Πανίκος Κωνσταντίνου
Μας ήρθε το 2024 το οποίο όλοι ευχόμαστε να είναι καλύτερο από το 2023. Αλλά για να γίνει καλύτερο θα πρέπει εμείς οι άνθρωποι να αλλάξουμε. Ο χρόνος δεν φέρνει την αλλαγή. Οι άνθρωποι φέρνουν τις αλλαγές. Αν δεν αλλάξουμε εμείς πως θα είναι καλύτερος ο νέος χρόνος;
Όπως ο Διογένης που κατοικούσε σε ένα πιθάρι και συχνά κυκλοφορούσε στους δρόμους όλη μέρα με ένα αναμμένο φανάρι αναζητώντας άνθρωπο, διότι όπως έλεγε έβλεπε μόνο κατεργάρηδες και αχρείους.
Ας ελπίσουμε τη νέα χρονιά πως θα αυξηθούν οι άνθρωποι.
Ποδοσφαιρικά τουλάχιστον είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία μας, ειδικά όσο αφορά τις μεταγραφές. Μόλις προχθές κάποιος έκανε την ακόλουθη δήλωση.
«Θέλω να παρακαλέσω θερμά τους φίλους της ομάδας μας. Πρέπει να υποστηρίξουν τους παίκτες που έχουμε στη διάθεσή μας όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Δεν μπορώ να ακούω να μου λένε για μεταγραφές τον Ιανουάριο ή ότι πρέπει να πάρουμε έναν επιθετικό». Μια τοποθέτηση τόσο οικεία, τόσο κοντά μας που φανερώνει πως η φυλή του ποδοσφαίρου παραμένει άκαμπτη ή δύσκαμπτη και προφανώς αναλλοίωτη στις συμπεριφορές της.
Η δήλωση δεν είναι Κυπριακής προέλευσης αλλά βγήκε από το στόμα του προπονητή της Άρσεναλ, Μικέλ Αρτέτα. Φαίνεται πως και οι οπαδοί της Άρσεναλ έχουν τα ίδια κουσούρια με τους οπαδούς εδώ στην Κύπρο. Μάλλον στο παγκόσμιο χωριό οι πληβείοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Μεταγραφές, εδώ και τώρα. Ούτε και σε αυτές τις νοοτροπίες έχουμε την πατέντα. Όπως και να έχουν τα πράγματα δεν μπορεί όλοι τους να είναι τρελοί και ούτε οι οπαδοί στην Κύπρο που ζητάνε μεταγραφές, επιθετικών, αμυντικών ή τερματοφυλάκων είναι τρελοί. Εντάξει κάποιοι μπορεί και να είναι αλλά λίγη δόση αλήθειας στα παράπονα τους μοιάζει να έχουν.
Μιας και η κουβέντα για μεταγραφές ο Άρης φαίνεται να κάνει παιδομάζωμα αφού μετά τον 19χρονο Πολωνό στόπερ, ανακοίνωσε άλλο ένα κεντρικό αμυντικό για τα επόμενα πέντε χρόνια, τον 18χρονο Σενεγαλέζο Λουκουμπάρ Αμπουμπακάρ. Προχθές κέρδισε το ντέρμπι με την Ομόνοια και έχει ακριβώς την απόσταση που είχε και πέρσι την αντίστοιχη αγωνιστική από την κορυφή. Πέρσι ήταν στην 4η θέση με επτά βαθμούς πίσω από την ΑΕΚ και φέτος είναι 3ος επτά βαθμούς πίσω από τον ΑΠΟΕΛ. Πέρσι μάλιστα είχε εννέα νίκες στις πρώτες 18 αγωνιστικές και φέτος μετρά 11. Η διαφορά του είναι στις ισοπαλίες. Πέρσι είχε περισσότερες ισοπαλίες και φέτος παραπάνω ήττες.
Η Ομόνοια από την άλλη όσες νίκες είχε πέρσι, δέκα στον αριθμό έχει και φέτος. Με τη διαφορά ότι φέτος έχει τέσσερεις βαθμούς παραπάνω. Η διαφορά της είναι πως πέρσι μετρούσε επτά ήττες και η απόσταση της από την κορυφή ήταν δέκα βαθμοί ενώ φέτος έχασε τρεις φορές και από την πρώτη θέση υπολείπεται επτά βαθμούς. Το θέμα στην Ομόνοια είναι πως ενώ διαθέτει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές αρκετοί μάλιστα καταλόγου Β, σε ορισμένες θέσεις υστερεί από τους ανταγωνιστές της, έτσι ώστε να διεκδικήσει με καλές προϋποθέσεις για τον τίτλο. Για σκοπούς σύγκρισης στη Λεμεσό η Ομόνοια χρησιμοποίησε πέντε ποδοσφαιριστές κάτω των 23ων (Λοϊζου, Χάμπος, Κακουλλής, Αμού, Αλιούμ) ενώ ο Άρης μόνο δύο (Σανέ, Μοντνόρ). Σε τέτοιες περιστάσεις χρειάζονται ορισμένοι ποδοσφαιριστές όχι απλώς μεγαλύτερης ηλικίας αλλά ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα που θα βοηθήσουν στο αποδυτήριο, στις προπονήσεις και πολύ περισσότερο στη διάρκεια των αγώνων ιδιαίτερα των ώρα που στραβώνουν.
