Πανίκος Κωνσταντίνου
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε άλλες χώρες οι ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο του πρωταθλητή να μην ξεπερνούν τις τρεις, το πολύ τέσσερεις και αυτό σπανίζει, σε αντίθεση με τη δική μας λίγκα όπου οι μισές ομάδες έχουν στοχεύσει την πρώτη θέση.
Προφανώς αυτό μπορείς να το πεις και υγεία. Μπορεί και κάποιος να πει: «Δώσε μου λίγο κιφ μαροκινό». Αν σκεφτεί κανείς πως ο τίτλος στην Ισπανία σπάνια ξεφεύγει από τις Ρεάλ Μ. και Μπαρτσελόνα. Είναι απίθανο να βρεθούν παραπάνω από τέσσερεις ομάδες που να δηλώνουν υποψήφιες για τον τίτλο ακόμη και στην Αγγλία, πέραν της Μ. Σίτι, της Λίβερπουλ, της Άρσεναλ και της Μ. Γιουνάϊτεντ. Ίσως και η Τσέλσι; Μπα! Δε το νομίζω. Νιούκασλ; Ας μην το κουράσουμε.
Στην Γερμανία και τη Γαλλία δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε καν. Θα έλεγα τα ίδια και στην Ελλάδα, όπου για δεκαετίες ολόκληρες ο τίτλος πήγαινε από Πειραιά (Ολυμπιακός) σε Αθήνα (ΠΑΟ, ΑΕΚ) αλλά τελευταίως και ο ΠΑΟΚ μπήκε στο κυνήγι του.
Δε αναφέρομαι στο ποιος κατακτά τον τίτλο αλλά πόσες ομάδες είναι σε θέση σε περίοδο προετοιμασίας, να τοποθετηθούν δημόσια και να ισχυριστούν ότι στοχεύουν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τρεις στην Πορτογαλία και βάζω τελεία. Θα έλεγα και τρεις στην Τουρκία αλλά εκεί με το χρήμα που έπεσε τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο.
Και στην Κύπρο λίγο πολύ έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι πριν μερικά χρόνια. Και όχι πολλά, πολλά. Ο τίτλος περιφερόταν από Λευκωσία (ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια) σε Αμμόχωστο (Ανόρθωση).
Από τα 83 πρωταθλήματα… μάλλον από τα 82 πρωταθλήματα, δεν υπολογίζω το φετινό με τον Άρη, ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια και Ανόρθωση κατέκτησαν τους 72 τίτλους. Άλλαξαν όμως τα πράγματα. Πλέον στις ισχυρές υποψηφιότητες τα τελευταία χρόνια είναι ο Απόλλωνας και η ΑΕΚ. Πρόσφατα, ειδικά μετά τη Covid εποχή, μπήκαν άλλες ισχυρές υποψηφιότητες ο Άρης και η Πάφος. Ποτέ δεν ήταν όλες μαζί. Κάποιες φορές η μία, και άλλες κάποια δεύτερη ή και τρίτη. Μέχρι εκεί.
Πλέον το πρωτάθλημα μας ανεξάρτητα την άποψη που έχει ο καθένας, διότι όλα αυτά είναι υποκειμενικά και επιπλέον σε περίοδο προετοιμασίας τα πράγματα αλλάζουν μέρα με τη μέρα, φτάνουμε στο σημείο να έχουμε οπαδούς τουλάχιστον επτά ομάδων των οποίων τα όνειρα να φτάνουν μέχρι και τον τίτλο. Και δεν είναι μόνο οι οπαδοί τους. Και οι διοικήσεις, άλλες μιλάνε «καθαρά» και άλλες ρίχνουν λίγη χρυσόσκονη αφήνοντας τον καθένα να μπορεί να το ερμηνεύσει με τον τρόπο που θέλει.
Στην παρούσα φάση δε βάζω την ΑΕΛ που προσπαθεί να οργανωθεί σε μια νέα κατάσταση μετά την αποχώρηση του Ανδρέα Σοφοκλέους, αλλά πέρσι κάποιοι είχαν πιστέψει! Πέραν όμως των φιλοδοξιών που είναι φυσιολογικό να υπάρχει λόγω Καλοκαιριού, πρακτικά είναι απίθανο να δούμε πέραν των τριών ομάδων να διεκδικούν το πρωτάθλημα μέχρι τις τελευταίες 3-4 αγωνιστικές.
Φαίνεται πως ο Άρης θα είναι και φέτος αρκετά δυνατός για να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο. Απ’ εκεί και πέρα υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στις προβλέψεις. Ο ΑΠΟΕΛ ταλαιπωρείται από τα οικονομικά του προβλήματα, η Ομόνοια δεν αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα, αλλά ούτε και πέρσι αντιμετώπιζε όταν τερμάτισε στην 6η θέση, ο Απόλλωνας καλείτε να πληρώσει ορισμένες θέσεις βασικών ποδοσφαιριστών που του έφυγαν και να βελτιωθεί και στην επίθεση του, η Πάφος πάντα στο μυαλό όλων είναι πως ξεκινά ως ισχυρή υποψηφιότητα αλλά βρίσκει ένα τρόπο να τους διαψεύδει όλους και φέτος θα έχει και το μειονέκτημα, σειράς αγώνων μακριά από το Στέλιος Κυριακίδης, η ΑΕΚ μας συνήθισε να ξεκινά καλά αλλά κάπου στο τέλος σκουντουφλά και είναι για να απορεί κανείς και η Ανόρθωση πέρσι δεν έπεισε, φέτος αλλάζει όλη την ομάδα και περιμένουμε να μάθουμε εάν είναι καλή και εάν είναι καλή, πόσο καλή.
