Χρήστος Ζαβός
Ας είμαστε ρεαλιστές. Βλέποντας αυτή την ομάδα, ανησυχείς. Ανησυχείς, όχι γιατί βαθμολογικά βρίσκεται σε επικίνδυνα λημέρια, ούτε γιατί δεν έχει επιθετικό οίστρο ή αμυντική συνοχή.
Ανησυχείς γιατί κατά βάθος κατανοείς, ότι τούτη η ομάδα, δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της.
Πλέον είναι πασιφανές ότι μαζί με το αγωνιστικό πρόβλημα, προστίθεται και το ψυχολογικό.
Μια ομάδα που έτσι και αλλιώς ποιοτικά είναι μέτρια, υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο, καθότι δεν μπορεί ν’ αντέξει την πίεση που της ασκούν τα δεδομένα.
Ν’ αναζητήσεις ηγέτες ανάμεσα από τους ξένους, μοιάζει ουτοπικό. Πότε ήρθαν οι περισσότεροι το καλοκαίρι και κάποιοι λιγότεροι το χειμώνα, κανείς εξ αυτών δεν έχει συνδεθεί με την ομάδα. Αντιθέτως, σε τούτη την εργασία, ποδοσφαιρική χαρά δεν βρήκαν, που να βρουν ενέργεια να θυσιαστούν;
Το να έχεις την απαίτηση να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν το κάτι τις παραπάνω, μοιάζει δύσκολο.
Μακάρι, να γίνει το αντίθετο και κάποιοι τύπου Μπράγκα, Τρισκόφσκι, Λεσοβόι ή και κανένας απ’ αυτούς που ήρθαν τώρα, να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.
Οι Κύπριοι παίκτες, ανεξαρτήτως της πόλης καταγωγής τους, όσο δυσκολεύει το πράγμα, άλλο τόσο βαραίνουν τα πόδια τους.
Για σκέψου να είσαι ο Μακρής και από μέλος της κυπελλούχου ομάδα του Κερκέζ, να είσαι ο αρχηγός ενός συνόλου, που χαροπαλεύει; Πως άραγε νιώθει ο Παπαφώτης μετά από πέντε χρόνια σε τούτη την ομάδα;
Για τους Φραντζή, Γερολέμου και τους άλλους Αελίστες εντός του ρόστερ, δεν το συζητώ. Πως αλήθεια νιώθει κανείς, όταν κάτι που αγαπά, οδεύει στην καταστροφή; Χρειάζεται ψυχολογική υπέρβαση για να συμμετάσχουν σε τούτο τον αγώνα επιβίωσης.
Μακάρι να βρουν τη δύναμη!!
Ο Μάριος, που συνδέθηκε όσο λίγοι με τ’ όνειρο του 12, τείνει να ταυτιστεί με τον εφιάλτη του 25’ και χωρίς να έχει καμία ευθύνη. Αν υπάρχει τέτοια, είναι που σπατάλησε την ευκαιρία του να προπονήσει την ομάδα, αποδεχόμενος ν’ αναλάβει τούτο το πράγμα έτσι όπως διαμορφώθηκε από το καλοκαίρι και έπειτα. Έχοντας πάντως τέτοιο απολογισμό, η αρνητικότητα, η εσωστρέφεια και ο πανικός, θα τον καταστήσουν πρώτο θύμα της ιστορίας.
Μακάρι να το γυρίσει και να μείνει μέχρι τέλους για να σώσει την ομάδα!!
Όσον αφορά τη διοίκηση, από την αρχή οπότε και ανέλαβε, δεν διαφοροποιήθηκε ως προς την απειρία και την αδυναμία της. Κρίμα και άδικο και για τους ιδίους, που επέλεξαν να βγουν μπροστά μήπως και ορθοποδήσει το σωματείο, μα από το καλοκαίρι και έπειτα το μόνο που πηγάζει μέσα από τους χειρισμούς τους είναι η ανασφάλεια!!
Μακάρι να βρουν καθαρό μυαλό και να βρουν τις λύσεις μήπως και ξελασπώσει η ομάδα.
Ας αφήσουμε όμως τις ευχές!!
Μακάρι οι ξένοι παίκτες, μακάρι και οι κύπριοι, μακάρι ο προπονητής και η διοίκηση να υπερβούν τον εαυτό τους, μα το πιο σημαντικό για να σωθεί τούτη η ομάδα, είναι ο κόσμος να το αλλάξει. Εκτός και εντός γηπέδων.
Να στείλει στον αγύριστο την αρνητική ενέργεια, ν’ αφήσει πίσω την μουρμούρα και τη μεμψιμοιρία και επιτέλους να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, υπενθυμίζοντας σ’ όλη την Κύπρο, την ιστορία του, την αύρα του και τι εστί Αθλητική Ένωση Λεμεσού.
Υ.Γ Η επιλογή της φωτογραφίας δεν είναι τυχαία. Θα μπορούσε να επιλεχθεί μια από τις πολλές φώτο που απεικονίζονται παίκτες σκυμμένοι, θλιμμένοι, απεγνωσμένοι. Δεν βοηθά όμως σε τίποτα, το κλάμα και η ηττοπάθεια.
