Χρήστος Ζαβός
Μοιάζει με αυτό που λέμε.. «ότι και να πεις είναι λάθος». Η εσωστρέφεια έχει χτυπήσει «κόκκινο» περισσότερο από ποτέ, σε σημείο που η συμπεριφορά των Απολλωνιστών είναι το πιο hot θέμα στον ποδοσφαιρικό καφενέ του νησιού. Ταυτόχρονα η ανασφάλεια που πηγάζει μέσα από τον κόσμο, λειτουργεί μάλλον σαν ηδονή για τον όποιο αντίπαλο που τρίβει τα χέρια του, ωσάν και είναι θηρίο και έχει στη γωνία ένα ποντίκι που τρέμει από τον φόβο του.
Σ’ αντίθεση πάντως με τα μπερδεμένα συναισθήματα του κόσμου, την γκρίνια,την ανάγκη να στηρίξει, την ανασφάλεια, την προσπάθεια να φτιάξει το κλίμα ή το μίνι ξέσπασμα του προπονητή, τα δεδομένα είναι εκεί.
Η ομάδα είναι πρώτη, προηγείται πέντε βαθμών και έχει ένα ματς να δώσει την Κυριακή με τον δεύτερο εκτός έδρας. Στο χέρι της είναι να κουμαντάρει και επιτέλους να φέρει το γαμημένο στη Λεμεσό να πνάσουμε όλοι. Αρχής γενομένης από την Λευκωσία...
Στην παρούσα φάση, θεωρώ ότι όποιος μπει στη διαδικασία να κρίνει τις αποφάσεις του Τσόρνιγκερ, είναι εκτός θέματος. Ούτε και τι έκανε ο Κονναφής ή γιατί ήρθε αυτός και γιατί έφυγε ο άλλος. Το θέμα είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος και επί τούτου ο Τσόρνιγκερ έχει δίκαιο. Όχι απαραίτητα σε όλα που λέει, αλλά αυτό που προσπαθεί να μεταδώσει εδώ και μήνες (δες εδώ).
«Who cares?» για το παρελθόν είπε ο Τσόρνιγκερ… και προσθέτω στην παρούσα φάση «who cares?» τι έγινε κατά τη διάρκεια τούτης της σεζόν.
Αλήθεια. Σ’ αυτό το σημείο που βρισκόμαστε πόσο εποικοδομητικό είναι να συζητάμε κατά πόσο ο Αλεσαμί έπαιξε στα χαφ, γιατί έπαιξε ο Ναγιόκ στα στόπερ και δεν έπαιξε ο Αυλωνίτης, ο Χάμπος, ο Πάμπος Χριστοφή, ο Μάριος Χαραλάμπους ή ο Σκούλλος;
Που μπορεί να οδηγήσει αυτή η κριτική στην παρούσα φάση; Να βελτιωθεί το ρόστερ; Όχι. Να γίνουν επιπλέον μεταγραφές; Όχι. Να γίνουν καλύτεροι οι παίκτες; Όχι;
Ν’ αλλάξει την φιλοσοφία του ο Τσόρνιγκερ; Μα αφού πάνω σ’ αυτή βασίστηκε ο Απόλλωνας για να κάνει αυτό που έκανε. Εδώ επικαλούμασταν θεούς και ιερά κείμενα (δες εδώ) για τον Γερμανό. Αν στη φετινή ομάδα υπάρχει Α και Ω, είναι ο Τσόρνιγκερ. Να θες να τον αλλάξεις εφτά ματς πριν το τέλος του πρωταθλήματος, με συγχωρείς αλλά ισοδυναμεί με όλου του κόσμου τη μαλακία.
