Χρήστος Ζαβός
Μην τα πολύ λέμε, άποψη μου και άμα θες την σέβεσαι άμα θες όχι, κυπριακή ομάδα που να παίζει τόσο αεράτα στα γήπεδα της Ευρώπης δεν είδα ποτέ μου.
Ούτε και ομάδα που να χωράει τα δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, χωρίς να της βγαίνει η δυσκαμψία.
Θα κλατάρουν ή θα φορτσάρουν για το back to back; Και άμα προκριθούν ως τρίτοι και παν τον Φεβρουάριο στο Conference; Η απάντηση σίγουρα θα παίξει ρόλο στη κουβέντα για το φετινό πρωταθλητή
Άμα είναι να φάει τα μούτρα της από τα Χριστούγεννα και έπειτα είναι ένα ερώτημα που θ’ απαντηθεί εντός του γηπέδου.
Την απάντηση δε, τη γνωρίζει ο Σπιλέφσκι, μα κυρίως το πολυπληθές επιστημονικό τιμ που τον πλαισιώνει.
Ο καθένας μπορεί να λέει τα δικά του.
Ο Αποελίστας ότι έκανε τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην Ευρώπη, ο Ομονοιάτης για την Ομόνοια του Μπεργκ, ο Απολλωνίστας για την ομάδα του Σοφρώνη, ο Αεκτζής που πήγε μέχρι τον Φεβρουάριο στην Ευρώπη, ο καθένας έχει τα δίκαια του, αλλά το ξανά λέω, κυπριακή ομάδα, που παίζει στα ίσα, χωρίς τακτικισμούς, χωρίς να βγάζει κούραση, στις ίδιες εντάσεις, με τα ίδια τρεξίματα σε άμυνα και επίθεση, στο Δασάκι της Άχνας ή στο Μπενίτο Βιγιαμαρίν, προσωπικά, δεν έχω ξανά δει.
Πες το είναι ότι υψηλού επιπέδου, πες το επιστημονικά ότι υπερέχουν, πες ότι είναι διαλεγμένοι ως παίκτες για να τρέχουν, να αυτοματοποιούν το παιγνίδι τους, να μπαίνουν δυναμικά στις προσωπικές μονομαχίες, ο Άρης του Σπιλέφσκι είναι μια ομάδα που στο μάτι μοιάζει όχι απλά φιλική, σχεδόν ερεθιστική.
Να μου πεις, ολόκληρη τεσσάρα έφαγε και δεν έχεις άδικο.
Τι να πεις όμως, που η ομάδα προσφέρει θέαμα και το μάτι αν και νυσταγμένο μένει γουρλωτό μην χάσει φάση του ματς. Τι να τους πεις που παν μες στην Ανδαλουσία ή την Πράγα μ’ ένα θράσος ωσάν και είναι οι σερίφηδες της πόλης βλέποντας τους αντίπαλους μες στα μούτρα.
Όντως ο Σπιλέφσκι παρά είναι τολμηρός. Έχουν οι Ισπανοί για τετράδα στην επίθεση καμιά πενηνταριά εκατομμύρια (Ιγκλέσιας, 10 εκ, Λουίς Ενρίκε,15 εκ, Ενζαϊουλί,15 εκ, Ρόντρι,8 εκ) και έχει τον Γιανγκό να τρέχει μπροστά λες και είμαστε με τον Κίκη στο Δασάκι.
Άσε κιόλας που αν είχε την τύχη με το μέρος του, λίγα εκατοστά πιο πίσω να ήταν ο Μπέγκτσον στο ακυρωθέν 1-1, ενδεχομένως τα δεδομένα να λειτουργούσαν υπέρ του.
Μπορείς να μου πεις και εσύ το διαχρονικό «άμα η γιαγιά μου είχε…», μα υπήρξαν πολλές φάσεις μες στον αγώνα που ο Άρης έδειχνε να θέλει το κατιτίς παραπάνω.
Όπως και να έχει το ερώτημα για την ομάδα του Άρη δεν έχει να κάνει με το αν είναι η καλύτερη ομάδα στην Κύπρο αυτή τη στιγμή. Ούτε και αν παίζουν θεαματικό ποδόσφαιρο ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο.
Αυτά είναι πράγματα που έτσι αλλιώς απαντήθηκαν ή απαντώνται στο γήπεδο, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας.
Το ερώτημα έχει να κάνει με το κατά πόσο τούτη η ομάδα θα καταφέρει με το πέρας των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων να διατηρηθεί σ’ ένα τέτοιο επίπεδο, σ΄ ένα χρονικό διάστημα που «λύκοι» όπως ο ΑΠΟΕΛ, η Ομόνοια, η Πάφος, γιατί όχι η Ανόρθωση και ο Απόλλωνας θα λυσσάξουν για να φτάσουν στον τελικό τους στόχο.
Θα κλατάρουν ή θα φορτσάρουν για το back to back οι πρωταθλητές; Και άμα προκριθούν ως τρίτοι στον όμιλο και συνεχίσουν τον Φεβρουάριο στο Conference και στο τέλος χάσουν και τ’ αυγά και τα πασχάλια;
Η μήπως είναι έτοιμοι να δώσουν απαντήσεις, όπως έκαναν πέρσι στο πρωτάθλημα και μείναμε όλοι τάβλα, βλέποντας τα πανηγύρια μες στην Πλατεία Ηρώων;
Άρης είναι, ότι γουστάρεις απάντησε.
