτέλους παίρνει βοήθεια η ομάδα από παίκτες που μέχρι τώρα δεν πολύ φάνηκαν.
Στη διάρκεια όμως χάθηκε και πάλι. Όπως και ο Παλάνκα. Άμα προσθέσεις σ’ αυτούς τον ανούσιο Καλό και τον τραυματία Σισέ που είχε κάποιες καλές στιγμές, η σούμα για τ’ άκρα είναι για να ξεκινήσεις τα χάπια. Κάνουν την ομάδα να φαίνεται με άνθρωπο χωρίς χέρια ή πόδια. Λες και της έχουν κόψει τα άκρα.
Και όταν παίζεις με ποιοτικές ομάδες, τούτη ακριβώς η αδυναμία θα φανεί. Γιατί με τους «μικρούς», τόσους μεγάλους παίκτες κάποιος θα βρει την άκρη. Και το έχουν κάνει φέτος όλοι οι σταρ της ομάδας, ο καθένας στο παιγνίδι του.
Άμα όμως μια ομάδα, δεν αναπτύσσεται από τα άκρα ή δεν πιέζει από κει, τότε είναι μειονέκτημα γι’ αυτήν. Για σκέψου ο Πράνιτς να έχει ένα εξτρέμ ποιότητας μπροστά του. Η ακόμη και ο Σιβού.
Και άμα τα άκρα μοιάζουν ακρωτηριασμένα, τότε οι ευθύνες στον άξονα είναι πολύ περισσότερες. Πόσο μάλλον δε, όταν ο ένας εκ των χαφ, ο Γκάντσιεφ δεν έχει δείξει ότι το έχει. Ότι μπορεί να κρατήσει μπάλα, να απαλλάξει λίγο τον Ράγιος, να καλύψει πίσω μήπως και βγει ο Ζοάο Βίκτορ… με την ΑΕΛ και πάλι έμοιαζε περιττός.
Δεν φτάνει μόνο αυτό, να σαι σίγουρος ότι θα αποσυμπιεζόταν και ο άξονας. Πόσο να τραβήξει ο Ράγιος; Δεν υπάρχει πλέον προπονητής στην Κύπρο που να παίζει με την Ανόρθωση και να μη στήνει μηχανισμό επάνω του. Είναι λογικό. Και τα ακούει ο Ράγιος από τον ξερόλα και όχι ο άλλος που δεν έχει προσφέρει τίποτα.
Έφτασε ο καιρός πια, κάποιοι να ανεβάσουν απόδοση. Σου το έγραψα από τον Αύγουστο ότι αυτή η ομάδα, ναι μεν έχει σπουδαίους παίκτες, δεν έχει όμως βάθος. Και λίαν συντόμως θα αρχίσει να φαίνεται αυτό.
Όλοι αξίζουν ευκαιρίες. Θα έρθει όμως ο Άγιος Βασίλης και εμείς θα περιμένουμε να τους δούμε ακόμη. Θα φάμε Βασιλόπιττα και άμα δεν αλλάξει κάτι, θα έρθουν οι αδυναμίες να σε βρουν. Εκτός και αν φροντίσουν να τις καλύψουν με τον σωστό τρόπο. Εκεί θα μιλήσει ο Παντελή… και ο Λέβι.
