Ανδρέας Βιολάρης
Ο στόχος της πρόκρισης στους «16» του Κόνφερενς Λιγκ και τα κρυφά όνειρα για να προχωρήσουν βαθιά στη διοργάνωση, έμειναν ανεκπλήρωτα για Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ. Οι δύο «αιώνιοι» πραγματοποίησαν εμφανίσεις πολύ κατώτερες των απαιτήσεων και των προσδοκιών του κόσμου τους και μοιραία (αλλά και δίκαια) έμεινα εκτός συνέχειας των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Πως βρίσκει όμως η επόμενη μέρα τους δύο μεγάλους συλλόγους του νησιού;
Δικαιολογίες και προφάσεις υπάρχουν, τόσο για τους ψεσινούς αποκλεισμούς, όσο και για την πορεία των δύο ομάδων στο πρωτάθλημα. Κουβέντα μπορεί να γίνει για τις ευθύνες του Χιμένεθ ή του Αναστασίου, παρά το γεγονός ότι έχουν κι αυτοί τα δικά τους άλλοθι και δικαιολογίες. Άστε που με μια τέτοια συζήτηση θα χαθεί η ουσία. Όπως θα χαθεί και η επόμενη χρονιά, η μεθεπόμενη και πάει λέγοντας. Και γενικότερα, με τα μυαλά που κουβαλάνε και τον τρόπο που λειτουργούν ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια, το πιθανότερο είναι πως η ψαλίδα από τις ομάδες που βρίσκονται σήμερα στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας θα ανοίξει περισσότερο.
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΖΟΓΑΡΕΙ;
Η επόμενη μέρα του αποκλεισμού από την Ευρώπη, σε συνάρτηση με την αποκαρδιωτική πορεία της ομάδας στις εγχώριες διοργανώσεις, είναι σαφώς πιο δύσκολη για το ΑΠΟΕΛ. Κυρίως λόγω της δυσμενής οικονομικής θέσης στην οποία βρίσκεται. Στον Αρχάγγελο είναι αναγκασμένοι να γυρίσουν σελίδα να δουν το μέλλον και να βρουν λύσεις. Και όταν λέμε μέλλον, δεν εννοούμε μόνο την επόμενη αγωνιστική περίοδο χρονιά, αλλά ένα ορίζοντα πολλών χρόνων με σκοπό να βρεθούν οι τρόποι και οι πόροι για να αρχίσει να κλείνει η τεράστια οικονομική τρύπα, ακόμα κι αν αυτό λειτουργήσει εις βάρος των αγωνιστικών στόχων της ομάδας.
Ο «τζόγος» της τελευταίας πενταετίας όχι απλά δεν έφερε αποτελέσματα, αλλά εκτόξευσε το χρέος σε θεόρατα και μη διαχειρίσιμα επίπεδα. Η αλήθεια είναι πως το περασμένο καλοκαίρι χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία να διεκδικήσει την είσοδό του στη χρυσοφόρα League Phase του Champions League ή, έστω, αυτή του Europa League. Ευκαιρία που φαντάζει δύσκολο να του δοθεί ξανά τα αμέσως επόμενα χρόνια. Και το ερώτημα είναι κατά πόσο η διοίκηση Πρόδρομου Πετρίδη θα συνεχίσει να τζογάρει, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα της κάτσει το ευρωπαϊκό... τζακ ποτ, ή αν θα το πάρει απόφαση - έστω με κάποια χρόνια καθυστέρηση – πως η μοναδική διέξοδος προς την σωτηρία είναι ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, με μειωμένους προϋπολογισμούς και πρώτο (αν όχι μοναδικό) μέλημα την οικονομική εξυγίανση της ποδοσφαιρικής εταιρίας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΤΡΟ ΧΡΗΜΑ, ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ
Πολύ διαφορετική είναι η επόμενη μέρα στην Ομόνοια, αφενός γιατί έχει ακόμα αγωνιστικούς στόχους και τίτλους να διεκδικήσει κι αφενός γιατί εκεί υπάρχει οικονομική ευρωστία. Την ίδια ώρα όμως, το περισσότερο χρήμα ισοδυναμεί με λιγότερες δικαιολογίες.
Πως μπορεί να αιτιολογηθούν κάποιες επιλογές, αποφάσεις και καταστροφικοί χειρισμοί από πλευράς διοίκησης; Οι κινήσεις που έγιναν, αλλά πολύ περισσότερο αυτές που δεν έγιναν, στα μάτια μου δείχνουν μία διοίκηση η οποία είτε (α) δεν έχει καταλάβει ακόμη πως πρέπει να δουλεύει ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός, (β) δεν αντιλαμβάνεται πόσο ψηλά έχει τοποθετηθεί ο πήχης του ανταγωνισμού ή (γ) δεν την ενδιαφέρει πραγματικά να δημιουργήσει μια πανίσχυρη ομάδα που θα διεκδικεί με αξιώσεις τίτλους και ακόμα καλύτερες ευρωπαϊκές πορείες.
Αυτό δείχνουν οι πράξεις και οι κινήσεις του Σταύρου Παπασταύρου, όχι μόνο του τελευταίους μήνες, αλλά τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει πλάνο; Υπάρχει όραμα; Υπάρχει οργανόγραμμα; Υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα για να οδηγήσουν την ομάδα στο επόμενο επίπεδο; Υπάρχει διάθεση να μάθουν από τους καλύτερους τους για να κάνουν και οι ίδιοι βήματα προς τα εμπρός;
ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Όσο δεν αντιλαμβάνονται οι δύο «αιώνιοι» τα λάθη τους, όσο συνεχίζουν να λειτουργούν λανθασμένα (σε κάποιες περιπτώσεις έως και ερασιτεχνικά), το πιθανότερο είναι πως τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμη χειρότερα. Το αν ο Χιμένεθ φταίει και σε πιο βαθμό για τη χειρότερη πορεία στη σύγχρονη ιστορία του ΑΠΟΕΛ και σε πιο βαθμό ο Αναστασίου (με την ιδιότητα του συμβούλου, του προπονητή – υπηρεσιακού ή μη) ευθύνεται για το γεγονός ότι για 4η σερί σεζόν η Ομόνοια δεν διεκδικεί (με αξιώσεις) τον τίτλο του πρωταθλήματος, είναι συζήτηση που αφορά το δέντρο και όχι το δάσος. Και όσο γίνεται κουβέντα για το δέντρο και όχι το δάσος, τα πραγματικά προβλήματα θα παραμένουν κάτω από το χαλί. Και θα φτάσουν στο σημείο να ζουν στη σκιά των «νεόπλουτων» ομάδων του νησιού. Είναι, άλλωστε, κάτι που έχουμε δει σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και με τις κορυφαίες συλλόγους στον κόσμο.
