Ανδρέας Βιολάρης
«Όταν έφθασα στην Άρσεναλ, εκεί υπήρχαν οι Μπέργκαμ, Κανού και Σούκερ. Και σκεφτόμουν πως «είναι δυνατό να αφήσω στον πάγκο κάποιον από αυτούς για να παίξω εγώ;». Ήξερα πως έπρεπε να τους κερδίσω, να γίνω καλύτερος σε ότι έκαναν. Ο Ντένις Μπέργκαμ είχε κερδίσει τα πάντα. Ψηφίστηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής, πήγαινε όμως πρώτος στην προπόνηση και έφευγε τελευταίος. Είπα πως έπρεπε να πηγαίνω πριν από αυτόν. Στην προπόνηση πετύχαινε ένα γκολ, εγώ προσπαθούσα να σκοράρω δύο. Μετά σκόραρε ξανά αυτός. Προσπαθούσα να κάνω το ίδιο καλά ότι έκανε ή και καλύτερα. Ήθελα περπατώ καλύτερα από αυτόν, ήθελα να… τρώω καλύτερα τη σαλάτα μου από τη δική του. Ήθελα να γίνω καλύτερος σε όλα, για να μπορέσω να πάρω τα «κλειδιά» από αυτόν. Ήθελα να πάρω τα πέναλτι. Τα φάουλ. Και στο τέλος μου τα έδωσε όλα. Τα κέρδισα». Ταδε έφη, Τιερί Ανρί. Ποδοσφαιριστής θρύλος της Άρσεναλ και ένας από τους κορυφαίους που πέρασαν από τα αγγλικά γήπεδα.
«Αν μπορούσαν να το κάνουν αυτοί, τότε μπορούσα να το κάνω και εγώ. Αυτή ήταν η νοοτροπία μου. Αν κάποιος μπορεί να σκοράρει 2-3 γκολ, τότε μπορώ και εγώ. Αυτό είπα στον εαυτό μου. Θα το κάνω και εγώ και θα το κάνω καλύτερα. Η σωστή νοοτροπία και η σκληρή δουλειά είναι το 50% της επιτυχίας σε ότι και να κάνεις. Αυτό ακολούθησα και εγώ στην ζωή και την καριέρα μου και έγινα καλύτερος», είχε δηλώσει ο Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς για τον ανταγωνισμό που είχε στην καριέρα του.
Παρόμοιες ιστορίες έχουν διηγηθεί κι άλλοι κορυφαίοι παίκτες. Κανείς δεν έγινε κορυφαίος χωρίς θυσίες και σκληρή δουλειά. Ακόμα και ο Λιονέλ Μέσι, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που γέννησε ο πλανήτης, δεν έγινε ο κορυφαίος λόγω του εξωπραγματικού χαρίσματος που είχε. Για να φθάσει στην κορυφή χρειάστηκε να δουλέψει πολύ περισσότερο από κάθε άλλον συμπαίκτη του, τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά για να ξεπεράσει προβλήματα και προκλήσεις που βρήκε στην πορεία. Χρειάστηκε να μείνει απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο του, παρά την μεγάλη πίεση και τις θεόρατες προσδοκίες που υπήρχαν προς το πρόσωπό του.
Σαφώς και πρόκειται για παίκτες θρύλους οι οποίοι αποτέλεσαν ποδοσφαιρικά είδωλα για εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο. Ταυτόχρονα, πρέπει να αποτελούν και παράδειγμα προς μίμηση για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές ως προς τον τρόπο που δουλεύουν, σκέφτονται και ενεργούν. Και αυτό φυσικά ισχύει και για τους Κύπριους. Δεν θα φτάσει ποτέ κανείς Κύπριος τα επίπεδα του Μέσι, του Ζλάνταν ή του Ανρί, ωστόσο, ακολουθώντας τη σωστή διαδρομή ο κάθε ένας μπορεί να φτάσει, ίσως και να ξεπεράσει, το δικό του ταβάνι..
Ακόμα και τα μεγαλύτερα ταλέντα, δεν θα κάνουν ποτέ καριέρα αντάξια του ταλέντου τους αν δεν δίνουν καθημερινά το 101%. Κανένας δεν θα φτάσει στην (δική του) κορυφή αν δεν είναι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα έχει διάρκεια στην καριέρα του αν δεν έχει τα κατάλληλα εφόδια, νοοτροπία και ψυχική δύναμη ή, ακόμα, και τα κατάλληλα άτομα δίπλα του, τα οποία θα τον επαναφέρουν στο σωστό δρόμο όταν κάποια στιγμή λοξοδρομήσει. Και στην διαδρομή πρέπει να είναι έτοιμος, όσες φορές και να πέσει τόσες να σηκωθεί.
Σκεφτόμουν τα πιο πάνω βλέποντας τον Λοΐζο Λοΐζου και την πτωτική πορεία της τελευταίας διετίας. Ναι, το καλοκαίρι του 2021 έγιναν τραγικά λάθη από πλευράς Ομόνοιας στον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα του 18χρονου αστεριού της, τα οποία επηρέασαν αρνητικά τον ποδοσφαιριστή. Ότι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Από τότε πέρασαν δύο χρόνια και τα πράγματα μοιάζουν να είναι στάσιμα. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Σαφώς και ο Λοΐζος έχει ελαφρυντικά. Ως πότε, όμως, θα τα γεγονότα του 2021 θα αποτελούν άλλοθι για την (μη) εξέλιξή του;
Και δεν είναι μόνο ο Λοΐζος. Τα πιο πάνω ισχύουν και γι’ άλλους ποδοσφαιριστές οι οποίοι δεν κατάφεραν αν κάνουν (ακόμα) το επόμενο βήμα στην καριέρα τους. Για παράδειγμα, Γιάννης Σατσιάς ή του Ραφαήλ Μάμας άφησαν υποσχέσεις στο ξεκίνημά τους, αλλά μέχρι σήμερα, για διάφορους και διαφορετικούς λόγους, δεν είχαν την εξέλιξη που θα περίμενε κανείς. Ούτε για αυτούς πρέπει να αποτελεί δικαιολογία και άλλοθι οι όποιες δυσκολίες ή εμπόδια βρήκαν στο δρόμο τους.
Καλώς ή κακώς, ο ανταγωνισμός για τον Κύπριο ποδοσφαιριστή είναι τεράστιος. Και δυστυχώς δεν έχουν πολλούς συμμάχους, ούτε τους χαρίζεται το οτιδήποτε. Σε αντίθεση με τη ζωή, οι καριέρες στο ποδόσφαιρο δεν χτίζονται με βύσμα και ρουσφέτια. Και αυτό πρέπει να τους κάνει πιο δυνατούς και ακόμα πιο ανθεκτικούς. Οφείλουν να είναι απόλυτα αφοσιωμένοι, να πεισμωμένοι, να δουλέψουν πιο σκληρά από τους «συναγωνιστές» τους και να αναγκάσουν τους προπονητές τους να τους δώσουν ευκαιρίες. Και όταν έρθει η ώρα να είναι έτοιμοι να την αρπάξουν από τα μαλλιά.
