Ανδρέας Βιολάρης
Τι να πεις κανείς για την Εθνική μας ομάδα; Έχουν στερέψει και οι λέξεις. Όχι πως χρειάζονται πολλές λέξεις ή αναλύσεις για να εξηγήσουμε αυτά που βλέπουμε. Η εικόνα μας στο γήπεδο είναι τέτοια που φωνάζει από μόνη της.
Ο διασυρμός από το Κόσοβο δεν ήταν ο πρώτος και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος. Η ιστορία θα επαναληφθεί, όπως επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια. Τα ίδια ζούμε, λέμε και γράφουμε κάθε Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, Νιόβρη, Μάρτη και Ιούνη. Οι ίδιες εμφανίσεις, ίδια αποτελέσματα, τα ίδια σχόλια. Και φυσικά οι ίδιες φτηνές, αστείες δικαιολογίες από τον (εκάστοτε) Ομοσπονδιακό προπονητή και κούφιες δηλώσεις από αρμόδιους, σχετικούς και άσχετους για «αλλαγές» και «νέα εποχή».
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ
Ο Τιμούρ Κετσπάγια απέτυχε και δεν νομίζω πλέον να υπάρχει κάποιος να διαφωνεί με αυτή την άποψη. Ούτε καν οι ίδιοι υποστηρικτές του (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι). Δεν θα σπαταλήσω την ώρα σας για να αναφερθώ σε τακτικές, επιλογές και εμμονές, ούτε καν στις αρλούμπες και τα ψέματα που μας αραδιάζει με κάθε ευκαιρία. Άστε που δεν βγάζουν νόημα.
Την ίδια ώρα που μας ταΐζει την καραμέλα «οι Κύπριοι δεν παίζουν», δεν χρησιμοποιεί παίκτες που είναι βασικοί στις ομάδες τους, για να παίζουν άλλοι, ανέτοιμοι, οι οποίοι έχουν να αγωνιστούν εδώ και μήνες! Όσον αφορά την καραμέλα της κούρασης και των δύο αγώνων σε διάστημα τριών ημερών, η λύση του ήταν η μόλις μία (!) αλλαγή στην αρχική ενδεκάδα! Λες και αυτοί που αγωνίστηκαν κόντρα στη Λιθουανία έθελξαν με τη απόδοσή τους και δεν του άφησαν κανένα περιθώριο να σκεφτεί να τους αντικαταστήσει.
Είναι ηλίου φαεινότερο πως ο Τιμούρ δεν μπορεί. Το χειρότερο όμως είναι πως ούτε καν θέλει. Και το πιο εκνευριστικό, δεν φροντίζει καν να το κρύψει. Δεν έχει την παραμικρή διάθεση να δουλέψει, ούτε να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Η ανάληψη ευθυνών είναι διαχρονικά μια άγνωστη έννοια για Κετσπάγια. Μας έχει συνηθίσει να του φταίνε όλοι και όλα εκτός από τον ίδιο και δεν περιμένουμε να αλλάξει τώρα.
ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΙΜΟΥΡ
Έχοντας γράψει τα πιο πάνω, δεν θεωρώ ότι ο Κετσπάγια είναι το πρόβλημα του ποδοσφαίρου μας. Ούτε καν της Εθνικής μας ομάδας. Ο Τιμούρ είναι απλά το δέντρο. Και όσο ασχολούμαστε με αυτό, χάνουμε το νόημα και «δάσος». Και συνεχίζουμε να δίνουμε άλλοθι σε αυτούς που έχουν πραγματικά την ευθύνη.
Το μέλλον της Εθνικής μας ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο. Η «καταδίκη» του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, όπως και τους κυπριακού ποδοσφαίρου γενικότερα, υπογράφθηκε προ πολλού από άλλους. Από τότε που άρχισε να μας τυφλώνει η λάμψη των εκατομμυρίων της UEFA ή των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Από τότε που μπήκε στο ζωή μας το στοίχημα και ΄το εύκολο χρήμα. Υπογράφηκε από αυτούς που είχαν ως προτεραιότητα τα σωματειακά, οικονομικά και προσωπικά συμφέροντα και όχι το καλό του ποδοσφαίρου. Από αυτούς που στο βωμό της σωματειακής επιτυχίας ή των προσωπικών συμφερόντων θυσίασαν το ίδιο το ποδόσφαιρο και έβαλαν το μέλλον του σε υποθήκη.
Ούτε η ίδια η ηγεσία της ΚΟΠ ενδιαφέρεται για την Εθνική ή τον Κύπριο ποδοσφαιριστή. Και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία. Λίγο το βόλεμα, λίγο η ανικανότητα και τα συμφέροντα τους, μας οδήγησαν το σημείο που είμαστε σήμερα. Κάποιοι ενδιαφέρονται περισσότερο να μεγαλώνουν οι λίστες με τους ξένους/κοινοτικούς ποδοσφαιριστές και ας μειώνεται ο χρόνος συμμετοχής των Κυπρίων. Με τις δικές τους ευλογίες γίνονται όργια στις κλήσεις των μικρών Εθνικών ομάδων, καταστρέφοντας καριέρες και παιδικές ψυχές. Είναι τα ίδια πρόσωπα που επέτρεψαν να φτάσουμε στο σημείο να κάνει κουμάντο (και) ο υπόκοσμος.
Δυστυχώς, τίποτε από τα πιο πάνω δεν μας προκαλεί εντύπωση. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Άλλωστε, η Εθνική και το ποδόσφαιρό μας είναι μια μικρογραφία του τόπου μας. Είμαστε η χώρα του ρουσφετιού, του «κρύψε να περάσουμε» και του «εγώ εν τζιαι…». Γνωρίζουμε, ξέρουμε και βλέπουμε να συμβαίνουν τα αίσχιστα, αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να μιλήσει για αυτά. Και, πολύ περισσότερο, κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες. Και όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, δεν έχουμε καμιά ελπίδα για καλύτερο μέλλον. Τόσο ως χώρας, όσο και ως ποδόσφαιρο. Και ο Τιμούρ και ο κάθε Τιμούρ θα παραμένει το άλλοθι για αυτούς που διοικούν και αποφασίζουν..
