Χρήστος Ζαβός
Δεν ξέρω τι προκαλεί περισσότερο απογοήτευση στον απλό Απολλωνίστα. Η συνειδητοποίηση της φετινής αποτυχίας, ή ο φόβος ότι η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει;
Θλίβεται για το ότι η ομάδα μετά από καιρό δεν θα βγει Ευρώπη ή απεγνωσμένος από το πολύ μπλα, μπλα, δεν εντοπίζει σ’ αυτό το μοντέλο διοίκησης κάτι που θα τον εμπνεύσει;
Το χάσιμο της ιστορικής ευκαιρίας έτσι όπως δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 22, η απώλεια της στόφας του πρωταθλητή, η στελέχωση του ρόστερ με παίκτες επιεικώς μέτριους και η αποδοχή ότι Ιανουάριο μήνα η ομάδα είναι εκτός στόχων αποτελούν αναμφισβήτητα μια βαθιά πληγή για τον κάθε οπαδό που λίγους μήνες πριν ονειρευόταν. Ίσα, ίσα που η ομάδα φτάνοντας στο υψηλότερο των προσδοκιών, κάνει το πέσιμο να μοιάζει με άτσαλο γκρέμισμα. Πονάει και πληγώνει.
Για τον κόσμο όμως του Απόλλωνα αυτό που αυξάνει τον πόνο, μεγεθύνοντας την πληγή είναι η ανασφάλεια που διατηρεί ως προς τις μεθόδους αποθεραπείας που θα ακολουθηθούν. Γενικώς αμφισβητεί τις προοπτικές που δημιουργούνται μέσα από το μοντέλο της διοίκησης του Νίκου Κίρζη.
Σιχαίνεται τη φλυαρία της ξεπερασμένης επικοινωνιακής πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, αμφισβητεί το σύστημα επιλογής παικτών και γενικώς τη δομή του ποδοσφαιρικού τμήματος και αντιμετωπίζει καχύποπτα ως μια ακόμη μαριονέτα τον όποιο νέο προπονητή.
Αποστασιοποιείται ολοένα και περισσότερο από τους «yes man» που μαζεύτηκαν γύρω από τον πρόεδρο- εννοείται υπάρχουν εξαιρέσεις-, δεν εκτιμά και δεν αναγνωρίζει το κριτήριο της κουμπαριάς ή της στενής φιλίας και σε καμία περίπτωση δεν εμπιστεύεται τους «αιώνιους» στενούς συνεργάτες που έχουν μάλλον στρογγυλοκαθίσει στον Απόλλωνα, απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη του προέδρου.
Γενικώς και με τις εποχές ν’ αλλάζουν, με τους επενδυτές να καραδοκούν στο νησί μας και τα μπάτζετ όλων των ομάδων να αυξάνονται, ο κόσμος νιώθει ανασφαλής έναντι του προσωποκεντρικού μοντέλου που εδώ και χρόνια έχει υιοθετήσει ο Νίκος Κίρζης.
Ο Απόλλωνας ως ομάδα, εκτιμώ και ο κόσμος του, έχουν ανάγκη να εμπνευστούν από άτομα, που αξιοκρατικά και με βάση την προσωπικότητα τους μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης.
Σε όλους τους τομείς. Από την επικοινωνία, το συμβούλιο, μέχρι τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή, το κριτήριο θα πρέπει να είναι η αξία και η προσωπικότητα του καθενός και όχι η υποδούλωση του στον πρόεδρο.
Δεν είναι τυχαίο ότι επί Νίκου Κίρζη και με τον Απόλλωνα όντως να διανύει την καλύτερη δεκαετία του δεν έχει ακόμη αναδειχθεί εκείνη η προσωπικότητα που θα στέκεται δίπλα από τον πρόεδρο, αντικρύζοντας το σύμβολο του Απόλλωνα από το ίδιο βάθρο. Δεν υπήρξε κανένας τεχνικός διευθυντής, κανένας προπονητής ή όποια άλλη περσόνα που να έγινε αντιληπτή ως ανεξάρτητη οντότητα, που λειτουργεί πέραν του περιβάλλοντος του προέδρου.
Πέραν από ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν στέριωσαν (Τσόρνιγκερ) ή κάποιες που αδικήθηκαν (Χριστοφόρου, Σοφρώνης), οι περισσότεροι εκτιμώνται ως άτομα που έδρασαν υπό τον στενό έλεγχο της προεδρίας.
Το γράφω με σεβασμό προς το Νίκο Κίρζη, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στο ιστορικό σωματείο του Απόλλωνα. Εκτιμώ ότι το πρωτάθλημα που αποτέλεσε την κορύφωση της προσπάθειας του λογίζεται πια ως το τέλος μιας ιστορικής περιόδου. Πλέον ξεκινούν νέες εποχές με διαφορετικά δεδομένα να τις χαρακτηρίζουν. Ο ίδιος μου μοιάζει να βρίσκεται στο σταυροδρόμι. Κατά την άποψη μου η στιγμή της μετάβασης από το παλιό στο καινούργιο μοιάζει αναγκαία περισσότερο από ποτέ.
Έχω την εντύπωση ότι έφτασε εκείνη η στιγμή που και ο ίδιος θα πρέπει κάνοντας ένα βήμα πίσω, να δημιουργήσει χώρο, για να έρθουν άτομα ικανά να εμπνεύσουν.
Να στέκονται απέναντι του συζητώντας και όχι απλά να κουνούν το κεφάλι, συναινώντας στις επιθυμίες του. Ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους και όχι να κρύβονται πίσω από τον ίδιο. Να λεν την αλήθεια και όχι να την ελέγχουν. Να λογοδοτούν και όχι να απολαμβάνουν το καθεστώς ατιμωρησίας που τους παρέχει η σχέση τους με τον πρόεδρο.
Το μοντέλο τούτο θεωρώ ολοκλήρωσε τον κύκλο του. Καιρός είναι ο Απόλλωνας να βασιστεί μεν στις πλάτες του Νίκου Κίρζη, έχοντας όμως και άλλους δίπλα του να σηκώνουν το βάρος.
