Wiz Guide
«Καλημέρα» λέω στην κυρία Μαρούλα η οποία στέκεται και με κοιτάει απορημένη. «Ήρθα για την συνέντευξη, είχαμε ραντεβού» δικαιολογούμαι προσπαθώντας να κατευνάσω το δυσαρεστημένο ύφος της. Συνεχίζει να με κοιτάει απογοητευμένα και αφού διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να «γλιτώσει» από εμένα σέρνει τα βήματα της αργά μέχρι το ακριανό τραπέζι και με παροτρύνει να την ακολουθήσω. Μου παραγγέλνει καφέ από την Ροζίτα και μια φλαούνα. Μου εξηγεί ότι μπορεί να δέχτηκε τελικά να μου δώσει την συνέντευξη αλλά δεν θέλει να φωτογραφηθεί. «Ε μα πως κυρία Μαρούλλα μου, συνέντευξη χωρίς φωτογραφίες; Δεν γίνεται.» της αντιτείνω.
Χαμογελάει ντροπαλά προσπερνώντας την αντιπαράθεση και ξεκινάει να μου εξιστορεί την τραγική ιστορία της ζωής της με τρεμάμενη φωνή, δικαιολογώντας μέσα από τις πρώτες κούβέντες της, την προηγούμενη άρνηση της. Αρχικά μου εξηγεί ότι έχουν έρθει αρκετοί εδώ για να κάνουν θέμα για τα γλυκά αλλά κανείς δεν την έχει ρωτήσει την ιστορία της. Είμαι η πρώτη. Τιμή μου της απαντώ και την αφήνω να ανοίξει την καρδιά της.
Το μαγαζί ήταν ιδέα του συζύγου μου οποίος δούλευε σε κάποιο ζαχαροπλαστείο. Επωλείτο το συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο και το αγοράσαμε από τον κύριο Νικόλα. Το ανοίξαμε τον Μάιο του 1978. Είμαστε εδώ 46 χρόνια. Γιατί θυμάμαι έντονα την χρονολογία; Διότι με έχει σημαδέψει. Ήμουν έγκυος τον γιό μου τον μικρό, γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη και μετά από αρκετό καιρό τον έχασα, έτσι εκείνη η χρονιά που τον απέκτησα, η οποία συνέπεσε με την έναρξη της επιχείρησης, έχει χαραχτεί έντονα στην μνήμη μου.
Διαβάστε την συνέχεια στο WIZ