Ο Άρης για παράδειγμα που έχει επίσης μια νεανική ομάδα, διαθέτει τον Κοκόριν, που ξεχωρίζει. Από την Ομόνοια λείπουν παίκτες όπως ο Γιόρντι Γκόμεθ ή παλαιότερα ο Ασίζ. Άλλο ο καλός και έμπειρος ποδοσφαιριστής και άλλο ο παίκτης με ισχυρή προσωπικότητα. Κάθε ομάδα χρειάζεται στυλοβάτες που θα συνεισφέρουν στην ισορροπία συναισθημάτων και νεαρούς με προοπτική που θα προσφέρουν σφρίγος και ενθουσιασμό. Στην Ομόνοια υπάρχει μόνο το δεύτερο. Λείπει αυτή η ισορροπία. Διαπιστώνει κανείς εύκολα πως διαθέτει καλή ομάδα που μπορεί να κερδίσει οποιοδήποτε αντίπαλο αλλά λόγω αυτής της στρέβλωσης στο ρόστερ και σε συνδυασμών μερικών κενών υστερεί μέχρι στιγμής.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Άρης εμφανίζεται περισσότερο αξιόπιστος να διεκδικήσει μέχρι τέλους τον τίτλο αν και είναι ισόβαθμος της. Και η Ανόρθωση παρ’ ότι ηττήθηκε προχθές από τον ΑΠΟΕΛ εμφανίζεται περισσότερο ισορροπημένη στο γήπεδο. Επαναλαμβάνω η Ομόνοια δεν είναι κακή ομάδα, ούτε μέτρια. Θεωρώ ότι διαθέτει εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, όπως για παράδειγμα ο Σεμέδο αλλά ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πόση δυναμική θα είχε εάν στο ρόστερ της υπήρχαν αντίστοιχης ποιότητας παίκτες στο κέντρο της άμυνας ή τη μεσαία γραμμή. Είναι μια ομάδα με προοπτική σε βάθος χρόνου αλλά χωρίς ενίσχυση δύσκολα μπορεί να παλέψει για τον τίτλο μέχρι και την… προτελευταία αγωνιστική.
Ένα τέτοιο παίκτη διαθέτει ο ΑΠΟΕΛ. Ο Κρέσπο. Διαπιστώνουμε πως και τώρα που λείπει το κενό του καλύπτεται άριστα από τον Πέτροβιτς. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα του κάθε παίκτη. Ο Σαρφό είναι πολύ καλός ποδοσφαιριστής αλλά ο ηγέτης στο κέντρο είναι ο Κωνστατίνοφ. Μάνι, μάνι βρήκαμε τρεις.
Βέβαια ο ΑΠΟΕΛ σε σχέση με τους ανταγωνιστές του δείχνει να υπερτερεί και στη λεπτομέρεια. Πέραν από τους στυλοβάτες που υπάρχουν στη μεσοαμυντική γραμμή είναι και ορισμένοι άλλοι που κρατάνε την ισορροπία με την απόδοση τους. Ο Μπέλετς παραμένει σταθερός, ο Ντάλσιο βρήκε επιτέλους το ρόλο του, ο Τσεπάκ λες και είναι άλλος παίκτης, ο Σούσιτς στρατιώτης και αξιόπιστος, ο Μαρκίνιος κουβαλά στο σκοράρισμα… ακόμη και ο Κβιλιτάϊα που δυσκολεύεται να βάλει γκολ μοιάζει να έχει την πλήρη στήριξη του προπονητή και των συμπαικτών του. Και ας μην βάζει γκολ. Θα το βάλει άλλος.
Μια παρόμοια ομάδα με γεμάτο ρόστερ είναι και η Πάφος. Έχει υλικό. Έχει καλούς παίκτες και μπορεί να συνδυάσει ταλέντο και εμπειρία. Αυτό που της λείπει είναι η αγωνιστική ταυτότητα. Ένα τρόπο παιχνιδιού που να λες αυτή είναι η Πάφος. Γι’ αυτό και είναι σε δύσκολη θέση ο προπονητής της.
Ο Άρης ξέρουμε είναι η ταχύτητα του, η γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, είναι αυτό το απρόοπτο που βγάζει με τον Κοκόριν γύρω από την αντίπαλη περιοχή, είναι τα «σκυλιά» του Σπιλέφσκι ο Ζόκε και ο Στρούτσκι καμιά φορά εκείνοι καθώς και άλλοι συμπαίκτες τους «δαγκώνουν» λίγο παραπάνω από το κανονικό αλλά έχει μια ταυτότητα.
Η Ανόρθωση επίσης έχει αγωνιστικό πλάνο. Ξέρει τι είδους ποδόσφαιρο θέλει να παίξει. Ή τουλάχιστον τι είδους ποδόσφαιρο επιδιώκει να παίξει. Μπορεί να μην της βγήκε με τον ΑΠΟΕΛ αλλά οκ, υπάρχουν τα πάνω, τα κάτω, και οι αντίπαλοι που καμιά φορά τους αιφνιδιάζεις και κάποτε σε μπλοκάρουν. Αλλά μπορείς να υπολογίσεις στον Τεχέρα, μπορείς να υπολογίσεις στον Γκερέρο, δυστυχώς για τον προπονητή της δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Τσίκο. Με τέτοιους παίκτες παίρνεις ένα ρίσκο και περιμένεις στο τέλος να κάνεις τη σούμα.
Στην Πάφο δεν ξέρω τι να περιμένω. Είναι μια ομάδα που έχει εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές όπως ο Ζάϊρο και ο Τάνκοβιτς που μπορεί να σε ξεφτιλίσουν στην μέρα τους. Είναι σε εξαιρετική κατάσταση φέτος ο Ντράγκομιρ για τον οποίο είχα αναφερθεί στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και όχι σήμερα που μετρά ως κεντρικός μέσος τέσσερα γκολ και τέσσερεις ασίστ. Υπάρχει ακόμη ο είναι ο «βασιλιάς» της άμυνας, ο Κβίντα. Ως σύνολο όμως δεν μπαίνουν όλες οι ταχύτητες, μέχρι την τρίτη, το πολύ τετάρτη, σπανίως πέμπτη.
