Πανίκος Κωνσταντίνου
Δυστυχώς από την εικόνα που σχηματίσαμε για την εθνική μας εδώ και μερικούς μήνες είναι ξεκάθαρο ότι μας λείπει το σχέδιο σε επίπεδο πολιτικών αποφάσεων που αφορά την ίδια την Ομοσπονδία αλλά και εντός του αγωνιστικού χώρου. Τα αφήσαμε όλα να κυλήσουν τόσα χρόνια χωρίς κάποια στρατηγική και σήμερα σιγοτραγουδάμε: «Θέε μου κάνε να μου πάνε όλα πρίμα…». Όταν τα ρίχνουμε τα Θεό ή στη Θεά τύχη δεν είναι και τόσο σοφό.
Ότι λειτουργούμε στο περίπου εδώ και χρόνια αυτό διαπιστώνεται από το σφύριγμα της κόρνας όταν περνούν εθνικές από δίπλα μας μικρότερες σε μέγεθος, πληθυσμό και ταλέντου. Οι οποίες εκπόνησαν ένα πλάνο, έβαλαν πέντε πράγματα κάτω και τα ακολουθούν, σ’ αντίθεση με την εθνική Κύπρου. Εμείς ευελπιστούμε να φτιάξουμε μια καλή ομάδα για το μέλλον αλλά αποκλείουμε τον Τζιωνή με τη δικαιολογία της απόστασης. Άσχετα αν ο ίδιος θέλει με τα χίλια να βρίσκεται στις κλήσεις. Από την άλλη απαιτούμε να ταλαιπωρήσουμε τον Πίττα που είναι τραυματίας και ζητάμε να θυσιαστεί για την εθνική. Και του τη λέμε και από πάνω! Πολύ σκληρό και ανήθικο να αφήνεται πως προφασίζεται τραυματισμό για να μην αγωνιστεί με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Άθλια προσέγγιση για ποδοσφαιριστές που δεν έδωσαν ποτέ δικαιώματα. Δεν ξέρω πως μπορεί να εξηγηθεί αυτή η θέση. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί όμως είναι ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε δύο καλούς παίκτες, συν τον Πιέρο, τρεις ικανότατους ποδοσφαιριστές «από την ομάδα που μας ενώνει». Δυστυχώς αυτή η ομάδα απαξιώνει τους διεθνείς και τους έχει αφαιρέσει από μέσα τους την απόλαυση του παιχνιδιού. Μοιάζουν με ζόμπι και όχι με άλκιμα νιάτα, γεμάτους σφρίγος και πείσμα για τη νίκη.
Ετοιμάσαμε μια εθνική που παίζει μοιρολατρικό ποδόσφαιρο, χωρίς ενθουσιασμό και διάθεση. Με τα πόδια νυσταγμένα και βαριά στην οποία δε χωράνε οι επιθετικοί, ούτε εξτρέμ. Μόνο στόπερ και αμυντικοί μέσοι. Το πρόβλημα δεν είναι τα λεπτά συμμετοχής στις ομάδες τους. Όλοι τους είναι βασικοί. Μόνο ο Κορέα δεν έχει, αλλά στη θέση του είναι ο Πηλέας, αναντικατάστατος στην ομάδα του, που για κάποιο περίεργο λόγο προτιμάται ο Βραζιλιάνος. Άσχετα αν θέλουμε εθνική του μέλλοντος.
Πριν μερικά χρόνια το μέλλον προσδιοριζόταν κάπου στο 2023 που σκοπό είχε τη δημιουργία μιας σπουδαίας εθνικής η οποία θα διεκδικούσε πρόκριση μέσω της διοργάνωσης του Nations League στα τελικά του Γιούρο. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι πολύ ζοφερό. Δεν υπάρχει σχεδιασμός για επιθετικό ποδόσφαιρο. Για ευκαιρίες δεν το συζητάμε, και επίσης διαθέτουμε τη χειρότερη άμυνα της Ευρώπης. Η Ανδόρα δέχθηκε 13, τα Νησιά Φαρόε 12 και η Μάλτα μόλις 11. Το μέλλον ήρθε και έγινε παρόν αλλά εμείς δεν είμαστε προετοιμασμένοι και σύντομα θα γίνει ξανά παρελθόν.
