Χρήστος Ζαβός
Πως το έλεγαν οι στωικοί φιλόσοφοι; «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Μέσα δηλαδή από το κακό, προκύπτει και κάτι καλό. Κάτι θα ήξεραν και αυτοί. Παρθενώνες έχτιζαν.Φαίνεται κιόλας ότι η εν λόγω ρήση έχει την απόλυτη εφαρμογή στη φετινή Ανόρθωση. Δηλαδή μπορεί από τον Αύγουστο να λέμε ότι η φετινή ομάδα έχει κοχόνες, δεν έχει όμως βάθος στο ρόστερ. Μέχρι και ο Καμαρά θα το έχει κατανοήσει πια. Ακριβώς τούτο το μειονέκτημα, ενδεχομένως να αποδειχθεί ωφέλιμο εάν και εφόσον γίνουν κάποια πράγματα.
Εξηγούμαι. Ποιο σοβαρό, ακόμη και από την έλλειψη ρόστερ, είναι ότι η Ανόρθωση τα τελευταία χρόνια έχει πλήρως «αποκυπριοποιηθεί». Ψάχνεις να βρεις κύπριο που να παίζει σημαντικό ρόλο εντός της ομάδας και είναι και λες και ψάχνεις μπουκάλι ουίσκι μες στην Σαουδική Αραβία.
Ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει και δεν έχει γηγενείς παίκτες στο ρόστερ της… απλά δεν μπορεί να το κάνει. Είναι απλά μαθηματικά. Δεκαπέντε παίκτες ξένους δικαιούσαι. Δύο να μη σου βγουν έχεις δεκατρείς. Ξέρεις καμιά ομάδα που έχει δεκατρείς παίκτες και είναι γεμάτη στο ρόστερ; Καμία.
Τώρα να μου πεις υπάρχει και ο κατάλογος Β’. Μπορεί δηλαδή να σου βγουν δύο- τρείς παίκτες νεαροί από τα ξένα. Όπως για παράδειγμα ο Απόλλωνας ακόμη και ο ΑΠΟΕΛ. Βρήκαν λύσεις μέσα απ’ αυτή τη παράμετρο.
Το μυστικό, που κανονικά δεν θα έπρεπε να ήταν τέτοιο, είναι οι κύπριοι παίκτες. Οι οποίοι κύπριοι έχουν και πολλά οφέλη πέραν τούτου. Γνωρίζουν τα πράγματα καλύτερα, ακόμη και ο οπαδός ταυτίζεται πολύ περισσότερο με δαύτους. Ταυτίζονται με την ομάδα. Κατανοούν την τιμή να αγωνίζονται στο ιστορικό σωματείο της Αμμοχώστου.
Στη φετινή Ανόρθωση βλέπουμε φέτος να δημιουργείται κάτι όμορφο. Και δεν αναφέρομαι στο Ντουγκλάο, ούτε στον Πράνιτς. Ποιο σημαντικό και απ’ αυτούς τους παικταράδες είναι ότι η ομάδα σπέρνει σπόρους για να βγει η σοδειά των επόμενων χρόνων.
Το γεγονός δηλαδή ότι ο Λέβι πλέον δίνει ευκαιρίες σε νεαρούς γηγενείς, ίσως να είναι το πιο θετικό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Γιατί προδιαγράφεται ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα. Κάποτε θα φύγει ο Ντουγκλάο, το ίδιο και ο Πράνιτς ή ο Σίλντεφελντ. Άμα όμως στεριώσουν οι Πηλέας, Ματθαίου, Αρτυματάς, Χατζηπασχάλης και Ιωάννου τότε θα μιλάμε για το πιο μεγάλο επίτευγμα.
Άμα δηλαδή ερχόταν ο διάολος και μου έλεγε να πάει στράφι αυτή η χρονιά και να βγουν στο μέλλον οι μικροί, θα επέλεγα το δεύτερο σενάριο.
Η Ανόρθωση όπως και η κάθε κυπριακή ομάδα θέλοντας και μη, δεν έχει άλλη επιλογή από το να μπολιάσει την ομάδα με ντόπιο υλικό. Και άμα κιόλας είναι φρέσκα τα παιδιά και ταλαντούχα, τότε μιλάμε για το ιδανικό σενάριο.
Κάπως έτσι φαίνεται ότι τούτη η χρονιά έχει δύο σημαντικά ατού. Το πρώτο έχει να κάνει με αυτό που γράψαμε εδώ και καιρό. Το φετινό σύνολο πέραν του ότι διαθέτει παικταράδες, επανέφερε την περηφάνια και την αξιοπρέπεια μες στο Παπαδόπουλος.
Το δεύτερο έχει να κάνει ακριβώς με την πιο πάνω παράμετρο. Ότι η Ανόρθωση δημιουργεί τις καλύτερες των συνθηκών για να εντοπιστεί ο νέος Νίκος Νικολάου.
Παιδιά δηλαδή που πέραν των προσόντων τους θα ακούν την κερκίδα να τραγουδάει για την Αμμόχωστο και θα γίνεται η ψυχή τους θεριό. Που θα ταυτιστούν με τον Φοίνικα και ότι τέλος πάντων πρεσβεύει το σωματείο…