Η μουρμούρα, η μεμψιμοιρία, οι τσακωμοί ανάμεσα στους Απολλωνίστες για το ποιος και τι, το μόνο που εξυπηρετούν ειναι τη διαχρονική γκρίνια κάποιων αλλά και τον φόβο των περισσοτέρων. Που πηγάζει όχι απαραίτητα μέσα από τα αποτελέσματα και τις συνεχείς ισοπαλίες αλλά βασίζεται σε δύο διαφορετικά στρώματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα της ομάδας. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να βελτιωθεί ως προς την διαχείριση του αποτελέσματος. Η ομάδα δεν χρειάζεται ούτε σούπερ απόδοση, μήτε φαντεζί ποδόσφαιρο... και στην τελική μπορεί και να μην είναι καλύτερη από τους αντιπάλους της. Ε, και; Και που ήταν δηλαδή τι πήρε; Ή που άλλοι δεν ήταν καλύτεροι και το έπαιρναν, πλήρωσαν κανά πρόστιμο;
Το δεύτερο που είναι πιο βαθύ έχει να κάνει με τον φόβο ότι η ομάδα θα προσθέσει έναν ακόμη τρόπο για να χάσει έναν ακόμη τίτλο.Το έχασα έχοντας καλύτερη ομάδα, το έχασα γιατί τα έκαναν οι άλλοι πλακάκια και έδιναν φιλικά, το έχασα γιατί δεν πήρα πόντο με τον Ερμή, το έχασα γιατί έχασα με τον Ολυμπιακό στη Λεμεσό με τον τρίτο του τερματοφύλακα, θα το χάσω και φέτος και ας μπήκα με 100 πόντους διαφορά στην Β’ φάση από τον δεύτερο. Κάπως έτσι σκέφτεται και λέει, ότι λέει τις τελευταίες ημέρες ο μέσος Απολλωνίστας.
Και οι δύο λόγοι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, μόνο που δεν εγγυώνται την αποτυχία.
Η ομάδα αυτή τη στιγμή χρειάζεται καθαρό μυαλό και ψυχικά αποθέματα. Επί του δεύτερου μπορεί να βοηθήσει ο κόσμος. Επί του πρώτου, ο προπονητής και οι ίδιοι οι παίκτες.
Να σου πω επίσης δεν ξέρω αν είναι ανακουφιστικό, αλλά η φετινή ομάδα είναι αποδεδειγμένα βασισμένη σε κάποιου είδους παραλογισμό. Όταν γράφαμε το «Ζήτω τα παράλογα» (δες εδώ), είχαμε στο μυαλό μας ακριβώς ότι πάει κόντρα σε κάθε λογικό και θεμιτό. Αν επικρατούσε η λογική, θα σου έλεγα ότι είσαι χαμένος από χέρι. Θα πας στο ΓΣΠ, θα χάσεις, θα καταστραφείς και πάει λέγοντας. Ποντάρω όμως στον παραλογισμό και τα οξύμωρα που συνοδεύουν την ομάδα από το καλοκαίρι.
Όσον αφορά τους οπαδούς, ο καθένας το προσεγγίζει όπως θέλει. Κατά τη διάρκεια που γράφεται το κείμενο, με κάλεσε άτομο που καμία σχέση δεν έχει με την δουλειά μου, αναπόφευκτα όμως η κουβέντα πήγε στον Απόλλωνα αφού είναι οπαδός της ομάδας. Και εκεί που περίμενα να ακούσω κλάψα και γκρίνια, με εξέπληξε λέγοντας μου απλουστευτικά : «Είμαι 53 χρονών δεν πήγα εκτός έδρας για 10 χρόνια και την Κυριακή θα πάω».
Τι να πεις σ’ αυτόν τον φίλαθλο, πέραν από το να εκτιμήσεις την αξιοπρέπεια του; Θα πάει την Κυριακή γνωρίζοντας και περιμένοντας προφανώς όλα τα σενάρια. Από την ήττα μέχρι τη νίκη και την ισοπαλία. Θα πάει όμως γιατί η πορεία της ομάδας τον ξεσήκωσε από τον καναπέ, θα πάει γιατί νιώθει ότι πρέπει να βοηθήσει. Ακόμη και αν πέσει, θα πέσει με ψηλά το κεφάλι. Αξιοπρεπώς.
Τα υπόλοιπα είναι μπούρδες και κλάψες. Στην παρούσα φάση who cares, για το παρελθόν, για τις τακτικές, αν ψόφησαν από την κούραση, ποιοι ψόφησαν και δεν μπορούν να τρέξουν και ούτω κάθε εξής. Το μόνο που νοιάζει είναι επιτέλους να το πάρει και να το φέρει Λεμεσό.
