Χρήστος Ζαβός
Είναι μια από τις ειδήσεις που διαβάζεις και απλά χαίρεσαι. Και αναρωτιέσαι κιόλας, ποιον πρέπει να ευχαριστήσεις. Τον Παντελή; Την Ανόρθωση; Τον Σίλντεφελντ που έκανε το κονέ το καλοκαίρι; Τον ίδιο τον Πράνιτς;
Μετά από κάποιες σκέψεις απλά καταλήγεις ότι ο θεός του ποδοσφαίρου μας προσέχει κατά κάποιο τρόπο. Και μάλλον αυτόν πρέπει να ευχαριστήσουμε που θα δούμε τον Πράνιτς ένα ακόμη χρόνο στις τρώγλες που παίζουμε ποδόσφαιρο. Να τον ευχαριστήσουμε γιατί ένα γνήσιο παιδί του θα μείνει εδώ για να μας θυμίζει τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Παλιό και σύγχρονο.
Γιατί τούτος ο 36άρης βρίσκεται ακριβώς στο μεταίχμιο. Η ποδοσφαιρική του οντότητα είναι ωσάν και τέμνεται στη διαχωριστική γραμμή της αλλαγής του ίδιου του αθλήματος. Και old school και modern football.
Είναι η παρουσία του τέτοια που οι παλαιότεροι νοσταλγούν τους αστέρες που μεγάλωσαν μαζί τους. Και ταλέντο και ψυχή και τσαμπουκά και προσωπικότητα. Την ίδια ώρα οι νεότεροι απλά πρέπει να τον μελετούν. Πως γίνεται ένας 36χρονος να κινείται σε τέτοια επίπεδα; Πως γίνεται ένας που έχει φάει με το κουτάλι τον επαγγελματισμό να έχει ακόμη κίνητρα για να διακριθεί στη Λίγδα του Κουτσοκούμνη;
Είναι από τους λίγους παίκτες στη βραχονησίδα που νιώθεις μικρός για να γράψεις για την αφεντιά του. Υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι στο κυπριακό ποδόσφαιρο, έχω όμως την εντύπωση ότι ο Πράνιτς είναι το κάτι παραπάνω.
Λίγο το βιογραφικό του να δεις και να το συγκρίνεις με το κυπριακό ποδόσφαιρο… κανονικά θα έπρεπε να τον τοποθετήσουν σ’ ένα μουσείο για να τον θαυμάζουν τα μικρά παιδιά που ονειρεύονται ότι μια μέρα θα παίξουν ποδόσφαιρο.
Τι να γράψω; Για τον τρόπο που καλύπτει τη γραμμή; Για το χάϊδεμα του στη διασημότερη πόρνη του πλανήτη; Για το πώς την κτυπά στα ελεύθερα; Για το πώς διαχειρίζεται τις δυνάμεις του; Για το πώς αναπνέει γνωρίζοντας το σώμα και τις αντοχές του; Για το πώς κινείται στο χώρο; Για το πώς εμψυχώνει τους συμπαίκτες του; Με πόση περηφάνια στέκεται μπροστά στους διαιτητές;
Δεν γνωρίζω πόσο θ’ αντέξει φέτος, αφού δυστυχώς η ομάδα δεν έδειξε ικανή να τον αναπληρώσει. Να του δώσει κάποιες ανάσες. Ο ίδιος δείχνει να μην μασά. Αντιθέτως, δείχνει να έχει όλα τα εφόδια για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
Θες να σου φρεσκάρω τη μνήμη μήπως και θυμηθείς από πού έχει εφοδιαστεί για να είναι αυτός που είναι; Χέρενφεν, Μπάγερν Μονάχου, Σπόρτινγκ Λισαβόνας, Θέλτα, Παναθηναϊκός, εθνική Κροατίας. Αϊσιχτίρ ούτε και γω ξέρω τι να γράψω.
Τώρα να μου πεις, έρχονται παγκόσμιοι αστέρες στη βραχονησίδα και μοιράζονται το χρόνο με έναν συμπατριώτη τους που παίζει στην Κύπρο. Σκέψου δηλαδή εκτίμηση ο Μόντριτς της Ρεάλ που κουβέντιαζε για ώρες με τον 36χρονο συμπατριώτη του. Σκέφτεσαι κιόλας ότι μπορεί να τον είχε και ίνδαλμα όταν συνυπήρχαν στο κροατικό ποδόσφαιρο.
Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει, είναι αρκετές φορές που συνάντησα μεγαλύτερους που με ενέπνεαν όταν εμείς ήμασταν μικροί και ακόμη τρέφω την ίδια εκτίμηση. Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει μεταξύ τους. Ο μικρός που έγινε μεγάλος να εκτιμά τον μεγάλο που παραμένει μεγάλος.
Η ανανέωση του Πράνιτς ίσως να μην είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της διοίκησης, κυρίως όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Μη σου πω ότι πιθανή ανανέωση του Ράγιος ή του Ντουγκλάο να είναι κυριότερης σημασίας ως προς τον κορμό που πρέπει να δημιουργήσει η Ανόρθωση.
Η συμφωνία όμως της Κυρίας με τον Πράνιτς συνοδεύεται από άλλου είδους επιτυχία. Πολύ μεγαλύτερης.
Πέραν του αγωνιστικού- δεν είναι και λίγο πράγμα να τον έχεις και του χρόνου- οι Βαρωσιώτες αποκτούν άλλο κύρος έχοντας τον στις τάξεις τους. Παράδειγμα μες στα αποδυτήρια, παράδειγμα επαγγελματισμού για τους νεότερους και κυρίως η Κυρία διασφαλίζει ότι ο Πράνιτς θα είναι πιθανόν μια ζωή κοντά της.
Ως φίλος, ως εκπρόσωπος, είτε ακόμη και ως σύμβουλος. Σου πέφτει λίγο ο Πράνιτς να μιλά με τον κάθε παίκτη ανά την Ευρώπη για τα καλύτερα λόγια όσον αφορά την Ανόρθωση;
Άμα ναι, πέσε κοιμήσου. Άμα όχι, ευχαρίστησε όπως και εμείς τον ποδοσφαιρικό θεό που μας τον άφησε έναν ακόμη χρόνο…
