Χρήστος Ζαβός
Δεν θέλω να μπω στα οικογενειακά, αλλά ένα δίκαιο το έχουν τα υπόλοιπα μέλη στο σπίτι. Θα τους ξεπατικώσεις κύριε Λέβι και την οικογένεια σου και άλλες δεκάδες χιλιάδες κόσμο που παρακολουθεί τη φετινή Ανόρθωση.
Να μου πεις τώρα… φταις; Όχι. Καθόλου. Ίσα, ίσα που η ομάδα ήταν πολύ καλύτερη απ’ ότι με την ΑΕΛ και τη Νέα Σαλαμίνα.
Κατ’ αρχήν για πρώτη φορά ίσως, πήρε βοήθειες από τα πλάγια. Πέραν δηλαδή του Πράνιτς και ο Σιβού είχε τις επιθέσεις του ενώ στα εξτρέμ το ξανά είπαμε ότι με τον Σισέ είναι πολύ πιο επιθετική ομάδα.
Να τα πάμε όμως ένα, ένα. Με τη Σαλαμίνα η ομάδα στο Α’ ημίχρονο είχε δέκα τελικές. Απ’ αυτές μια φάση ήταν με τον Άλβες που τη λες κραυγαλέα. Όλες οι υπόλοιπες ήταν ψωμοτύρι για τον Βεσελόφσκι.
Ενώ με την Αλκή, τι να πρωτοθυμηθείς; Στο 22’ σχεδόν μόνος ο Σισέ τη στέλνει άουτ. Στο 28’ γίνεται η φάση που χαρακτηρίζει τη μέχρι στιγμής πορεία της Ανόρθωσης. Μόνος… εντελώς μόνος ο Καμαρά μπροστά στην εστία και τη στέλνει οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα δίχτυα.
Και σε ρωτώ πάλι; Αν είχε η ομάδα σέντερ φορ με παπάρια, θα είχε πρόβλημα στο σπίτι η οικογένεια Λέβι; Θα ήθελαν πιεσόμετρα εκεί στο Παπαδόπουλος; Όχι. Σκοράρεις, ανοίγεις το παιγνίδι και η θεωρητικά μικρή ομάδα, τρώει τα μούτρα της. Πάει και τελείωσε.
Ενώ χωρίς σέντερ φορ, πρέπει να βρεις δύο τρεις κλασσικές, μέχρι να φτάσεις εκεί που θέλεις. Παίζεις με τη φλόγα, μετράει την πίεση του ο άλλος και στην οικία Λέβι, τρων τα νύχια τους. Πως το λύνουμε το θέμα; Σέντερ φορ και να κοιτάξεις και τ’ αρχίδια του. Άμα τα χει βαριά, βάλε τον μες στην ομάδα και όλα θα πάνε πρίμα.
Πάμε ξανά στο ματς. Είχε και άλλες κλασσικές στο πρώτο Α ημίχρονο. Η ομάδα έπαιξε από παντού. Άμα κιόλας έκλινε προς τη μεριά του Πράνιτς ο Ράγιος, τότε παρακολουθούσες ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου. Είναι ο καημός μου. Να απαλλαγεί λίγο ο Ράγιος, να ελευθερωθεί ακόμη περισσότερο και να δεις παπάδες που θα γίνονται.
Τα εξτρέμ, πήραν καλό βαθμό. Κατ’ αρχήν σκοράρουν τα δύο γκολ. Ο Σισέ κατ’ εμέ είναι μακράν ο καλύτερος απ’ όλους. Πήγε καλά και ο Καλό. Αυτός πρέπει να έρχεται από τον πάγκο σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν δηλαδή θες να πιέσεις, ο κοντός είναι μια χαρά.
Η αλήθεια να λέγεται μέσα από το παιγνίδι φάνηκε και πόσο καλά γνωρίζει το ρόστερ του ο Λέβι. Το πρώτο γκολ έρχεται μέσα από δική του έμπνευση. Προσπάθεια ο Καλό που μπήκε ως αλλαγή και γκολ από τον Σισέ που τον πήγε κορυφή δίπλα από τον Καμαρά.
Και το δεύτερο, ο Αράζ από αριστερό μπακ, μετακινείται στα φτερά και σκοράρει. Προπονητή πράγματα είναι αυτά και του αξίζουν συγχαρητήρια.
Θέλει όμως δουλειά στις επιστροφές η ομάδα. Καλή είναι η πίεση, η δίψα για τη νίκη, τρίτωσε όμως το κακό χωρίς ευτυχώς να το πληρώσει ούτε και μια φορά. Σου θυμίζω. Μόνος ο Γουίλερ με την ΑΕΛ, μόνος ο Κυπριανού με τη Σαλαμίνα, μόνος ο Σεμέδο με την Αλκή. Άμα είχαν σκοράρει τούτοι οι τρεις θα είχαν διαλύσει την οικογένεια κύριε Λέβι μου. Με αγάπη τα λέμε, είναι και Χριστούγεννα, οι οικογένειες πρέπει να είναι αγαπημένες.
Μιας και μιλάμε για άμυνα, ας πούμε κάτι και για τον Αρτυματά. Κατ’ εμέ είναι ο πιο τυχερός παίκτης στην Α’ κατηγορία. Έχοντας ως συμπαίκτες τους Σίλντεφελντ και Ντουγκλάο είναι λες και κέρδισε υποτροφία στο MIT της Μασαχουσέτης. Δουλειά θέλει, υπομονή και να μάθει από τους δασκάλους του. Στον αγώνα πάντως με την Αλκή ήταν πέρα για πέρα θετικός. Κατ’ αρχήν είναι στόπερ και τίποτα άλλο. Βλέπει γήπεδο, μοιράζει μπαλιές και διαβάζει τις φάσεις. Έκανε και δύο παρεμβάσεις καθοριστικές… υγιής να είναι, υπομονή να έχει και θα γίνει ο αρχηγός της Ανόρθωσης και το στόπερ της Εθνικής Κύπρου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Και για να κλείσουμε οικογενειακά. Δεν υπάρχει καλύτερη εικόνα από το να βλέπεις τους ποδοσφαιριστές, όλους μαζί να τρέχουν ενώπιον των οπαδών τους για να ανταποδώσουν το χειροκρότημα. Αυτό σημαίνει οικογένεια… ο ένας να στηρίζει τον άλλο. Σημαίνει επίσης ότι οι ίδιοι οι παίκτες αναγνωρίζουν την προσφορά του οπαδού κατά τη διάρκεια του αγώνα. Πάντα τέτοια.
Για λυθούν όμως τα θέματα και να γίνει η οικογένεια όπως σε κάθε αμερικάνικες ταινίες, που όλα είναι μέλι γάλα... μεταγραφές. Happy family θα γίνεις...
