Χρήστος Ζαβός
Κατ’ ευθείαν στο ψητό. Κάνει ο Σοφρώνης του κόσμου τις αλλαγές αφού έχει ντέρμπι την Κυριακή, ενώ προέρχεται επίσης από ντέρμπι. Την ίδια ακριβώς κατάσταση έχει ν’ αντιμετωπίσει ο Λέβι. Ντέρμπι τη Κυριακή, ντέρμπι και το ερχόμενο Σάββατο.
Πες μου εσύ τώρα τι μπορεί να κάνει ο Ισραηλινός; Να παίξει ένα τέτοιο σημαντικό αγώνα, κάνοντας πειράματα; Θα τον φάει η μαρμάγκα. Του λείπουν οι Ράγιος και Ντουγκλάο και είναι λες και πας παραλία και ξέχασες το μαγιό στο σπίτι.
Τώρα που το σκέφτομαι, όλοι αυτοί που φώναζαν με τον Ράγιος… να με συγχωρέσεις αλλά καλύτερα ντεφορμέ παρά να είναι εκτός από τη φετινή ομάδα. Γιατί; Απλά γιατί είναι ο πιο ποιοτικός, δημιουργικά, παίκτης της ομάδας.
Οκ, λες θα ζήσουμε με το πρόβλημα, πάμε να παίξουμε ίσως την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, χωρίς τους δύο πιο σημαντικούς παίκτες του ρόστερ. Δεν φτάνουν όλα αυτά, κτυπά στα δόντια ο Στρούνα και γίνεται πάλι ο χαμός. Πίσω ο Ζοάο Βίκτορ, χάνεις και από τα στόπερ, χάνεις και από τα χαφ.
Μέχρι να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται, σκοράρει ο Ζάντερ και έρχονται όλα και σε βρίσκουν. Η έλλειψη του ρόστερ, η κούραση και πάει λέγοντας. Αμυντικά ψιλό παραπαίουν, δημιουργικά δεν μπορούν να αλλάξουν περισσότερες από τρεις πάσες.
Κάθεσαι και λες, αμάν, δεν γλυτώνουμε από δαύτους. Ευτυχώς που είχαν το μυαλό τους στον ΑΠΟΕΛ, γιατί με τέτοια εμφάνιση στο Α ημίχρονο, θα έλεγες κύπελλο και θα σκεφτόσουνα το 2019.
Έλα όμως που τελικά δεν ήρθαν και σε βρήκαν τα προβλήματα. Και αυτό συνέβηκε όχι γιατί σε λυπήθηκε ο Θεός, αλλά γιατί κυρίως τούτη η ομάδα, μ’ ένα σωρό μειονεκτήματα, έχει πάνω απ’ όλα ψυχή. Και φυσικά προσωπικότητα.
Λίγο να δεις τον τρόπο που κτυπά το πέναλτι το Πράνιτς, ίσως καταλάβεις πολλά. Ο αθεόφοβος κάνει πλάκα στον Βάλε και τρέχει να πάρει τη μπάλα να τη στήσει στο κέντρο. Λες και το Παπαδόπουλος έχει τους «μαχητές» και η ομάδα είναι μες στην φρεσκάδα. Αυτό σημαίνει νικητής. Τίποτα άλλο. Δύο Πράνιτς να έχεις στην ομάδα, δεν γίνεσαι θύμα κανενός, ούτε αφήνεσαι στη μοίρα σου.
Τι και αν οι δύο Κροάτες είναι εμφανώς κουρασμένοι και παίζουν μόνο με το μυαλό τους; Τι και αν βασικοί σου παίκτες απουσιάζουν; Τι και αν ο μόνος που δημιουργεί/ απειλεί είναι ο Σισέ και λιγότερο ο Ιγκεμπόρ; Τι και αν ο Αράζ είναι εκτός παιγνιδιού; Τι και αν ο Ντουρίς πήρε τη μπάλα μια ή δύο φορές μες την περιοχή;
Η ομάδα βρήκε την άκρη και κατάφερε να παραμείνει ζωντανή. Σ’ ένα παιγνίδι που ξαναλέω έδειχνε χαμένο, βρήκε τα πόδια της και πήρε ανάσες μέχρι την 11η Απριλίου. Ημερομηνία εις την οποία κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα διαμορφωθούν τα δεδομένα. Ούτε για την Ανόρθωση, ούτε φυσικά και για τον αντίπαλο.
Εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Απ’ όλες τις απόψεις. Προσωπικά τη φετινή Ανόρθωση, από την αρχή που την παρακολουθήσαμε σκέφτηκα ότι είναι ομάδα για τον τελικό του κυπέλλου.
Αυτοί οι ένδεκα, δώδεκα, δεκατρείς που την κρατούν από την αρχή της σεζόν, άμα φτάσουν σ’ ένα παιγνίδι κρίσιμο δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Είναι προσωπικότητες και έχουν το πνεύμα του νικητή.
Είναι όμως αλήθεια ότι έχουν ν’ αντιμετωπίσουν την ποιοτικότερη ομάδα του πρωταθλήματος. Άμα όμως γλύτωσες χθες, τότε δικαιούσαι να ελπίζεις. Φτάνει να μην έρθουν να σε βρουν τα προβλήματα που τονώνουν τις αδυναμίες σου. Και προς το παρόν… δεν ήρθαν.
