Ανδρέας Βιολάρης
Την τελευταία δεκαετία η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θυμίζει ένα μαγαζί–γωνία, το εσωτερικό του οποίου είναι σάπιο (βλέπε προπονητικές εγκαταστάσεις και «Ολντ Τράφορντ»), η διεύθυνση είναι προβληματική, το προσωπικό ανεπαρκές και ανειδίκευτο, αλλά οι ιδιοκτήτες επιμένουν να στολίζουν τη βιτρίνα με πανάκριβα παλτά και αστραφτερά… μπιζού. Σκηνικό που επαναλαμβάνεται εδώ και μια δεκαετία. Από τότε δηλαδή που ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον παρέδωσε τα κλειδιά της «επιχείρησης».
Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός πως έκτοτε ο σύλλογος βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση (πότε διοικητική, πότε αγωνιστική και πότε… εξωαγωνιστική) με κάποια μικρά διαλλείματα. Μετά την αποχώρηση «Φέργκι» η Γιουνάιτεντ επιδίδεται σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι λανθασμένων αποφάσεων που οδήγησαν την ομάδα σε μια «στεγνή» -για τα δεδομένα της- δεκαετία, χωρίς μεγάλους τίτλους, ούτε καν πρωταγωνιστικές πορείες σε Πρέμιερ Λιγκ και Τσάμπιονς Λιγκ.
Ένα «διάλλειμα» φαίνεται πως ήταν και η περσινή σεζόν. Στην πρώτη χρονιά του Έρικ τεν Χαχ οι «κόκκινοι διάβολοι» παρουσίασαν σημαντική βελτίωση και έκαναν αρκετές, μικρές υπερβάσεις. Έδωσαν το παρών τους σε δύο τελικούς κερδίζοντας τον έναν (Carabao Cup), εξασφάλισαν εισιτήριο για Τσάμπιονς Λιγκ, κατέγραψαν εντυπωσιακές επιδόσεις στο “Ολντ Τράφονρντ” (μεταξύ άλλων εκεί κέρδισαν Σίτι, Λίβερπουλ Άρσεναλ, Λίβερπουλ, Τσέλσι και Μπαρσελόνα!), κατά περιόδους έπαιξαν καλό ποδόσφαιρο, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης.
Γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος
Ενδεχομένως οι περσινές επιτυχίες να ήρθαν πιο νωρίς από ότι περίμεναν πολλοί. Γεγονός που εκτόξευσε τις προσδοκίες σε βαθμό που κάποιοι έχρισαν την Γιουνάιτεντ ως ένα από τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Ωστόσο, η ομάδα όχι μόνο δεν κατάφερε να κάνει το επόμενο βήμα, αλλά κατόρθωσε να γκρεμίσει ότι με κόπο έκτισε πέρσι. Και φέτος καταγράφει επιδόσεις και αρνητικά ρεκόρ που δεν είδαμε ποτέ στην σύγχρονη του ιστορία! Για πρώτη φορά στην εποχή της Πρέμιερ Λιγκ μετρά πέντε ήττες σε 10 αγωνιστικές, μετρά ήδη τριπλάσιες εντός έδρας ήττες από όσες δέχθηκε στο περσινό πρωτάθλημα, ενώ ηττήθηκε εφτά φορές σε σύνολο 14 αγώνων σε όλες τις διοργανώσεις. Όσον αφορά τις εμφανίσεις, τόσο της ομάδας όσο και της πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών είναι κατά κανόνα αποκαρδιωτική, ενώ και ο ίδιος ο Ολλανδός τεχνικός δείχνει να είναι χαμένος σε ένα δικό του κόσμο. Και όλα αυτά, έχοντας ξοδέψει πέραν των 300 εκ. στερλινών και διαθέτοντας (για μία ακόμη χρονιά) το υψηλότερο μισθολόγιο από τις 20 ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ!
Και να ήταν μόνο οι θλιβερές αγωνιστικές επιδόσεις; Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν παραπέμπουν σε ένα σοβαρό σύλλογο του μεγέθους της Μαν Γ., αλλά σε σαπουνόπερα δεκαετίας του ‘90 με ίντριγκα, δράμα, κλάμα και γέλιο. Μετά την ολοκλήρωση της περσινής σεζόν μέχρι και σήμερα συνέβησαν μια σειρά απίθανων γεγονότων, τα οποία έπαιξαν σημαντικό ρόλο για να οδηγηθεί η ομάδα εδώ που βρίσκεται σήμερα.
Καταστροφικό καλοκαίρι, επικοινωνιακή ανυπαρξία
Το καυτό καλοκαίρι ξεκίνησε με διαμαρτυρίες και δημόσιες τοποθετήσεις από οργανωμένα σύνολα για κάποιες απαράδεκτες αποφάσεις και χειρισμούς της διοίκησης σε σχέση με την γυναικεία ομάδα. Ακόμα χειρότερη ήταν η διαχείριση και η επικοινωνιακή στρατηγική για το πολύ σοβαρό, όσο και λεπτό θέμα του Μέισον Γκρίνγουντ. Η επικοινωνιακή ανυπαρξία φάνηκε και στην περίπτωση Χάρι Μαγκουάιαρ, το όνομα του οποίου διασυρόταν ανά το παγκόσμιο και ο σύλλογος δεν έκανε το παραμικρό για να τον προστατεύσει. Κάτι που έκαναν προπονητές και ποδοσφαιριστές αντιπάλων ομάδων! Στα πιο πάνω προσθέστε τις κατηγορίες κατά Άντονι για ενδοοικογενειακή βία, το σίριαλ Σάντσο, ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε στο μεταγραφικό παζάρι, οι πολλοί τραυματισμοί και πάει λέγοντας...
Κάποια από τα πιο πάνω ονόματα, συν αρκετά άλλα, όπως και ο ίδιος ο Έρικ τεν Χαχ, είναι τα (φετινά) μαύρα πρόβατα και ο εύκολος στόχος για τον μέσο οπαδός της Γιουνάιτεντ. Και ταυτόχρονα αποτελούν το τέλειο άλλοθι για την ανικανότητα των Γκλέιζερς και αυτών που κατά καιρούς έχουν ορίσει οι Αμερικανοί για να κάνουν κουμάντο σε έναν από τα μεγαλύτερα κλαμπ στον κόσμο.
Το «καμπανάκι» του Ραλφ που δεν άκουσαν
Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, ο Ραλφ Ρανγκνικ προχώρησε σε μια πολύ σωστή και θαραλέα δήλωση, τονίζοντας πως «δεν αρκεί να γίνουν κάποιες μικρές τροποποιήσεις ή ένα απλό λίφτινγκ. Η ομάδα είναι ασθενής που χρειάζεται επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Εάν συνειδητοποιήσουν όλοι στο σύλλογο ότι αυτό πρέπει να συμβεί και έχουν διάθεση να συνεργαστούν τότε τα πράγματα θα αλλάξουν σε 2-3 χρόνια». Όχι μόνο δεν τον έλαβε κανείς υπόψη, αλλά την ίδια στιγμή λήφθηκε η απόφαση να τον διώξουν. Απόφαση που γνωστοποιήθηκε αρκετές εβδομάδες αργότερα.
Η «επέμβαση ανοικτής καρδιάς» δεν έγινε και ο ασθενής μοιάζει να αργοπεθαίνει. Και πλέον, όπως είναι η κατάσταση σήμερα και με τον τρόπο που λειτουργεί ο σύλλογος, δεν χρειάζεται απλά χειρουργείο για να επανέλθει στη ζωή και να επιστρέψει στην κορυφή, αλλά ένα θαύμα! Το γήπεδο είναι καθρέφτης και εκεί αντικατοπτρίζεται η ευρύτερη εικόνα του συλλόγου. Τα βαθύτερα προβλήματα δεν είναι εντός των τεσσάρων γραμμών, ούτε στον πάγκο της, αλλά στα υψηλότερα δώματα του κλαμπ.
Για αυτά είχε μιλήσει και ο Ραλφ Ράνγκνικ, ο οποίος διαπίστωσε από πρώτο χέρι αυτό που όλοι βλέπαμε. Ότι η Γιουνάιτεντ είναι ένας σύλλογος χωρίς όραμα, πλάνο, προγραμματισμό, στόχευση και κυρίως τα κατάλληλα άτομα σε καίρια πόστα. Και χωρίς τα πιο πάνω, κανένας προπονητής δεν μπορεί να κάνει θαύματα.
Ακόμα κι αυτός ο Πεπ Γουαρδιόλα δεν έκτισε μόνος του μία από τις μεγαλύτερες δυναστείες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Χρειάστηκε να δουλέψουν άλλοι, για αρκετά χρόνια και να βάλουν τις βάσεις πριν έρθει ο ίδιος το 2016 και να εκτοξεύσει το πρότζεκτ. Η αρχή έγινε το καλοκαίρι του 2012 με την πρόσληψη του πρώην Αντιπρόεδρου της Μπαρσελόνα, Φεράν Σοριάνο, ο οποίος έγινε εκτελεστικός διευθυντής της Σίτι και λίγους μήνες αργότερα έφθασε στο Μάντσεστερ και ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν, ως διευθυντής ποδοσφαίρου (ρόλο που είχε και στην Μπάρσα).
Οι δύο Καταλανοί κατάστρωσαν πλάνο και το εφάρμοσαν απόλυτα, βρίσκοντας τα κατάλληλα πρόσωπα για να στελεχώσουν όλα τα πόστα. Και το πιο σημαντικό από όλα; Είχαν όραμα για το πως ήθελαν να αγωνίζεται η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην κόκκινη ομάδα της πόλης. Εξού και οι διαφορετικές και εντελώς ανόμοιες επιλογές προπονητών την τελευταία δεκαετία, αφού πέραν από την Μαν Γιουνάιτεντ δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς κάτι κοινό στην αγωνιστική φιλοσοφία και νοοτροπία των έξι μάνατζερ που κάθισαν στον πάγκο των κόκκινων διαβόλων μετά το 2013.
